Της Ρίκης Ματαλλιωτάκη
Κλειστά παράθυρα, κι επιπλέον τραβηγμένες κουρτίνες, καταθλιπτική μουσική, κατά το πλείστον καψούρικη, απαραίτητα βρώμα και δυσωδία αφού ούτε η ίδια δεν θυμάσαι πόσες μέρες έχεις να καθαρίσεις, διασκορπισμένα άπλυτα ποτήρια που βρωμάνε αλκοόλ και φλιτζάνια με ξεραμένα κατακάθια του καφέ παντού, απενεργοποιημένα σταθερά και κινητά τηλέφωνα- έτσι, για να βιώσεις την μοναξιά σου ως το κόκκαλο- και μέσα σ’ όλο αυτό το σκηνικό, μια γυναίκα, σκιά του χθες και του εαυτού της, να τριγυρνά μεσ’ σε τούτο το νεκροταφείο αλαλάζοντας:
«Έτσι μου ‘ρχεται να τινάξω τα μυαλά μου στον αέρα…ναι, θα τινάξω τα μυαλά μου στον αέρα…» ως που κάποια στιγμή ο από μηχανής Θεός φροντίζει να τραβήξει λιγουλάκι την κουρτίνα, να μπει στο δωμάτια μια ακτίνα φωτός-ελπίδας, και τα μυαλά, ευτυχώς παραμένουν στην θέση τους.
Ποια είναι αυτή η γυναίκα;
Μα τι ρωτάτε, αν δεν την ξέρετε προσωπικά, αν δεν σας θυμίζει κάτι από το κοντινό ή έστω μακρινό παρελθόν σας, αυτή η γυναίκα είναι η κάθε αδύναμη γυναίκα σε στιγμές που βιώνει το πένθος μιας σχέσης που πρόσφατα έληξε άδοξα, κι αντί να βάλει κατά νου πως «έχει κι αλλού πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια»,
να κάνει έφοδο κατευθείαν στην ζωή και να συνεχίσει να ζει σαν να μην έτρεξε τίποτα, κάθεται και μοιρολογάει μέχρι να ξεθυμάνει.
Εντάξει, δεν θα της ρίξουμε βέβαια και τον λίθο του αναθέματος, επιτέλους το ξέρουμε όλοι πως η απόρριψη είναι χοντρή μπουκιά και δεν πάει εύκολα κάτω που να πάρει η ευχή να πάρει.
Επιτέλους το ξέρουμε όλοι πως το τέλος μιας σχέσης κουβαλάει πίσω του ένα καροτσάκι με συναισθήματα και αντιδράσεις όπως στεναχώρια, κλάματα, άρνηση για οποιαδήποτε άλλη χαρά και όλα αυτά τα αρνητικά που έρχονται να μετακομίσουν μέσα στο κεφάλι μας, και λογικά κανείς μας δεν συμπαθεί τους χωρισμούς πόσο μάλλον όταν πρόκειται για τον ίδιο τον εαυτό του, ακόμα κι έτσι όμως γιατί βρε πουλάκι μου; Γιατί το παρατραβάς τόσο;
Καμία αντίρρηση, να ακούσουμε και τους ψυχολόγους που λένε πως «ο συναισθηματικός πόνος πιθανώς αποτελεί υγιή αντίδραση που προσπαθεί να μας πει να μην επαναλάβουμε την συμπεριφορά που μας πλήγωσε τόσο πολύ, και το να αμβλύνουμε πρόωρα αυτό τον πόνο μπορεί να εμποδίσει την ανάρρωσή μας» ωστόσο δεν άκουσες ποτέ του λόγου σου πως «ο έρωτας με έρωτα περνάει»;
Πως ένας νέος έρωτας μπορεί να είναι το καλύτερο φάρμακο;
Γιατί λοιπόν αντί να έρθεις κατά πρόσωπο με όλη ετούτη την κατάντια δεν ανοίγεις εξ αρχής την πόρτα και να προκαλέσεις την ζωή φωνάζοντας με χαμόγελο:
«Να περάσει ο επόμενος παρακαλώ…»
Γιατί αντί να γλιτώσεις την κατάθλιψη, τον αλκοολισμό και την νευρική ανορεξία στο παρά πέντε δεν σκέφτεσαι ότι για να τελειώσει μια σχέση σημαίνει ότι κάτι δεν πήγαινε καλά και έπρεπε να τελειώσει;
Καλά, καλά, ηρέμησε και το ξέρω, η συνήθεια είναι η δεύτερη φύση μας κι εσύ είχες συνηθίσει να ξυπνάς και να υπάρχει δίπλα σου… είχες συνηθίσει να ακούς την φωνή του… αν όμως θέλεις να είσαι ειλικρινής παραδέξου πως οι στιγμές που τον έβλεπες και έλιωνες έχουν περάσει ανεπιστρεπτί.
Δυστυχώς τίποτα δεν διαρκεί για πάντα κι αυτό είναι νομοτελειακή απόφαση και όχι ανθρώπινη… όλα στην ζωή μας είναι θέμα στιγμής.
Πως περνάει μια όμορφη στιγμή που θα ήθελες να φυλακίσεις για πάντα;
Ε, κάπως έτσι περνάει κι ο έρωτας, όταν δεν έχει γερά θεμέλια και είναι να περάσει.
Σκέψου λοιπόν πως «πάει, ένας εκατέρωθεν ενθουσιασμός ήταν που διέλυσε», άρα
αυτό που κλωτσά τώρα μέσα σου και σε κάνει να υποφέρεις δεν είναι άλλο από τον πληγωμένο σου εγωισμό για το ότι δεν είσαι εσύ αυτή που δεν πρόλαβε να ανοίξει πρώτη την πόρτα.
Οπότε, αντί να κάθεσαι ν’ ακούς τραγούδια για «χωρισμένους που δεν γιορτάζουνε ποτέ» κι άλλες τέτοιες ανοησίες, άνοιξε την πόρτα να πλημμυρίσει το σπίτι σου κι η ψυχή σου από ήλιο -εκείνος ξέρει να διαχειριστεί ανάλογα τα συναισθήματα σου και μπορείς να τον εμπιστευτείς απόλυτα – ντύσου, στολίσου κι όρμησε έξω στη ζωή, στο φως!
Να είσαι σίγουρη με την λάμψη που θα έχει αποτυπώσει στο πρόσωπο σου η απόφαση ν’ αφήσεις πίσω το παρελθόν σου, δεν θα περάσεις από πουθενά απαρατήρητη και πριν προλάβεις να το καταλάβεις θα έχει παρουσιαστεί μπρος σου το «καινούργιο».
Προσωπικά δεν θα σε συμβούλευα να βιαστείς… οι βιαστικές αποφάσεις δεν παίρνονται ποτέ με σωστά κριτήρια, οπότε βεβαιώσου πρώτα ότι είσαι λεύτερη σε ψυχή και σώμα και μετά κάνε ότι θες.
Για εκείνο πάντως που μπορώ να σου εγγυηθώ είναι πως τα καλυτέρα, τα κάθε είδους καλυτέρα -και μαζί μ’ αυτά και ο καινούργιος, ο μεγάλος έρωτας-δεν τα ζήσαμε ακόμα.
Η ζωή μας τα οφείλει κι εμείς πρέπει ανά πάσα στιγμή να είμαστε έτοιμοι να τα δεχτούμε.