O Μαλεβιζιώτης δημοσιογράφος Στρατάκης Μιχάλης γράφει για το πανέμορφο χωριό της Ρογδιάς, η οποία δεν έχει αναδειχθεί όπως θα έπρεπε κατά την δική του άποψη.
Ο κ. Στρατάκης απευθύνεται στον Δήμαρχο Μενέλαο Μποκέα διατυπώνοντας το παράπονο του ίδιου και των Ρογδιανών που βλέπουν το χωριό τους να μην αλλάζει, να μην εξελίσσεται προς το καλύτερο.
Η ανάρτηση του Μιχάλη Στρατάκη στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης:
Σαν τις γυναίκες, τις όμορφες και τις άσχημες, τις ανεπιτήδευτες και τις μυριοπλουμισμένες είναι τα χωριά της Κρήτης.
Αυτά που είναι προικισμένα από τον Θεό με φυσική ομορφιά, είναι καταδικασμένα να αρκούνται σ’ αυτό το χάρισμα τους και να μην αξιώνουν από τους κουμανταδόρους της Αυτοδιοίκησης πλουμίδια και στολίδια, τα οποία απλόχερα μοιράζονται στ’ άλλα χωριά, που είναι λιγότερο προικισμένα με φυσικά κάλλη.
Χαρακτηριστική περίπτωση αποτελεί το χωριό που κατοικώ, η Ρογδιά Μαλεβιζίου.
Πανέμορφη από γεννησιμιού της, μυριάκριβη κόρη του Μεγάλου Κάστρου και του Κρητικού πελάγου, προικίστηκε από την καλή μοίρα της να υποδέχεται πρώτη την πρώτη αχτίνα του ήλιου σε κάθε ανατολή του κι όλη μέρα να παίζει με την αρμύρα και τ’ αστραποβολήματα του πελάγου, που μοιάζουνε με τ’ αστραποβολήματα των φύλλων της ελιάς, καθώς τα κουνεί το σμίξιμο του πελαγίσιου και του ψηλορείτικου ανέμων.
Επίγειος παράδεισος είναι η Ρογδιά, που δεν αφήνει μήτε τη μαθιά, μήτε την ψυχή του αθρώπου να στεναχωρεθούνε και να πλαντάξουνε.
Με ιστορία, που χάνεται στους αιώνες, με πύργους και μετερίζια, με θυσίες παππουδογιαγιάδων για τη Λευτεριά, με θρύλους και παραδόσεις που προκαλούνε ανατριχίλα στον αφουγκρασμό τους, με ήθη και παραδόσεις γερά υφασμένες στον αργαλειό των χρόνων από πιτήδιες υφάντρες, με προκομένους κατοίκους, μα πάνω απ’ όλα με το θεόπεμπτο χάρισμα της απαράμιλλης φυσικής ομορφιάς, η Ρογδιά θα μπορούσε να αναδειχτεί σε τόπο που θα τον ζήλευαν πολλοί άλλοι τόποι, όχι μόνο της Ελλάδας.
Λέω θα μπορούσε, γιατί ,δυστυχώς, οι κουμανταδόροι της Αυτοδιοίκησης και γενικά το κουβέρνο, συμπεριφέρονται, ανέκαθεν, σ’ αυτό το χωριό, όπως οι γονέοι συμπεριφέρονται σε μια πανέμορφη θυγατέρα τους, παρατώντας την στα φυσικά κάλλη της, και ασχολούμενοι με τις άλλες θυγατέρες τους, που τις γεμίζουν φτιασίδια και χρυσαφικά, με την ελπίδα να τις κάνουν να φαίνονται όμορφες.
Κι έτσι, η Ρογδιά παραμένει εσαεί εκτός των σχεδιασμών, των προγραμματισμών και, κυρίως, των χρηματοδοτήσεων του κρατικού κορβανά, μιας και όλο το περιεχόμενο του μοιράζεται σε άλλα χωριά, απλόχερα και χουβαρδαλίδικα.
Φαίνεται πως η μοίρα της ομορφιάς, τη θέλει καταδικασμένη σε παραμέληση και σε αδικία.
Δεν θα έγραφα αυτές τις αράδες, όπως δεν το ‘καμα και στα χρόνια που ζω στη Ρογδιά, αν δήμαρχος Μαλεβιζίου δεν ήταν ο Μενέλαος Μποκέας, ένας άνθρωπος που πιστεύω αξίζει να του απευθύνω τούτες τις αράδες και να του εκφράσω τούτο το παράπονο, που είναι παράπονο όλων των Ρογδιανών, που κουράστηκαν και βαρέθηκαν να βλέπουν το χωριό τους να πορεύεται στον ίδιο ακριβώς δρόμο, της αδικίας και της παραμέλησης, που πορευόταν χρόνια τώρα.
Και θέλω να είμαι βέβαιος ότι τούτες οι αράδες, τουλάχιστο θα τον κάνουν να ξανασκεφτεί πολλά πράγματα και να αναθεωρήσει κάμποσα απ’ αυτά, που βρίσκονται σε λάθος βάση και υποστηρίζονται από απαράδεκτους τοπικισμούς, πολιτικές σκοπιμότητες και ιδιοτέλειες ορισμένων.
Ελπίζω να μη χρειαστεί να επανέλθω."