Της Ρίκης Ματαλιωτάκη
Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα… Αυτό είναι η πρώτη και πλέον αναμφισβήτητη πλευρά του νομίσματος.
Η δεύτερη, εξίσου επίσης αναμφισβήτητη πλευρά , είναι ότι η συνύπαρξη με νεώτερους ανθρώπους χαρίζει ενέργεια, η ζωή προσφέρει ζωή δηλαδή, και αν, για να αποδειχθεί του λόγου το αληθές, πιάσουμε το θέμα κάτω από ένα εντελώς διαφορετικό πρίσμα , μάλλον και για τον λόγο τούτο οι ηλικιωμένοι που απομένουν μοναχοί τους το τέλος τους προδιαγράφεται σχεδόν πάντα από « γεροντικό μαρασμό…»
Έχοντας λοιπόν ασφαλώς υπ΄ όψη τους και τις δυο παραπάνω απόψεις συν του ότι για πολλούς είναι προτιμότερο «να τρως από ένα πιάτο νόστιμο φαΐ μαζί με άλλους παρά από ένα άνοστο και μοναχός σου..» η επιλογή κάποιων στρέφεται σε κατά πολύ μικρότερους ηλικιακά ερωτικούς συντρόφους παρά τους ποικίλους κινδύνους που ελλοχεύει μια τέτοια σχέση.
Όλα αυτά, και η ευχαρίστηση δηλαδή αλλά και ο κίνδυνος, ανέκαθεν ήταν ευρέως γνωστά σε όλους,. Άγραφοι νόμοι απλώς μιας κοινωνίας έως χθες βουτηγμένης σε κατεστημένα, φανερά τουλάχιστον επέτρεπαν τα ρίσκα τους μονάχα στο ισχυρό φύλο με αποτέλεσμα ουκ ολίγες φορές άνδρας να πάρει για σύζυγο του μια γυναίκα που λίγο πριν φύγει για φαντάρος έτυχε να την είχε βάλει μωρό στα γόνατα του για να την «νταχτιρντίσει..»
Σήμερα φυσικά που τα πάντα γύρω μας έχουν απλουστευθεί, το δικαίωμα τούτο παρέχεται αναφαίρετα και στην γυναίκα αφαιρώντας της έστω επιφανειακά το στίγμα της μεγαλύτερης μια και στο κάτω -κάτω μπορεί μεν να ειπώθηκε στην Αγία γραφή «η δε γυνή να φοβείται τον άνδρα..» όχι όμως και «η δε γυνή να είναι μικρότερη από τον άνδρα..»
Από εκεί κι έπειτα αν αναλογισθεί ο καθένας τα καλά και τα κακά του θέματος, όλα τα υπόλοιπα αφορούν την κρίση του, την επιλογή και πάνω απ΄ όλα την όρεξη του. Και είπαμε…περί ορέξεως κολοκυθόπιτα…
Κ… Δεκατέσσερα χρόνια είναι η διαφορά μου με το Γιάννη αλλά μια διαφορά που υπάρχει μονάχα στις χρονολογίες γέννησης των ταυτοτήτων μας και πουθενά αλλού, τίποτα άλλο δεν μας χωρίζει. Ούτε σκέψεις, ούτε επιθυμίες ούτε νοοτροπίες.. Γι΄ αυτό κιόλας δεν φροντίσαμε ποτέ και από πουθενά να κρύψουμε την αριθμητική διαφορά της σχέση μας, το μοναδικό, υποτυπώδες έστω, εμπόδιο που μπαίνει ανάμεσα μας . Και λέω υποτυπώδες γιατί αν δηλαδή ήταν αυτός ο μεγαλύτερος κι εγώ η μικρότερη τι θα άλλαζε, επειδή έτσι μας είχαν συνηθίσει να δεχόμαστε τις καταστάσεις έως χθες, η γυναίκα μικρότερη και ο άντρας μεγαλύτερος κι όλα με αυτούς τους οιωνούς υποτίθεται προδιαγράφονται καλά;
Ποιος μπορεί άραγε να προδικάσει το καλό ή το κακό σε μια σχέση και ειδικά με μοναδικό γνώμονα την ηλικία..
Α…… Όταν θα είμαι εγώ ενενήντα κι εκείνη εβδομήντα τότε και για τον ένα και για τον άλλο μας φασκελοκουκούλωστα…κάπως έτσι είχε πει κάποτε Λάμπρος Κωνσταντάρας για την γυναίκα του που την περνούσε στην ταινία ακριβώς όσα χρόνια περνώ εγώ την δική μου στην πραγματικότητα. Είκοσι δηλαδή!!
Αλλά να σου πω, όχι μόνο είκοσι, και παραπάνω ακόμα αν μου «καθόταν» πάλι δεν θα με πείραζε. Το γυναικείο κύτταρο είτε θέλετε να το παραδεχτείτε είτε όχι είναι πολύ πιο ευάλωτο από το ανδρικό στη γήρανση κι εγώ με τίποτα στα εξήντα μου ή ακόμα και στα εβδομήντα μου δεν θα ήθελα να έχω δίπλα μου.. τη γιαγιά μου..
