της Χρύσας Λυρώνη
Η φετινή μέρα της γυναίκας, βρίσκει τις γυναίκες του πλανήτη, ξανά στις επάλξεις. Οι γυναίκες από τη μια άκρη της γης ως την άλλη δίνουν καθημερινά σκληρές μάχες για να κρατήσουν “όρθια” την κοινωνία, στην αδυσώπητη μάχη με τον κορονοϊό.
Οι γυναίκες βρίσκονται στην πρώτη γραμμή του αγώνα κατά της πανδημίας του κορονοϊού, καθώς αποτελούν την πλειοψηφία των εργαζομένων που απασχολούνται στις υπηρεσίες υγειονομικής περίθαλψης.
Πολλές έχουν επίσης πληγεί σοβαρά από την κρίση λόγω της απώλειας θέσεων εργασίας ή της απασχόλησής τους σε επισφαλείς θέσεις εργασίας. Επιπλέον, οι συνεχόμενοι εγκλεισμοί έχουν οδηγήσει σε αύξηση της ενδοοικογενειακής βίας.
Κάτω από αυτές τις νέες συνθήκες που δημιούργησε η πανδημία, οι γυναίκες καλούνται για πολλοστή φορά να “βάλλουν πλάτη” στα δύσκολα και να γίνουν ο κινητήριος μοχλός για τη μετάβαση σε μια νέα εποχή, με χαρακτηριστικά που ακόμα διαμορφώνονται. Οι αγώνες καθημερινοί και σε όλα τα επίπεδα, καθώς οι γυναίκες σε θέσεις διοίκησης με ρόλους αποφασιστικούς καλούνται να πάρουν αποφάσεις που θα διευθετήσουν τη δύσκολη καθημερινότητα και θα δημιουργήσουν την προοπτική.
Ξεκινώντας από τις Κυβερνήσεις και τα Κοινοβούλια και φτάνοντας ως την τελευταία γωνιά της χώρας μας και τους αυτοδιοικητικούς τους ρόλους, πολλές είναι οι γυναίκες που δίνουν καθημερινά μάχη αντιμετωπίζοντας και επιλύοντας προβλήματα των κοινωνιών και των ανθρώπων τους.
Η γυναίκα σε έδρανα, συσκέψεις και τηλεδιασκέψεις ωστόσο δεν είναι η μοναδική εικόνα των ημερών. Πολλές γυναίκες δίνουν τις μάχες του σε επιστημονικά εργαστήρια ψάχνοντας ακόμα το φάρμακο της επόμενης μέρας ενώ άλλες ως επικεφαλής φορέων και επιχειρήσεων σε όλο τον πλανήτη αγωνίζονται επίσης.
Δεν είναι μόνο όμως αυτοί οι εμφανείς, και δύσκολοι ομολογουμένως ρόλοι, είναι και οι υπόλοιποι που οι γυναίκες καλούνται να παίξουν στον κοινωνικό ιστό αλλά και μέσα στα σπίτια τους. Και είναι πραγματική πρόκληση για το γυναικείο κίνημα να καταφέρει να οριοθετήσει τους ρόλους και να προστατεύσει γυναίκες και τα παιδιά τους, που καθημερινά γίνονται θύματα της ενδοοικογενειακής βίας.
Σε μια περίοδο όπως αυτή που διανύουμε, αυτήν του ιδιότυπου “πολέμου” της πανδημίας η μέρα της γυναίκας προφανώς δε θα γιορταστεί με ευχές και τριαντάφυλλα, ή τουλάχιστον όχι μόνο με αυτά. Τη μέρα της γυναίκας, οι γυναίκες του κόσμου, θα βρίσκονται στην πρώτη γραμμή, όπως πάντα άλλωστε. Η ιστορία έχει αποδείξει πως πάντα υπάρχουν νέοι δρόμοι που πρέπει να ανοιχτούν ως την πραγμάτωση των ίσων ευκαιριών και η γυναικεία φύση που “γεννά”, κυριολεκτικά και μεταφορικά, παιδιά, ιδέες και λύσεις που πάνε τον κόσμο μας ένα βήμα παρακάτω.
Στα 164 χρόνια που πέρασαν από την στις 8η Μαρτίου του 1857 όταν εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας στη Νέα Υόρκη, διαδήλωναν ζητώντας καλύτερες συνθήκες εργασίας και μπήκαν οι βάσεις για τη δημιουργία του γυναικείου κινήματος παγκοσμίως, κύλησε… πολύ νερό στο αυλάκι. Αιώνες αγώνων, στην κοινωνία, πολύ πριν το γυναικείο κίνημα αποκτήσει μορφή και οντότητα, από την αρχαιότητα ως τις μέρες μας ανέδειξαν τη γυναίκα ως το στυλοβάτη και την κινητήρια δύναμη των κοινωνιών σε όλα τα πλάτη και τα μήκη της γης.
Από τις εμφανώς μητριαρχικές κοινωνίες ως αυτές που προσπάθησαν, με τρόπους πολλούς και διαφορετικούς και αρκετές φορές με τη βία, να περιορίσουν τα δικαιώματα των γυναικών, ο ρόλος της γυναίκας καθίσταται διαχρονικά πρωταρχικός. Ξεκινώντας μέσα από την πιο μικρή εστία, την οικογένεια, ως μάνα, σύζυγος, κόρη και αδερφή και φτάνοντας ως τον επαγγελματικό και τις τελευταίες δεκαετίες στον πολιτικό στίβο, οι γυναίκες κατακτούν καθημερινά “νέα κάστρα” δίνοντας το δικό τους ξεχωριστό στίγμα.
Τούτη τη δύσκολη συγκυρία, ο ρόλος μας, ας είναι πιο ουσιαστικός από ποτέ, μέσα κι έξω από τα σπίτια, στην εργασία, στην κοινωνία, στην αυτοδιοίκηση και την πολιτική. Η φύση μας και οι ικανότητες μας δεν μας επιτρέπουν τίποτα λιγότερο.
* Η Χρύσα Λυρώνη είναι Αντιδήμαρχος και Δημοτική Σύμβουλος του Δήμου Μαλεβιζίου
