Ο γνωστός καθηγητής του Λυκείου Γαζίου Παναγιώτης Ασημακόπουλος, με ένα κείμενο κατάθεση ψυχής και εμπειρίες τοποθετείται στο θέμα, των θρησκευτικών αλλά και του Χριστιανιασμό. Και όπως φαίνεται σε μια προσεκτική ανάγνωση, εκφράζει την ουσία, όπως η κοινωνία αντιλαμβάνεται, όταν οι ψυχές και οι αντιλήψεις ανοίγουν.Σε κείμενο του σε κοινωνικό δίκτυο, αναφέρει:
Ως θεολόγος καθηγητής σε Λύκειο, έχω βαρεθεί:
– να συναντώ κορίτσια που τρέμουν στην ιδέα μήπως με τη φυσιολογική τους έμμηνο ρύση μολύνουν το Χριστό, τα ιερά και όσια της Εκκλησίας,
– να προσπαθώ να πείσω μαθητές να μην δίνουν σημασία σε αυτοσχέδιες μαγικές ευχές – κατάρες για το ξεμάτιασμα που κατέχει η γιαγιά τους «από τον τάδε παπά ή από εκείνο το μοναστήρι»,
– να βλέπω ότι έχουν αντικαταστήσει την απλότητα, τη ζεστασιά, τη χαρά και την αγάπη του Χριστού με δεισιδαιμονίες και με βλακώδεις προλήψεις,
– να διαπιστώνω ότι τα παιδιά έχουν αρκετές εμπειρίες από παπάδες που τα τσέπωσαν ωμότατα σε γάμους, βαπτίσεις, κηδείες, ξεματιάσματα, σαραντίσματα, εξομολογήσεις, μνημόσυνα, τρισάγια, αγιασμούς και ευχέλαια,
– να αντιλαμβάνομαι πόσο δύσκολο είναι να νιώσουν οι μαθητές τη σημασία της φράσης «ο Χριστός με αγαπάει δωρεάν», αφού από την κούνια ακόμη μάθανε ότι τίποτε δεν μπορείς να κάνεις στην Εκκλησία χωρίς να πληρώσεις. Την κύρια ευθύνη έχουν οι γονείς και οι συγγενείς τους,
– να νιώθω πόσο δύσκολος μοιάζει στους μαθητές ο συνδυασμός της χριστιανικής πίστης με μια φυσιολογική κοινωνική και συναισθηματική ζωή,
– να βλέπω πόσο μπερδεμένοι είναι στο να προσεγγίσουν τη Θεία Κοινωνία ως ένωση με το Χριστό και την Εξομολόγηση ως το μυστήριο της χαράς,
– να συναντώ μαθητές που δικαίως γυρίζουν την πλάτη στο αφελές, ρηχό, εισπρακτικό και ανέραστο μόρφωμα που συχνά παρουσιάζεται ως Χριστιανισμός.
Ως πότε;