Της Ρίκης Ματαλλιωτάκη
«Ο φασισμός δεν μπορεί να νικηθεί μόνο στα πεδία
της μάχης, πρέπει να νικηθεί και μέσα στο μυαλό,
στις καρδιές και στις αδένες των ανθρώπων. Γιατί
είναι απλώς μια νέα λέξη για μια πολύ παλιά
πνευματική κατάσταση.Οπουδήποτε γίνεται
συζήτηση για βρωμονέγρους, χαχαμίκους και
οβριούς, οπουδήποτε υπάρχει χαφιεδισμός επίσημος
ή ανεπίσημος για τα ερωτικά ήθη και τις πολιτικές
πεποιθήσεις των πολιτών, οπουδήποτε η απαίτηση
για καλύτερους μισθούς ονομάζεται Ερυθρά Απειλή
και οι νόμιμες απεργίες συντρίβονται με τα γκλόμπς
και τις πιστολιές, οπουδήποτε συμβαίνουν αυτά τα
πράγματα, ο φασισμός είναι εκεί, μπρος στη μύτη σας.»
«Κομισσάριος και Γιόγκι» Άρθουρ Καϊσλερ
(Από το βιβλίο της Λιλής Ζωγράφου: ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ ΚΑΠΟΤΕ)
Με αφορμή τα σημερινά επεισόδια με την κούκλα Αμαλ-Δειτε εδώ– μου ήρθαν κάποιες σκέψεις στο μυαλό και σκέφτηκα να τις καταγράψω:
Δεν έχουν περάσει και πολλά χρόνια από τα χρόνια της ελληνικής μετανάστευσης. Από την μεταπολεμική εποχή εκείνη δηλαδή που οι Έλληνες, φτωχοί και τρισάθλιοι από την μάνητα και τις κακουχίες όχι μόνο του δεύτερου παγκόσμιου μα και του εμφυλίου πολέμου που επακολούθησε και στην κυριολεξία εξαθλίωσε παντελώς τα εξαθλιωμένα που είχαν απομείνει, μετανάστευαν κατά κύματα προς όλες τις ευρωπαϊκές πόλεις και περισσότερο στην Γερμανία..
Πολλοί από αυτούς, σχεδόν όλοι, θα είχαν ακούσει τότε να τους απευθύνεται η ρετσινιά του «μετανάστη» από τους εκεί «καθαρόαιμους Γερμανούς Αρίους» ( αλλά και όλους τους υπόλοιπους βέβαια ) και σίγουρα η καλύτερη δουλειά με την οποία είχαν καταπιαστεί για να αποκτήσουν το ψωμί που τους έλειπε στην χώρα τους ήταν η χειρότερη κι η πλέον υποδεέστερη για τους γηγενείς κάτοικους.
Παρ΄ ότι όμως η χώρα των Ελλήνων εκείνου του πρόσφατου παρελθόντος έκανε μεγαλειώδη άλματα και σήμερα ανήκει στις πλέον ανεπτυγμένες ευρωπαϊκές χώρες ούτως ώστε να έχει την άνεση να ανοίγει τις πόρτες της σε αυτούς που έχουν την ανάγκη της, οι πληγές είναι νωπές ακόμα και δεν είναι δυνατόν να έχει ξεχαστεί τόσο σύντομα ο πόνος και η ρετσινιά του μετανάστη..
Κι όμως μάλλον που έχουν ξεχαστεί ή τουλάχιστον κάτι τέτοιο αποδεικνύει η συμπεριφορά των περισσοτέρων από εμάς σε όλους εκείνους που σήμερα βρίσκονται στην ίδια εκείνη θέση της ανάγκης που είμαστε εμείς κάποτε. Προφανώς επανήλθε στο μυαλό μας η άποψη των αρχαίων ημών προγόνων ( πας μη ‘Έλλην βάρβαρος..) και η επιφύλαξη, η καχυποψία και η απέχθεια με την οποία αντιμετωπίζεται κάθε Αλβανός, κάθε Βούλγαρος, κάθε Σύριος και γενικά κάθε άνθρωπος διαφορετικής εθνικότητας πλην της Ελληνικής, είναι γεύσεις δοκιμασμένες αλλά από ότι δείχνουν τα πράγματα εκτός , κάποιων εξαιρέσεων, όχι ξεχασμένες