Στην Κρήτη τα περιστατικά των τροχαίων περιστατικών έχουν πάρει πλέον μορφή επιδημίας. 'Όταν αυτά τα συμβάντα δεν είναι θανατηφόρα, αφήνουν συχνά πίσω τους ανθρώπους με αναπηρίες, που μπαίνουν με αυτόν τον τρόπο σε μία νέα και άγνωστη ροή ζωής για τους ίδιους, τις οικογένειες και το περιβάλλον τους. Καθημερινές έννοιες όπως: «ζω μόνος μου στο σπίτι μου, βγαίνω για μία βόλτα, εργάζομαι, γνωρίζω ερωτικούς συντρόφους/συνάπτω σχέσεις», παύουν να είναι αυτονόητες και γίνονται συνθήκες, σχεδόν αδύνατες πλέον να υπάρξουν. Παίρνω αφορμή από τα τροχαία, αλλά φυσικά συμπεριλαμβάνω και την κάθε μορφή αναπηρίας αλλά και δεινής θέσης, με όποιον τρόπο κι αν επήλθε.
Ακριβώς επειδή αυτή είναι η πραγματικότητα που βιώνει ο κάθε άνθρωπος με αναπηρία, ο μη ανάπηρος, ως θεατής αυτών των καταστάσεων, θεωρεί ως την μέγιστη τραγωδία το να βρεθεί σε αυτήν την θέση. Σίγουρα τα ατυχήματα δεν είναι κάτι το ευχάριστο και πρέπει να κάνουμε κάθε τι το ανθρωπίνως δυνατό ώστε να αποφεύγονται, γιατί αν μη τι άλλο κινδυνεύουν να πεθάνουν άνθρωποι. Αν χτίσουμε όμως έναν δήμο (και κατ’ επέκταση μια κοινωνία) ισάξιων ατόμων και όχι βολικών, μια κοινωνία κι έναν δήμο ευθειών και όχι εμποδίων και σεβασμού για την μοναδικότητα του κάθε ανθρώπου, τότε το ατύχημα θα είναι μια αλλαγή οπτικής γωνίας και όχι ένας αποκλεισμός σε μια γωνία της ζωής.
Οι προεκτάσεις αυτού του θέματος είναι δαιδαλώδης καθώς οι ίδιες αυτονόητες, καθημερινές έννοιες, μετατρέπονται σε συνθήκες σχεδόν αδύνατες να υπάρξουν και για ανθρώπους αμέτρητων άλλων κατηγοριών, όπως οι άστεγοι, οι αποφυλακισμένοι, οι άνεργοι, οι άνθρωποι που αλλάζουν φύλλο, αλλά και για ίσως την σπουδαιότερη κατηγορία ανθρώπων, της οποίας ουδείς μας μπορεί να αποφύγει την ένταξή του σε αυτήν, τους ανθρώπους της λεγόμενης τρίτης ηλικίας. Συζητούμε όλοι για τον πρωτογενή τομέα, τον τουρισμό, τα έργα, σωστά και ωραία όλα αυτά, ας μιλήσουμε όμως και για τον άνθρωπο γιατί όλα τα άλλα είναι ασήμαντα χωρίς αυτόν.
Μπαίνω στην διαδικασία υποψηφιότητας δημοτικού συμβούλου στον τόπο που ζω και όχι ως ευρωβουλευτού (όπως έπραξαν άλλοι Α.με.Α), συμπορευόμενος με τον κ. Σπύρο Καλλέργη και τον συνδυασμό «Ενωμένο Μαλεβίζι», γιατί δεν προσπαθώ να εντυπωσιάσω, γιατί τίποτα δεν χτίζεται ξεκινώντας από το ταβάνι. Το μόνο που θέλω, μέσα από την εμπειρία μου ως άνθρωπος με αναπηρία και με την αντίληψη που έχω αποκτήσει για τον άνθρωπο και την κοινωνία που διαμορφώνει, είναι να φανώ χρήσιμος ως προς την συμπερίληψη όλων σε αυτήν την διαμόρφωση.
Χρειαζόμαστε μια κοινωνία που θα γαλουχεί παιδιά και γονείς, μαθαίνοντάς τους να αντιμετωπίζουν τον καθένα, όπως θα έκαναν με τον εαυτό τους. Ένας άνθρωπος μπορεί να δώσει το παράδειγμα σε μια γειτονιά, μια γειτονιά σε έναν Δήμο κι ένας Δήμος σε μια χώρα. Να γίνουμε όλοι μαζί ένα παράδειγμα προς όλους είναι ο δικός μου στόχος.
*Ο Κωνσταντίνος Σύρμος, είναι συγγραφέας/στιχουργός, γραμματέας του Πολιτιστικού Συλλόγου Παλαιοκάστρου και Υποψήφιος Δημοτικός Σύμβουλος με τη Δημοτική παράταξη «Ενωμένο Μαλεβίζι»
