Δυο από τα πιο όμορφα χωριά της Ανατολικής Κρήτης επισκέφτηκε η ομάδα του Ορειβατικού Συλλόγου Αγίου Νικολάου, την Κυριακή 16 Φεβρουαρίου.
Μεταφέροντας τις εντυπώσεις τους, οι διοργανωτές αναφέρουν:
Περπατήσαμε στην περιοχή της επαρχίας Σητείας, ακολουθώντας μια κυκλική διαδρομή μήκους 15,2χλμ. Ξεκινήσαμε από το γραφικό χωριό της Μυρσίνης, ανηφορίσαμε προς την περιοχή Αγριλός, διασχίσαμε την ρεματιά του Κεφαλοβρυσίου, συνεχίσαμε μέχρι τα Μέσα Μουλιανά και επιστρέψαμε στην αφετηρία μετά από περίπου 5 ώρες. Μοιραστήκαμε μια ενδιαφέρουσα πεζοπορία, ανάμεσα από γραφικά χωριά, τριγυρισμένα από καταπράσινη φύση, με εκπληκτική θέα στον κόλπο του Μεραμπέλλου, με βυζαντινά εκκλησάκια και ίχνη από το παρελθόν που σε ταξιδεύουν αιώνες πίσω.
Αφήσαμε τα αυτοκίνητα μας στο χώρο στάθμευσης στη Μυρσίνη και ξεκινήσαμε την περιπλάνηση μας στα γραφικά σοκάκια του χωριού. Χτισμένο σε μια μοναδική τοποθεσία, το χωριό είναι κυριολεκτικά ένα "φυσικό μπαλκόνι" με εκπληκτική θέα στον κόλπο του Μεραμπέλλου, την πόλη του Αγίου Νικολάου και την Ελούντα, με τη ματιά να πλανιέται ανεμπόδιστα από το πιο μακρινό σημείο το ακρωτήρι του Αφορεσμένου μέχρι πιο κοντά στο Μόχλος και τα ακατοίκητα νησάκια της Ψείρας και του Ψύλλου.
Ακολουθούμε ντόπιο αρχηγό, πρόθυμο να μοιραστεί μαζί μας τις ομορφιές του τόπου του, σε μια εύκολη διαδρομή κυρίως πάνω σε χωματόδρομους, που πρώτη φορά ακολουθεί η ομάδα μας. Ο καιρός χειμωνιάτικος και ο ουρανός σκεπασμένος με μολυβένια σύννεφα, που ευτυχώς δεν έφεραν βροχή. Περιδιαβαίνουμε τα σοκάκια του χωριού απολαμβάνοντας την πανοραμική θέα, που ο γκρίζος ουρανός και το μουντό φως χρωματίζει με μια μελαγχολική πινελιά.
Διασχίζουμε το χωριό περνώντας από την παλιά, με σπάνιο αρχιτεκτονικό ρυθμό εκκλησία του Αγίου Γεωργίου, στην οποία γινόταν εκείνη την ώρα η κυριακάτικη λειτουργία. Στον περίβολό της υπάρχει το κτίριο του παλιού Δημοτικού Σχολείου, σήμερα χώρος της ενορίας. Η εκκλησία, σήμα κατατεθέν της Μυρσίνης, κτίστηκε το 1831 κι έχει επιγραφές και στις δυο προσόψεις της. Η θέα από τον περίβολό της είναι μαγευτική. Περνάμε από την κεντρική κρήνη του χωριού και συνεχίζουμε μέχρι την περίφημη ‘Φάμπρικα’, το ανακαινισμένο από τον Πολιτιστικό Σύλλογο Μυρσίνης παλιό εργοστάσιο με την κινητή πτυσσόμενη σκεπή, το οποίο χρησιμοποιείται για πολιτιστικές και άλλες δραστηριότητες του χωριού και της περιοχής.
Ακολουθούμε τον παλιό δρόμο που οδηγεί περιφερειακά της Μυρσίνης. ΄Οπως μας είπαν οι ντόπιοι, παλιά, η εθνική οδός από Σητεία σταματούσε εδώ και συνεχιζόταν από Τουρλωτή ξανά για Άγιο Νικόλαο. Στο ενδιάμεσο διάστημα, μουλάρια και γαϊδούρια μετέφεραν ταξιδευτές και αποσκευές.
