Ο άνθρωπος αυτός υπάρχει στις παιδικές μου αναμνήσεις αλλά σημαδεύει και τα πρώτα μου “πολιτικά σκιρτήματα”. Τον Γιάννη Ρομπογιαννάκη, τον ήξερα από ήταν ήμουν παιδί, πολύ πριν γίνει ο πρώτος δήμαρχος του ΠΑΣΟΚ στη Μεσαρά.
Δε θυμάμαι πότε τον γνώρισα, αλλά είναι από τις πιο οικείες φιγούρες που είχα στη ζωή μου. Ψηλός, γεροδεμένος, με διαπεραστικό βλέμμα και κοφτερό μυαλό. Με φωνή βροντερή με ύφος που δεν επέτρεπε να αμφισβητήσεις την αλήθεια του είτε στην Αγροτική Τράπεζα Μοιρών, είτε στην πλατεία, στα καφενεία των Μοιρών, στο δημαρχείο μετά, στη νομαρχία αργότερα.
Για την πολιτική του πορεία προφανώς είναι αρμοδιότεροι άλλοι να μιλήσουν. Ωστόσο τον θυμάμαι τον πρώτο καιρό μετά την μεταπολίτευση όταν το ΠΑΣΟΚ προσπαθούσε να πάρει “σάρκα και οστά” να κάθεται στις πίσω καρέκλες σε καφενείο των Μοιρών και να παρακολουθεί με προσοχή το Μανώλη Δρεττάκη να μιλά. Τον θυμάμαι σε φωτογραφίες μαζί με άλλους Μεσσαρίτες όταν είχαν έρθει σε συγκέντρωση – συνεστίαση στο Ηράκλειο κι είχαν φωτογραφηθεί με τον Ανδρέα Παπανδρέου.
Τα χρόνια πέρασαν, όταν έφυγα για σπουδές, ήταν δήμαρχος στις Μοίρες. Πάντα γυρνούσα και πάντα τον συναντούσα στις Μοίρες και στο Ηράκλειο, σε διάφορες θέσεις κι αξιώματα.. Μιλούσαμε, έδειχνε χαρά όταν συναντιόμασταν. Εγώ πάντα τον έλεγα Δήμαρχο. Και μου φαίνεται πως του άρεσε.
Ο Γιάννης Ρομπογιαννάκης δεν ήταν από τους ανθρώπους που “μασούσε” τα λόγια του. Είχε γνώμη και άποψη, την υποστήριζε με πάθος, σε κάθε περίπτωση. Παράλληλα ήταν οραματιστής κι ονειροπόλους, μεθοδικός κι αποτελεσματικός.
Τελευταία φορά τον συνάντησα ίσως και πριν από δύο χρόνια στο καφενείο του Ζαχάρη στις Μοίρες. Μιλήσαμε με χαρά. Η φωνή του παρέμενε βροντερή αλλά το βλέμμα του μου φάνηκε μελαγχολικό. “Εμεγαλώσαμε Μαριώ” μου είπε. Δεν το σπουδαιολόγησα, γιατί μέσα μου πίστευα ότι θα ήταν από τους ανθρώπους που δεν θα έφευγε ποτέ. Τώρα έγινε κομμάτι των αναμνήσεων μου.
Καλό ταξίδι Δήμαρχε!