Γράφει η Ρίκη Ματαλλιωτάκη
Πάει καιρός από τις παλιές εκείνες εποχές που οι γυναίκες με τις χυμώδεις καμπύλες ήταν το άλφα και το ωμέγα του γυναικείου προτύπου, αντίθετα με τις άλλες που λόγω του ισχνού παρουσιαστικού τους τις ονόμαζαν «άρρωστες».
Αν δεν καταλάβατε για την περίοδο της Μπελ Επόκ μιλώ η οποία όμως πέρασε ανεπιστρεπτί και την θέση της πήρε, ή μάλλον για να ακριβολογώ επέβαλλε το σύγχρονο life style , η εικόνα της γυναίκας που βρίσκονταν μόλις μισό βήμα πριν την νευρική ανορεξία.
Μοντέλα ύψους 1, 80 και βάρους άντε δια βίας πενήντα –πενήντα πέντε κιλών, τηλεπαρουσιάστριες μία από τα ίδια, ρούχα στις trendy βιτρίνες που δεν χωράν μήτε το πόδι μιας φυσιολογικής γυναίκας, όλα αυτά και χίλια ακόμα τέτοια πιπίλιζαν το μυαλό μας τα τελευταία χρόνια και τσουπ βρισκόμαστε ξαφνικά στα πρόθυρα του ιατρείου ενός ψυχίατρου γεμάτες από κόμπλεξ και ανασφάλειες.
Ξεχνούσαμε ότι όλα όσα βλέπαμε δεν ήταν διόλου απίθανο να ήταν αποτέλεσμα του μαγικού photo shop, γέμιζε η ψυχή μας ρατσισμό για την ίδια την εικόνα μας και μισούσαμε τον εαυτό μας επειδή εμείς αντί για μπασκετμπολίστες έτυχε να γεννηθούμε με το νορμάλ ύψος της μέσης Ελληνίδας, το 1,65-1,68 δηλαδή, και η ζυγαριά μας να μη θέλει με τίποτα να κατέβει κάτω από το 70.
Βρε τι δίαιτα, βρε τι ξανά μανά δίαιτα, βρε τι παπούτσια δίσολα και τρίσολα, τίποτα…Margherita Missoni, Leandra Medine, Jacquetta Wheeler, άντε να πάει στην ευχή και Κουλιανού, δεν γινόμαστε με τίποτα.
Αποδέξου λοιπόν τον εαυτό σου όπως είναι, ή αν μπορείς έστω άλλαξε τον μα επειδή το γουστάρεις εσύ και μόνο εσύ, και όχι για το image του κοσμάκη… κι αν δεν μπορείς πάλι πες το ρημάδι, μα δυνατό για να το ακούσεις και να το πιστέψεις εσύ η ίδια:
"Εχω μερικά κιλά παραπάνω; Ε, και τι έγινε…"