Υπήρξε μια από τις ειδήσεις που συγκλόνισαν την Κρήτη την περασμένη εβδομάδα. Ο λόγος για το θάνατο του 19χρονου κοριτσιού από τη Μεσαρά που άφησε την τελευταία του πνοή από ανακοπή καρδιάς.
Της Μαρίας Καλλέργη
Ένα από τα τραγικά γεγονότα που καλείται να καλύψει ένας δημοσιογράφος. Αυτό κάναμε κι εδώ στο Maleviziotis, κάνοντας ρεπορτάζ και δημοσιεύοντας τις εξελίξεις. Μια τελευταία είδηση ωστόσο δε τη δημοσιεύσαμε, αυτήν που αφορούσε στον αποχαιρετισμό του κοριτσιού με χιλιάδες πυροβολισμούς.
Δεν τη χάσαμε την “είδηση”, αν αυτό θα μπορούσε να χαρακτηριστεί είδηση. Αποτέλεσε μια επιλογή, όχι αβασάνιστη είναι η αλήθεια. Γιατί ένας δημοσιογράφος οφείλει να δίνει στην κοινή γνώμη όλες τις πληροφορίες.
Όμως εδώ θα συνέβαινε κάτι ανατρεπτικό δεοντολογικά και ηθικά. Γιατί είμαστε εμείς οι ίδιοι που καθημερινά γράφουμε για άσκοπους πυροβολισμούς και το φαινόμενο που πλήττει την Κρήτη. Η αιτιολογία ήταν πως οι πυροβολισμοί ήταν αυτοί που θα έπεφταν στο γάμο του άτυχου κοριτσιού, αν η ίδια η ζωή του έδινε την ευκαιρία που δεν του έδωσε.
Είναι αυτονόητο δηλαδή πως οι γάμοι στην Κρήτη θα πρέπει να γίνονται πόλεμοι; Ή και οι κηδείες;
Δεν ήταν άλλωστε κανένας στρατηγός για να του αποδώσουν τιμές. Ένα αγνό και τρυφερό πλάσμα ήταν που άξιζε τα καλύτερα του κόσμου.
Κάποτε οι δημοσιογράφοι θα πρέπει να παίρνουν και την ευθύνη τους απέναντι στην κοινωνία και να μην αποτελούμε απλώς τον καθρέφτη μιας υποκριτικής στάσης που κινείται κατά το δοκούν και αλλάζει όπως συμφέρει.
Γι αυτό την άλλη φορά που θα έχουμε τον επόμενο νεκρό από ένα όπλο που δε σημάδευε κανένα ας μην πέσουμε ξανά, κοινωνία και δημοσιογράφοι, από τα σύννεφα κι ας μην κλαίμε πάνω από φέρετρα. Θα είναι τουλάχιστον υποκρισία.