Στη συνέχεια κινηθήκαμε ανηφορικά παίρνοντας τον αγροτικό δρόμο προς το ύψωμα του Αγριλού, που βρίσκεται σε υψόμετρο 595μ. Ιδανική τοποθεσία για αμπελοκαλλιέργεια, η περιοχή είναι κατάφυτη με αμπέλια από τα οποία παράγεται το ξακουστό ντόπιο κρασί. Από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα στις βουνοπλαγιές ετούτες ευδοκιμούν εκλεκτές ποικιλίες σταφυλιών και ανέκαθεν η περιοχή ήταν γνωστή για τα εξαιρετικά κρασιά της (κόκκινο και λευκό μοσχάτο), αλλά και για τους μερακλήδες κατοίκους της. Όσο ανηφορίζουμε η θέα στη θάλασσα χάνεται απ’ τα μάτια μας, αντίθετα βλέπουμε τα βουνά της περιοχής σκεπασμένα από σύννεφα. Φτάσαμε στην κορυφή κι αρχίσαμε σιγά-σιγά να κατηφορίζουμε προς τα Μέσα Μουλιανά, ενώ από ψηλά διακρίνουμε τα Έξω Μουλιανά και τον κάμπο που συνδέει τα δυο χωριά γεμάτο με πορτοκαλιές κι ελιές.
Προχωρήσαμε ως την πηγή του Κεφαλοβρυσίου με το γάργαρο νερό και τις λιμνούλες με τα χρυσόψαρα. Κάναμε ένα σύντομο διάλειμμα για ξεκούραση, απολαμβάνοντας τον χαλαρωτικό ήχο του τρεχούμενου νερού και την οργιώδη βλάστηση και στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε προς τα Μέσα Μουλιανά. Ξεναγηθήκαμε στο χωριό, περάσαμε από το μικρό εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου κτισμένο δίπλα στο βράχο και καταλήξαμε στην περίφημη εκκλησία του Θεολόγου. Εκεί συναντήσαμε τυχαία τον πρώην Δήμαρχο Σητείας, Νικο Πετράκη, που μας έδωσε ενδιαφέρουσες πληροφορίες για τον ναό: τρίκλητη βυζαντινή εκκλησία, αφιερωμένη σε Άγιο Χαράλαμπο, Θεολόγο κι Αγία Τριάδα με σπάνια εικονογράφηση στο τέμπλο από την Παλαιά Διαθήκη, όπου εικονίζονται γυμνές μορφές με ασυνήθιστη πλαστικότητα για βυζαντινή εικονογραφία, αποτέλεσμα επίδρασης μάλλον από τη δυτική τέχνη μέσω Βενετών. Κάτι ασυνήθιστο επίσης στην τοιχοδομία του ναού είναι οι εσοχές (τρύπες) με ενσωματωμένα σταμνιά μάλλον για να σπάνε τον αντίλαλο από την ψαλμωδία. Δυστυχώς δεν μπορέσαμε να δούμε το ναό εσωτερικά παρά μόνο θαυμάσαμε την αρχιτεκτονική του απ’ έξω.
Ο παγωμένος βοριάς μας ανάγκασε να αφήσουμε το φιλόξενο χωριό και επιστρέψαμε στην αφετηρία απ’ την παλιά εθνική οδό ατενίζοντας το αφρισμένο πέλαγος και θαυμάζοντας τις ακτογραμμές της περιοχής: Χαλινομούρη, Κάστελλα, τον ναό του Αγίου Αντωνίου με τον ενετικό πύργο του Κορνάρου δίπλα του, σχεδιάζοντας με το μυαλό μας καλοκαιρινές εξορμήσεις στα παράλια πια, για να δούμε από κοντά και αυτά τα μέρη.
Η εκδρομή μας τέλειωσε με γεύμα σε παραδοσιακή ταβέρνα στη Μυρσίνη, με την καταπληκτική θέα στην αγριεμένη θάλασσα, όπου μείναμε ως αργά, αφού τυχαία συναντηθήκαμε με διερχόμενη παρέα μουσικών και το ρίξαμε στο χορό και στο τραγούδι.
Φωτογραφίες, βίντεο, πληροφορίες για την περιοχή, χάρτης διαδρομής στο blog του συλλόγου https://orsian.blogspot.com/
