Το τραγικό παιχνίδι της μοίρας και μια αλλαγή της τελευταίας στιγμής είχε ως αποτέλεσμα το θάνατο της φοιτήτριας του χημικού Μαρίας Πετράκη στην αεροπορική τραγωδία που "χτύπησε" την Κρήτη στις 8 Δεκεμβρίου 1969 – Σήμερα η δημοσιογράφος Βάλια Πετράκη με ζωντανές τις μνήμες αποχαιρετά για πολλοστή φορά την αδερφή της
Γράφει σε ανάρτηση της η Βάλια Πετράκη:
"Παράξενη που ειναι η ζωή…. Δεκέμβριος ο μηνας που σημάδεψε ανεξίτηλα την ζωή μου και έκανε την καρδιά μου χίλια κομμάτια…..Συγκεκριμένα στις 8 μου στέρησε με τον πιο δραματικό τρόπο την λατρεμένη μου αδερφή…. Και είναι ο ίδιος μήνας που μετά από χρόνια, στις 23 γέννησα τον γιο μου! Επίσης τον Δεκέμβριο στις 8 ήρθε στην ζωή ο εγγονός μου, ο Γιάννης μου ο μεγάλος γιος του γιου μου!!! Και μετά από χρόνια 8 Δεκεμβρίου πλήρης ημερών μου πήρε την μητέρα μου….
Ήταν 8 Δεκεμβρίου του 1969 η αποφράδα αυτή ημέρα που γράφτηκε με μαύρα γράμματα στην μνήμη μου … Που παιδί πράμα βίωσα με τον χειρότερο τρόπο τον θάνατο… Τον πιο τραγικό θάνατο της λατρεμένης μου αδερφής , της Μαρίας μας. Για μένα λόγω διαφορά ηλικίας ήταν μάννα και αδελφή και έχασα τον κόσμο όλο με τον θάνατο της …Βλέπετε είχε την ατυχία να είναι επιβάτης του μοιραίου αεροπλάνου της Ολυμπιακής που έπεσε στην Κερατέα …. Σκηνές αρχαίας τραγωδίας εκτυλιχθηκαν στο σπίτι μας, τρεις μέρες μετά που μας την έφεραν σε αυτό το σφραγγισμένο κουτί..
Και δεν θα μιλήσω για τον πόνο των γονιών μου , που τον κουβαλούσαν σε όλη τους τη ζωή, αυτό το μαράζι …Όποιος γονιός είχε την ατυχία να χάσει παιδί μπορεί να καταλάβει τον πόνο που είχαν σε όλη τους την ζωή… Πόσο μάλλον όταν αυτό το παιδί το έκαναν μετά από 11 χρόνια γάμου… ήταν η μεγάλη μας , το παιδί που τόσο είχαν πεθυμήσει και όμως το έχασαν τόσο απροσδόκητα και άδικα.. Άδικα γιατί δεν ξέρω ποια μοίρα την ζήλεψε και της έπαιξε άσχημο παιγνίδι… δεν είχε εισιτήριο καν και ήταν στην λίστα αναμονής και εκείνη συμπληρώθηκε χωρίς εκείνη να είναι μέσα… Όμως έπρεπε να ταξιδέψει γιατί την άλλη μέρα έδινε μάθημα … ήταν στο τρίτο έτος χημικός . Μια φίλη της και συμμαθήτρια της από τα Χανιά της, έδωσε το δικό της προκειμένου να την εξυπηρετήσει και
εκείνη θα έφευγε με την πρωινή… Στην κηδεία της όλο λιποθυμούσε η κοπέλα γιατί αισθανόταν τύψεις … δεν έφταιγε όμως αυτή , η μοίρα της αδερφής μου ήταν αυτή… και τι ειρωνεία της τύχης; Στο χρόνο της αδερφής μου πήγε να περάσει απέναντι στην πλατεία Διαβάκη στην Καλλιθέα και την σκότωσε ένα αυτοκίνητο… Γι’ αυτό λέω Θεέ μου μην κακογράφεις … Βέβαια τότε έλεγα άλλα … Τα είχα βάλει με το Θεό, ποια εγώ ; Μα θεωρούσα ότι με αδίκησε , δεν καταλάβαινα πως γινόταν από την μια στιγμή στην άλλη να χάνω ότι αγαπούσα … Από τότε άνοιξε μια πληγή μέσα μου που πάντα αιμορραγεί… Μπορεί να πέρασαν τα χρόνια μα μέσα μου τίποτα δεν έχει αλλάξει… Ποιος είπε ότι ο χρόνος είναι γιατρός ; Τίποτα δεν γιατρεύει …Μπορεί να επουλώνει την πληγή , μα εκείνη με το παραμικρό κάνει αυτόματο μπαις μπας και αιμορραγεί… Μπορεί να συμπληρώνονται σήμερα 53 χρόνια μα τίποτα δεν ξέχασα …Πως να μην θυμάμαι την αγγελική ομορφιά σου , τις καλοσύνες σου, τις ευαισθησίες σου; Αν είχα να θυμάμαι μόνο αυτά , ενδεχομένως να πονούσα λιγότερο … Ίσως ο Θεός σε προίκισε με τόσα χαρίσματα αδελφούλα μου γιατί σκόπευε να σε πάρει πολύ νωρίς κοντά του…
