Γράφει η Ρίκη Ματαλλιωτάκη
Με αφορμή την επίθεση με βιτριόλι της δύστυχης Ιωάννας που όλοι έχουμε συμπονέσει, και το σάλο που έχει γίνει για την κατηγορούμενη και τις επισκέψεις της σε χαρτορίχτρες και μέντιουμ, έβαλα κάτω το μυαλό μου και σκέφτηκα μερικά πράγματα… σωστά, λάθος, θα δείξει.
Σκέφτηκα λοιπόν πως αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινής, όλοι, άντρες και γυναίκες αποζητήσαμε έστω και μια φορά στα πρώιμα νεανικά μας χρόνια να να εισχωρήσουμε στα άδυτα του μέλλοντος χρόνου που τόσο πολύ μας τρομάζει, και να τον αποκωδικοποιήσουμε μέσα από τα υποτιθέμενα σύμβολα ανάγνωσης που θέλουμε να πιστεύουμε πως μας προσφέρουν τα σημάδια της τράπουλας και του καφέ.
Δεν έχει σημασία αν τη κίνηση τη κάναμε για αστείο ή στα σοβαρά, δεν έχει σημασία αν το κάναμε επειδή παρασυρθήκαμε αλλά κατά βάθος δεν το πιστεύαμε ή αν το κάναμε στα πολύ μακρινά εφηβικά μας χρόνια..
Το κάναμε πάντως κι οφείλουμε να παραδεχτούμε πως όλοι, άντρες και γυναίκες επαναλαμβάνω, σταυρώσαμε κάποτε μια τράπουλα στο όνομα μιας μελαχρινής ή μιας σταράτης μορφής που την αντιπροσωπεύει το ανάλογο χαρτί και όλοι μας χώσαμε κάποτε το δάχτυλο στον πάτο ενός φλιτζανιού περιμένοντας εναγωνίως το «τελικό πόρισμα της διαπίστωσης του πεπρωμένου μας»:
Σε πόσα ακριβώς «τέρμενα» δηλαδή θα εξοστρακιστεί η απεχθέστατη ερωτική μας αντίζηλος, σε πόσα ακριβώς «τέρμενα» θα μας βάλει δαχτυλίδι ο καλός μας και πότε πια θα δεήσουν να μας απαντήσουν από κείνη τη περίφημη δουλειά που είχαμε κάνει αίτηση…πέρσι!
Το θέμα όμως δεν είναι τι κάναμε τότε που τα μυαλά μας ήταν όχι απλώς πάνω απο το κεφάλι μας, αλλά και πάνω απο το καπέλο μας ολότελα… το θέμα είναι τι κάνουμε σήμερα που το κεφάλι μας κι αν ακόμα δεν έχει ασπρίσει ετοιμάζεται κι είναι κρίμα κι άδικο να εμπιστευόμαστε το μέλλον μας σε επαγγελματίες που στοχεύουν στην λεηλάτηση της τσέπης μας, μόνο που για να το καταφέρουυν επιβάλλεται πρώτα να λεηλατήσουν την ψυχή μας. Που πατούν πάνω στην ανά τους αιώνες έντονη και βαθιά ανθρώπινη ανάγκη να γνωρίζει ο καθείς τι του επιφυλάσσει το μέλλον του με αποτέλεσμα να καταστρέφουν το παρόν του.
Μακριά λοιπόν, μακριά, μακριά…