Γράφει η Ρίκη Ματαλλιωτάκη
Οι καλές, μα περισσότερο οι κακές κριτικές το μόνο που πέτυχαν είναι να στείλουν περισσότερο κόσμο σε αυτή την ταινία, που προσωπικά για μένα ήταν μια ταινία έκπληξη.
Προσοχή όμως, γράφοντας αυτά τα λόγια δεν θέλω να ταχτώ ούτε με τους μεν, ούτε με τους δε, για να κάνεις εξάλλου κάτι τέτοιο πρέπει να είσαι κριτικός κινηματογράφου, κάτι που εγώ δεν είμαι, άρα για το μόνο που μπορώ να μιλήσω είναι το τι έδωσε αποκλειστικά σε μένα αυτή η ταινία.
Βλέποντας λοιπόν τη ζωή ενός ανθρώπου που βίωσε την αδικία στο πετσί του, που κυνηγήθηκε απο τους σύγχρονούς του κληρικούς, που έζησε μονάχα με τα άκρως απαραίτητα, και αυτά μάλιστα όχι πάντα αφού δεν δίσταζε να τα μοιραστεί με όποιον τα είχε ανάγκη, έπαψε να με ενδιαφέρει αν η ταινία είχε ωραία σκηνοθεσία, αν οι ηθοποιοί ήταν καλοί- που ήταν καλοί- και εστίασα μονάχα στη ζωή, τα βάσανα και το έργο ενός ανθρώπου που έβαλε στόχο να αγγίξει το θείο.
"Ανάγκασε" δηλαδή η ταινία το μυαλό μου να σκεφτεί, να ψάξει, να αναρωτηθεί, ποιοι να είναι άραγε οι τρόποι με τους οποίους μπορείς να συνομιλήσεις με το υπέρτατο Ον;
Μα ποιοι άλλοι εκτός από την αγάπη δίχως όρια προς τον συνάνθρωπο και την πηγαία συγχώρεση…μας το λέει εξάλλου κι ο Πυθαγόρας.
Οι δρόμοι για την τελειότητα- αγιότητα- είναι τρεις:
Η γνώση, η άσκηση-στέρηση των υλικών αγαθών (ασκητές) και η αγάπη (Χριστός) !
Κι ο Άγιος Νεκτάριος συνδύασε και τους τρεις αυτούς δρόμους
με αποκορύφωμα την αγάπη του προς τον Άνθρωπο, επομένως όσο κι αν κάποιοι ενοχλήθηκαν απο την
σινε-βιογραφία που, έτσι ή αλλιώς, θα κατόρθωνε να μιλήσει στις καρδιές των πιστών ας καταλάβουν επιτέλους πως υπάρχουν πράγματα που είναι πάνω και πέρα απο την επίγεια ζωή μας…
