Ο τρύγος. Το κόψιμο των σταφυλιών, τα τζιγκάκια, η μεταφορά στον οψιγιά, το άπλωμα. Αναμνήσεις που τείνουν να γίνουν μιας άλλης εποχής. Ωστόσο ακόμα και σήμερα αποτελούν κομμάτι τις Κρητικής μας παράδοσης και κουλτούρας.
Τα παλιά τα χρόνια ό τρύγος στην Κρήτη ήταν μια γιορτή. Μια αφορμή για να μαζευτούν και να σμίξουν οι παρέες. Οι φίλοι, οι συγγενείς και οι συγχωριανοί.
Το ξύπνημα πρωινό για να γλιτώσουμε όπως έλεγε η γιαγιά τον πολύ ήλιο. Οι γυναίκες έπαιρναν όλα τα εφόδια για το κολατσιό και με την άφιξη στο αμπέλι γινόταν η μοιρασιά των δουλειών.
Άλλος αναλάμβανε το κόψιμο των σταφυλιών με τα τσαπράζια τα οποία γεμίζανε τα τζιγκάκια. Άλλος τα μετέφερε στον οψιγιά και στις απλώστρες. Και άλλος αναλάμβανε να τα "βουτήξει" στην αλούσα.
Ήθελε οργάνωση η όλη διαδικασία. Δεν τα θυμάμαι και όλα…μικρό κοπέλι ήμουν όταν με έπερνε ο παππούς και η γιαγιά στο αμπέλι. Αυτό που δεν θα ξεχάσω όμως ήταν η ώρα του κολατσού.
"Κάτω από τον ασκιανό" φώναζε η γιαγιά. Και εκεί κάτω από τον ίσκιο του δέντρου μαζεύονταν όλοι.
Τομάτες, ελιές, παξιμάδι, λίγο τυρί αν ήμασταν τυχεροί τυχεροί, αβγά και φρούτα. Εκεί κάτω από τον ασκιανό λέγαμε τις μεγάλες κουβέντες. Ποιος έκοψε τα πιο πολλά σταφύλια, ποιος τα άπλωσε καλύτερα. Εκεί ξεκουράζονταν οι μεγάλοι, γελούσαν και δροσίζονταν από τα παγούρια με λίγο νερό. Εμείς τα παιδιά δεν είχαμε ανάγκη από ξεκούραση. Να κλέψουμε θέλαμε μόνο λίγο από τα λόγια των μεγάλων. Έτσι για να κάνουμε τους καμπόσους ότι μεγαλώσαμε και εμείς λίγο.
Γέλια, πειράγματα, φαγητό, παιχνίδι και μυρωδιές. Αυτά δεν θα ξεχάσω από όταν ο τρύγος στην Κρήτη των παιδικών μου χρόνων ήταν μια γιορτή!
Μ.Ο