"H μυρωδιά του καμμένου, του θανάτου, διαπερνούσε ακόμη και τα κλειστά παράθυρα του αυτοκινήτου. Αυτό που ακουγόταν ήταν μόνο τα πριόνια". Συγκλονιστικά ήταν τα όσα ένιωσε και περιέγραψε στην Ιωάννα Βλαχάκη η κ. Άννα Φραντζεσκάκη, που βρέθηκε στο Μάτι Αττικής.
"Μου θύμισε ταινία θρίλερ. Αισθανθήκαμε ρίγη. Ξέραμε ότι από κει που περνάμε, έχασαν την ζωή τους συμπολίτες μας με πολύ άδικο θάνατο. Φέραμε τις σκηνές μπροστά μας.
Παιδιά να ουρλιάζουν…γονείς να τα ψάχνουν…παππούδες να τα προστατεύουν…παραθεριστές να τα έχουν χαμένα και να μην βρίσκουν εξόδους και να πνίγονται από τους καπνούς. Να μην βλέπουν, γιατί ο ουρανός ήταν μαύρος και να τρέχουν να σωθούν.
Βλέπαμε παντού κηδειόχαρτα στους στύλους με ολόκληρες οικογένειες. Με μικρά παιδιά! ΌΧΙ ΔΕΝ ΉΤΑΝ ΤΑΙΝΙΑ ΤΕΛΙΚΑ".
Η επίτιμος πρόεδρος του συλλόγου γυναικών "Μαλβαζία" κ . Άννα Φραντζεσκάκη δυσκολεύτηκε να περιγράψει στο maleviziotis.gr και στη δημοσιογράφο Ιωάννα Βλαχάκη τη φρίκη που αντίκρυσε στα μέρη, όπου έκαναν στάχτη οι φονικές πυρκαγιές της Αττικής.
Η μαυρίλα πλάκωσε την ψυχή της.
Το ίδιο ένιωσαν και όλοι όσοι μέχρι σήμερα βρέθηκαν στο Μάτι, προκειμένου να δώσουν χείρα βοηθείας, έστω και κατόπιν εορτής στους θρηνούντες, που από τη μια στιγμή στην άλλη έχασαν τα πάντα!
"Οι σκηνές δεν περιγράφονται με λόγια. Ενώ ήταν μέρα, όλα ήταν μαύρα και σκοτεινά. Μια ανησυχητική σιωπή και νέκρα στους δρόμους. Κυκλοφορούσαν μόνο τα αυτοκίνητα από τον Δήμο για να δουλέψουν. Αυτό που ακουγόταν ήταν τα πριόνια, που έκοβαν τα δέντρα. Απόλυτο χάος. Απόλυτη καταστροφή.
Δέντρα και σπίτια καμμένα παντού. Και αυτή η μυρωδιά του καμμένου, του θανάτου! Διαπερνούσε ακόμη και τα κλειστά παράθυρα του αυτοκινήτου. Δεν την αντέχαμε. Πόσο μάλλον την ώρα εκείνη…".
Η κ. Φραντζεσκάκη, όπως άλλωστε έχουμε ήδη αναφέρει σε προηγούμενα άρθρα, βρέθηκε στις 6 Αυγούστου με άλλα μέλη του συλλόγου γυναικών "Μαλβαζία" και όχι μόνο, στο Μάτι, προκειμένου να παράσχουν βοήθεια στους πυρόπληκτους.
Κατά την περιγραφή της παράλληλα μας ανέφερε πως: "Αξιοθαύμαστο ήταν ότι γλύτωσαν πολλά σπίτια, ανάμεσα σε καμμένα. Aυτό δείχνει και την ταχύτητα και την ανεξέλεκτη πορεία του αέρα".
Όμως, διαπίστωσε, όπως μας είπε, και: "Mεγάλη καταπάτηση περιουσιών. Στενά δρομάκια που δεν κατέληγαν πουθενά, γιατί τα είχαν κλείσει με πόρτες. Φραγμένα όλα, χωρίς διεξόδους! Εμείς δεν ξέρουμε ποιοί φταίνε. Αυτό που ξέρουμε είναι ότι άδικα χάθηκαν τόσες ζωές και με φρικτό θάνατο! ΚΡΙΜΑ…
Όμως πρέπει να αναφέρουμε και την άλλη καλή και ανθρώπινη και συγκινητική πλευρά!
Αυτή του εθελοντισμού. Πήγαμε στον Δήμο Ραφήνας, όπου εκεί εκτός από τους υπαλλήλους, δουλεύουν ασταμάτητα 24 ώρες το 24ωρο πολλοί εθελοντές. Είτε στην διανομή γευμάτων, είτε στην τακτοποιήση και ταξινόμηση των ειδών και τροφίμων πρώτης ανάγκης".
"Γίναμε όλοι μια ομάδα και ανταλλάξαμε τηλέφωνα αν μας χρειαστούν να ξαναπάμε"
Η κ. Φραντζεσκάκη υπογράμμισε ακόμη πως αξιοπρόσεκτο είναι το γεγονός με πόση μεθοδικότητα και υπευθυνότητα τακτοποιούνται όλα.
"Πλήρης είναι η καταγραφή όλων των πραγμάτων που έρχονται. Τα πράγματα στη συνέχεια ταξινομούνται ανά κατηγορίες και τοποθετούνται σε μεγάλες αποθήκες.
Από εκεί με υπεύθυνη δήλωση των πληγέντων περνούν από αυτά τα κέντρα και ζητούν ότι έχουν ανάγκη, όπου καταγράφονται πάλι ότι έχουν παραδοθεί και σε ποιόν.
Βοηθήσαμε εκεί όσο μπορούσαμε μαζί με άλλους εθελοντές και αφήσαμε τηλέφωνα αν μας χρειαστούν ξανά να μη διστάσουν να μας καλέσουν.
Γίναμε όλοι μια ομάδα και ανταλλάξαμε τηλέφωνα.
Ικανοποιηθήκαμε γιατί μέσα στη μαυρίλα υπήρχε ένα μικρό φως. Μια ελπίδα και ανάγκη για ζωή!".