Ήσουν μόλις 21ων χρονών, στο άνθος της ηλικίας σου…Ακόμα και σήμερα πολλές φορές αναρωτιέμαι πως άντεξα το χαμό σου; Ήθελα να έρθω κοντά σου , γιατί η ζωή δεν είχε νόημα χωρίς εσένα …Όμως ένα βράδυ σε είδα στον ύπνο μου και μου είπες να προσέχω την μαμά, γιατί είχε μόνο εμένα …. Το καταλάβαινα και εγώ πως είχαν ανάγκη στήριξης και η μάνα μας και ο πατέρας μας …αλλά το ξέρεις ότι εκείνοι δεν κατάλαβαν ποτέ ότι είχα ανάγκη και εγώ … Όχι πως δεν με αγαπούσαν αλλοίμονο αλλά ήταν τόσος μεγάλος ο πόνος τους που δεν καταλάβαιναν τίποτα … Θεέ μου που βρήκα την δύναμη την ημέρα της κηδείας σου και το έσκασα από το σχολείο που με έκλεισαν οι δάσκαλοι, για να μην σε δω; Αν ήταν δυνατό να μου στερούσαν την ευκαιρία να σε αγκαλιάσω για τελευταία φορά και να σε αποχαιρετήσω …. Για καλό το έκαναν με το δικό τους μυαλό οι δάσκαλοι, μα εγώ ήμουν αγρίμι εκείνες τις ώρες και κανένας δεν με πάλευε … Γιατί είχα μεγάλο πόνο μέσα μου και έτρεξα με όση δύναμη μου απόμεινε να σε προλάβω … γιατί εκεί άνοιξαν αυτό το κουτί .. αν δεν σε έβλεπα για όλη την υπόλοιπη ζωή μου καλή μου θα αναρωτιόμουν αν σε είχαν βρει ή θάψαμε μόνο κάποιο χέρι ή πόδι …. Και όμως ήσουν σαν μια ψεύτικη κούκλα μέσα σε αυτό το κουτί… μόνο στο κεφάλι σου καρδιά μου είχες επιδέσμους … χωρίς όμως να σου κρύβουν το όμορφο πρόσωπο σου …53 χρόνια αδελφούλα μου πέρασαν , παντρεύτηκα έκανα παιδιά εγγόνια,τωρα έχω κσι δισέγγονο, όμως τίποτα δεν μπόρεσε να σε αντικαταστήσει …Όλα αυτά τα χρόνια δεν μπορείς να φανταστείς πόσο μου λείπεις στις χαρές μα και στις λύπες … Δεν έχω με ποια να μοιραστώ ότι με προβληματίζει , ότι με πονάει , ότι μου δίνει χαρά …Ίσως κάποια φίλη διαβάσει αυτά που σου γράφω να τα θεωρήσει υπερβολές… Δεν εύχομαι σε καμιά να το ζήσει, γιατί τότε θα καταλάβει …και δεν το θέλω για καμιά … Το ξέρεις σε στιγμές απελπισίας μου ότι παίρνω την φωτογραφία σου και σου μιλάω με τις ώρες …. Όμως οι φωτογραφίες δεν μιλάνε …απλά με κοιτάς και χαμογελάς με εκείνο το υπέροχο χαμόγελο σου…. σου μιλάω και κλαίω , εσύ που μου έκανες όλα τα χατίρια για να μην με δεις ποτέ κλαμένη… αλλά έτσι ξαλαφρώνω, ξεφορτώνω για λίγο … Σκέφτομαι αν ζούσες εσύ ότι η ζωή μας θα ήταν πολύ διαφορετική γιατί θα είμαστε ευτυχισμένοι, μόνο και μόνο που θα είμαστε μαζί! Όμως άλλες οι βουλές των ανθρώπων και άλλες του Θεού …έτσι και η μάνα μας που νόμιζε ότι δεν θα άντεχε την απουσία σου , έζησε 42 χρόνια μετά… συμπλήρωσε τον κύκλο της ζωής της και έφυγε στα 94 χρόνια της … το θυμάσαι έτσι δεν είναι; Σου την έφερα και εκείνη μαζί σου όπως και τον πατέρα μας … Τώρα είστε όλοι μαζί και εγώ θέλω μαζί σας να με βάλουν σαν έρθει η ώρα … Δεν ξέρω αδερφούλα μου όμως τι σύμπτωση ήταν αυτή να φύγει και η μάνα μας την ίδια ημερομηνία με εσένα …8 Δεκεμβρίου του 2011 … είκοσι μέρες ήταν σε κώμα , οι γιατροί δεν πίστευαν ότι άντεχε ακόμα … Μόλις μπήκε ο Δεκέμβρης είπα του γιατρού στις 8 θα πεθάνει η μάνα μου… το είχα διαίσθηση ότι την ίδια ημερομηνία θα έρθει να σε βρει… Να γίνει αυτή η πολυπόθητη συνάντηση μάνας και της μεγάλης κόρης μετά από τόσα χρόνια…. Και όταν έφυγε και εκείνη ένιωσα ότι κόπηκε ο ομφάλιος λώρος … τώρα πια είμαι μόνη…. Και δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο από το να έρχομαι να σας ανάβω το καντήλι και να σας βάζω λουλούδια στα βάζα, που τόσο σας άρεσαν …Δυστυχώς έτσι είναι η ζωή τίποτα δεν είναι στο χέρι μας να αλλάξουμε όσο και αν μας πονάει αυτό …Και εγώ πονάω πολύ όλα αυτά τα χρόνια ….Ας είστε καλά εκεί που βρίσκετε όλοι σας.. Εγώ όμως πονω και κάτι τέτοιες μέρες η πληγή μου κακοφορμιζει και αιμοραγει….
Υ. Γ Συγχωρέστε με λατρεμένοι μου, που φέτος δεν μπορώ να έρθω αλλά το καντήλι στο σπίτι θα το ανάψω".