Αλήθεια τον είδατε; Αποκλείεται τόσο καιρό να μην παρατηρήσατε ένα πλάνο σε μια τηλεόραση, μια φωτογραφία σε μια εφημερίδα ή σε ένα πόρταλ.
Της Μαρίας Καλλέργη
Δεν ξέρω και κανείς δεν μπορεί να ξέρει, εκτός από όσους τον γνώριζαν όταν ζούσε ο γιος του ο Βαγγέλης, το Μανόλη Γιακουμάκη. Η σημερινή του εικόνα, συνήθως κατά την είσοδο ή την έξοδο σε δικαστικές αίθουσες, προκαλεί συντριβή.
Ο πατέρας που έχασε το παιδί του το Βαγγέλη που τελικώς έζησε μια σύντομη αλλά μαρτυρική ζωή, ζητά δίκιο. Τα μάτια συνήθως κοιτούν το έδαφος κι όταν το κεφάλι σηκώνεται ατενίζουν το άπειρο. Κάπου εκεί η εικόνα του παιδιού του τον στοιχειώνει. Για όσα δεν ήξερε και δεν έμαθε εγκαίρως για να προστατεύσει το βλαστάρι του.
Στον καθρέπτη αυτής της εικόνας του συντετριμμένου πατέρα, είμαστε όλοι οι υπόλοιποι. Κι αυτοί που ήξεραν και δε μίλησαν και όσοι δεν ξέραμε αλλά μάθαμε. Και είμαστε κι εμείς γιατί, ας μην κοροϊδευόμαστε ξέρουμε πολλούς ψευτόμαγκες σαν αυτούς που προκάλεσαν τελικώς το θάνατο του Βαγγέλη, και τους ανεχόμαστε.
Τους βάζουμε στα σπίτια μας , καθόμαστε μαζί τους σε κοινωνικές εκδηλώσεις και … καμαρώνουμε το καπετανιλίκι τους! Πάντως “φρένο” δε βάζουμε πουθενά, γιατί έχουμε και τα δικά μας. Δεν ξέρουμε όμως πως η γραμμή ανάμεσα στο "δικό μου" και "δικό σου" στη μιζέρια, στην κατάντια και στον απόπατο της κοινωνίας εξαφανίζεται. 'Ετσι το "κακό" δεν αργεί να ρθει και σε μας.
Όταν η αυλαία της ζωής του Βαγγέλη έπεσε, ο Βαγγέλης έγινε συμπαθής και λυπηθήκαμε όλοι. Καλλιεργήσαμε όμως και ανεχτήκαμε την νοοτροπία που τον έστειλε στον τάφο. Και τώρα κοιτούμε περίλυποι το φάντασμα του πατέρα του.
Κακώς, κάκιστα. Και ας μην ξαναλυπηθούμε κανέναν. Να ντραπούμε πρέπει. Και να χαμηλώσουμε κι εμείς τα μάτια. Μέχρι να μη βρεθεί ξανά κανένας πατέρας στη θέση του Μανόλη Γιακουμάκη.