Σ…. Είμαι της παλιάς σχολής και θυμάμαι το συχωρεμένο τον παππού μου που έλεγε «καλύτερα να τρως από ένα πιάτο νόστιμο φαΐ μαζί με άλλους παρά από ένα άνοστο και μοναχός σου… Και για να σοβαρευτούμε, δεν θα μπορούσα ποτέ να έχω γυναίκα ούτε μέρα μεγαλύτερη μου όχι όμως και παρά πάνω από την λογική διαφορά των τεσσάρων, άντε πέντε το πολύ χρόνων. Τα δέκα, δέκα πέντε χρόνια που ακούγονται, καμιά φορά και παραπάνω, πέραν του ότι τα θεωρώ υπερβολή, και είναι όντως ως προς την διαφορά όχι μόνο της ηλικίας αλλά κι αυτής ακόμα της άποψης και της νοοτροπίας που αργά ή γρήγορα επιφέρει καταστροφική ροή στην σχέση, συν τοις άλλοις εγκυμονούν τον κίνδυνο αργά ή γρήγορα επίσης να μην σου επιτρέπει το κέρατο να περνάς κάτω από την Χανιόπορτα..
Πως θα γίνει.. κι όσοι δεν το καταλαβαίνουν, είναι ηλίθιοι..
Β… Καλώς ή κακώς έτσι με είχανε μάθει, κάποτε μάλιστα τα επέκρινα όλα αυτά, που σημαίνει ότι κατά βάθος τώρα επικρίνω κι εκείνο που κάνω η ίδια, ότι δεν μου αρέσει. Δεν το επέλεξα όμως όπως ακούω ότι το επιλέγουν άλλες υποτίθεται για να νεάζουν, έτσι μου «έκατσε» και τουλάχιστον με παρηγορεί το γεγονός ότι με εφτά χρόνια διαφορά έστω δεν θα μπορούσα να είμαι μάνα του όπως γνωρίζω άλλες περιπτώσεις που έχουν διαφορά και δεκαπέντε, και δεκαεφτά χρόνια ακόμα! Αυτό αποκλείεται να το άντεχα.. Αλλά πάλι καλύτερα να μη λέει κανείς τίποτα…
Μ…. Όταν γνωριστήκαμε με τον Κ… δεν ζήτησε ο ένας από τον άλλο ληξιαρχικές πράξεις γεννήσεως. Καλώς ή κακώς αυτό το αφήσαμε σε πλάσματα πιο συμβατά ως προς το κατεστημένο.. Αν τώρα στις δύο ταυτότητες οι χρονολογίες όχι μόνο δεν πλησιάζουν η μία την άλλη αλλά αντίθετα διαφέρουν θεαματικά , η ψυχική και νοηματική προσέγγιση δύο συντρόφων για εμάς δεν κρίνεται από εκεί .
Η ουσία στην σχέση κρίνεται από άλλα πολύ πιο βαθύτερα και ουσιωδέστερα πράγματα και σίγουρα όχι από τα νούμερα.
Ν….. Νιώθω καλύτερα με μεγαλύτερες γυναίκες κι όταν λέω μεγαλύτερες εννοώ από μια δεκαετία και βάλε. Είναι πιο ώριμες, πιο κατασταλαγμένες, πιο έμπειρες, ξέρουν τι θέλουν και τι μπορούνε να δώσουνε, με δυο λόγια τα άτομα ξέρουν που ακριβώς αρχίζουν και που τελειώνουν τα όρια τους. Εγώ παραδείγματος χάρη είμαι τώρα είκοσι τεσσάρων χρονών και κατά τα κοινά πρότυπα πρέπει να βγαίνω έξω με μια γυναίκα το λιγότερο πέντε χρόνια μικρότερη μου, έτσι; Τι να πω όμως με μια δεκαοχτάρα, άντε σου λέω ακόμα και με μια συνομήλικη μου, να με τρέχει στη Κοραή για καφέ;
Δεν ξέρω, αλλά αν εσύ θες να το δεις έστω και σαν Οιδιπόδειο σύμπλεγμα, εγώ πάντως προτιμώ τις σχέσεις με μεγαλύτερες γυναίκες γιατί αισθάνομαι ότι παίρνω από αυτές. Την συγκεκριμένη μάλιστα περίοδο διατηρώ σχέση με τριανταπεντάρα η οποία σημειωτέον βρίσκεται στο ζενίθ της αποκορύφωσης της…
Α…… Σίγουρα για μια σχέση δεν είναι και ότι το καλύτερο η μεγάλη διαφορά ηλικίας όχι όμως ότι μπορείς να το τοποθετήσεις και στα όποια χειρότερα. Εγώ ας πούμε με την γυναίκα μου έχουμε δεκάξι χρόνια διαφορά και μέχρι στιγμής τουλάχιστον δεν έχει προκύψει μεταξύ μας ακόμα κανένα πρόβλημα. Για αργότερα δεν ξέρω, δεν με βεβαιώνει κανείς όπως όμως εξίσου δεν με βεβαιώνει και αν είχα δίπλα μου μια γυναίκα συνομήλικη. Προς το παρόν πάντως νιώθω πολύ υπερήφανος που έχω δίπλα μου μια πολύ δροσερή γυναίκα. Αν τώρα εκείνη αργότερα δυσανασχετήσει ακούγοντας κάποιον να της λέει «συνοδεύεστε από τον πατέρα σας;» δεν το γνωρίζω κι επιτέλους δε με ενδιαφέρει κιόλας.