Γράφει η Ρίκη Ματαλλιωτάκη
Η μεταφορά των προβάτων από το θερινό τόπο της βοσκής τους, τις Μαδάρες δηλαδή, στο χειμερινό, πα να πει στο Γιαλό, από τα αρχαία ακόμα χρόνια αποτελούσε μια από τις πλέον ειδυλλιακές στιγμές του βουκολικού τρόπου ζωής των κτηνοτρόφων της Κρήτης!
Είναι η στιγμή που ο ποιμένας κρίνει και αποφασίζει πως το ποίμνιο του- που γι' αυτόν δεν είναι απλά ένα κοπάδι άψυχων ζωντανών αλλά η παρέα του, η συντροφιά του, κι αν θέλουμε να προχωρήσουμε και στα πιο πρακτικά είναι η πηγή από την οποία αντλεί το φαγητό των παιδιών του, η περιουσία του ολάκερη δηλαδή- πρέπει να κατέβει από τις Μαδάρες που το κρύο έρχεται δριμύ εντός ολίγου, σε ηπιότερο περιβάλλοντα χώρο όπως είναι αυτός του γιαλού.
Μην ξεχνάμε εξάλλου πως η κτηνοτροφία θωρούνταν πάντα από τους σημαντικότερους πυλώνες της οικονομίας μας, αφού ως γνωστόν κτηνοτροφία και γεωργία κρατούσαν πρωταγωνιστικό ρόλο στη ζωή του νησιού πριν μπουκάρει και τα ισοπεδώσει όλα η τουριστική βιομηχανία.
Μας το λέει άλλωστε και ο Όμηρος αναφερόμενος σε κάποιους στίχους του στην Κρήτη μας:
"Εκεί – στην Κρήτη-ήσαν δάση και βουνά, και κάμποι και λαγκάδια, δεντρά με άνθη και καρπούς κι αρίφνητα κουράδια…"
Ε, σήμερα βέβαια τα κουράδια-κοπάδια- μπορεί να μην είναι τόσο αρίφνητα, είπαμε, ας όψεται ο τουρισμός- για όσους όμως επιμένουν σταθερά και παραδοσιακά, η μεταφορά των προβάτων αποτελεί μια απο τις πλέον σημαντικές διαδικασίες της δουλειάς τους… μια δουλειάς που συνδυάζεται άψογα με το περιβάλλον, έμψυχο και άψυχο.
Τις παρακάτω φωτογραφίες, που δείχνουν σχεδόν καθαρά τον τρόπο μεταφοράς των προβάτων, τις πήραμε απο την προσωπική σελίδα του γνωστού αγροτοσυνδικαλιστή , κτηνοτρόφου και πολιτευτή του ΣΎΡΙΖΑ- ΠΣ κ. Βασίλη Σμπώκου, που τις είχε αναρτήσει με την παρακάτω λεζάντα: