Σήμερα ήρθε ξανά στη μνήμη ένα περιστατικό που "σημάδεψε" τα παιδικά μου χρόνια, αφού οι περισσότεροι από όσους θα το θυμούνταν ίσως δεν είναι πια στη ζωή. Ίσως η αφορμή στάθηκε η μέρα.
Της Μαρίας Καλλέργη
Ήμουν δεν ήμουν οκτώ χρόνων όταν ο Στυλιανός Παττακός θα επισκεπτόταν τις Μοίρες. Η είδηση ότι επρόκειτο ο αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης, της Χούντας για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, είχε φθάσει τρεις μέρες πριν. Είχαμε ειδοποιηθεί τη μέρα της επίσκεψης να είμαστε καθαροί και να φοράμε τις καλές ποδιές μας.
Η ώρα ίσως ήταν γύρω στις 10 όταν μπήκαμε στη γραμμή, μας μοιράστηκαν ελληνικά σημαιάκια και πήραμε το δρόμο για να πάμε ως την πλατεία των Μοιρών όπου θα μιλούσε. Για κείνη τη συγκέντρωση άκουσα πολλά. Πως ήρθε με ελικόπτερο στην κάτω πλατεία (κάτω και αριστερά) από κει που σήμερα βρίσκεται το Δημαρχείο, ποιοι τον περίμεναν και πως ήταν παραταγμένοι.
Δεν είδα όμως τίποτα από αυτά, γιατί αν και ξεκίνησα για τη συγκέντρωση μαζί με όλα τα άλλα παιδιά και με το σημαιάκι ανά χείρας, δεν έφθασα ποτέ. Περνώντας από το καφενείο – ψησταριά που διατηρούσαν οι γονείς μου (συχωρεμένοι πια κι οι δυο) στον κεντρικό δρόμο, ένα χέρι με άρπαξε από τη σειρά και με έβαλε μες το μαγαζί.
Όταν είδα τη μαμά μου, με τα μάτια της να βγάζουν σπίθες, άρχισα να κλαίω και να φωνάζω… για τη βόλτα που θα έχανα! Με κοίταξε κατευθείαν στα μάτια και μου είπε: “Παιδί μου, εμείς δεν είμαστε από αυτούς. Όταν μεγαλώσεις θα καταλάβεις”.
Ευτυχώς είχα την ευλογία και να μεγαλώσω και να καταλάβω. Όπως είχα την ευτυχία να συζητώ με τη μαμά μου γι' αυτά τα πράγματα ως το τέλος της ζωής της. Και όχι, δεν ήταν οι αριστερές καταβολές της μαμάς που δε με άφησαν να πάω να δω κι εγώ τον Παττακό, ήταν η Δημοκρατία που έλειπε. Κι επειδή αρκετοί βρίζουν σήμερα, γιατί δεν υπερασπιζόμαστε τα όποια καλά έκανε ο Παττακός κι όλοι οι υπόλοιποι Χουντικοί πριν το πραξικόπημα, το οφείλουν ακριβώς στη Δημοκρατία. Όπως και όσοι μιλάνε για χούντες του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ ή του ΣΥΡΙΖΑ, μάλλον δεν αντιλαμβάνονται ότι μπορούν και το κάνουν, ακριβώς γιατί έχουμε Δημοκρατία.
Η απουσία μου, πάντως, από τη συγκέντρωση κατεγράφη και όπως έμαθα, ζητήθηκαν "αρμοδίως" εξηγήσεις από την οικογένειά μου γι' αυτό τις επόμενες μέρες.