Τον είδα για πρώτη φορά μέσα στο καλοκαίρι… Δεν τον είχα ξαναδεί στην περιοχή. Καινούργια εγκατάλειψη σκέφτηκα, αλλά άφηνα και το περιθώριο να είχε φύγει από κάπου και να τον έψαχναν. Ακόμα πιο δυσάρεστο το γεγονός ότι ο σκύλος αυτός είναι μεγαλόσωμος και γέρος. Δεν ξέρω τι τύχη μπορεί να έχει ένας τεράστιος σκύλος στους δρόμους και τι μπορεί να συμβεί αν βρεθεί στο δρόμο του ένας άνθρωπος από εκείνους που ενοχλούνται από την ύπαρξη και του πιο μικρού πλάσματος που κινείται και αναπνέει.
Της Μαίρης Παπουτσάκη
Πριν λίγες μέρες περνώντας όπως κάθε πρωί από το συγκεκριμένο δρόμο, τον είδα ξανά. Είχε επιζήσει τόσους μήνες, τελικά εγκατάλειψη είναι, δεν τον αναζήτησε κανείς, δεν τον βρήκε κανείς. Ένα σφίξιμο στην καρδιά με έπιασε καθώς μπορούσα να δω από μακριά μέσα από το αμάξι τα πλευρά του να διακρίνονται. Είχε σκελετωθεί. Από εκείνη τη στιγμή αποφάσισα να τον ταΐζω περνώντας. Κάθε πρωί λοιπόν τις τελευταίες μέρες πηγαίνοντας τη μικρή στο σχολείο, σταματάω στην άκρη, κατεβαίνουμε με τη μικρή, του ανοίγω μια κονσέρβα σε ένα μπολ που έχω μαζί μου και τρώει. Είναι πολύ ήρεμος, με κακοκομμένα αυτιά (προφανώς αυτός που τον είχε του τα έκοψε κάποτε που ήταν νέος και όμορφος για να δείχνει άγριος) και ένα πίσω πόδι που τον πονάει.
Από τότε ξεκίνησε μια σχέση προσμονής ανάμεσά μας. Με περιμένει εκεί στην άκρη του δρόμου, καθιστός σε μια περήφανη και αγέρωχη στάση, τον ταΐζω και φεύγει, πηγαίνει λίγο πιο πέρα και ξαπλώνει σε ένα στενό λίγο προς τη μέση του δρόμου. Κάθε φορά φεύγω με την αγωνία ότι θα περάσει κάποιο αυτοκίνητο που δε θα του αφήσει το χρόνο να σηκωθεί και να μετακινηθεί στην άκρη.
Ο σκυλάκος αυτός με τα κόκκαλά του να διακρίνονται από την πείνα και το πονεμένο πόδι, τη δεύτερη μέρα που σταμάτησα έκανε κάτι πολύ συγκινητικό. Ανοίγω μια κονσέρβα, του γεμίζω το μπολ κι ενώ έτρωγε, έρχεται ένας δεύτερος σκύλος, μαύρος, αδέσποτος κι αυτός, αλλά σε καλή φυσική κατάσταση. Δεν είχα μαζί μου δεύτερη κονσέρβα. Ο δεύτερος σκύλος δεν τον ενόχλησε, αλλά στεκόταν σε απόσταση και φαινόταν ότι ήθελε κι αυτός να φάει. Ο γέρος σκύλος έδειχνε να μην του δίνει σημασία και συνέχιζε να τρώει κανονικά και ξαφνικά κάνει κάτι αναπάντεχο: Όταν είχε φάει τη μισή κονσέρβα, γυρίζει την πλάτη του και φεύγει… αφήνοντας και τον άλλο σκύλο να φάει!
Σήμερα άργησα μία ώρα να πάω, γιατί η μικρή δεν είχε σχολείο, ο σκυλάκος είχε φύγει κι εγώ έμεινα με την αγωνία αν θα τον βρω ξανά αύριο εκεί να με περιμένει…
Ο σκύλος κινείται στο δρόμο από την Αγία Μαρίνα στο Τσαλικάκι προς την οδό Στεφανογιάννη.