Γράφει η Ρίκη Ματαλλιωτάκη
Κυκλοφορεί ευρέως στο διαδίκτυο και είναι μια απο τις καλύτερες ατάκες που έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια κι η οποία μας λέει πως:
"Κομμουνιστής μέχρι να πλουτήσεις… δεξιος μέχρι να πεινάσεις..
αναρχικός μέχρι να γίνεις αρχηγός και άθεος μέχρι να αρχίσει να πέφτει το αεροπλάνο !!!!"
Ειλικρινά δεν έχω ξαναδεί να διατυπώνεται με πιο αυθεντικό τρόπο η ανθρώπινη αλαζονεία έστω και μέσα απο την σάτιρα… γιατί δεν μπορεί, κάποια στοιχεία σάτιρας και υπερβολής σαφώς και πίστευα πως τα διαθέτει η περίφημη ατάκα απλώς και μόνο για να δώσει έμφαση σ' αυτό που υπαινίσσεται.
Και όμως. δεν μπορώ να γνωρίζω για τις υπόλοιπες τρεις αναφορές που κάνει μια και ούτε κομμουνίστρια υπήρξα ποτέ μα ούτε και πλούσια, ούτε δεξιά μα ούτε κι έφτασα ποτέ, μέχρι σήμερα τουλάχιστον, στο σημείο να πεινάσω… ούτε αρχηγός έγινα ποτέ μα ούτε και αναρχικιά υπήρξα ποτέ μου…. και βέβαια αν κάποιοι γνωστοί είτε ήταν είτε στην πορεία έγιναν απο έτσι αλλιώς, δεν έβγαλαν τις αλλαγές τους στο μεϊντάνι αυτά όμως μέχρι προχθές, και συγκεκριμένα μέχρι τις 27 του Σεπτέμβρη και μονάχα σε όσα αφορούν τα πρώτα τρίά σκέλη.
Γιατί απο κει κι έπειτα, όχι από τον πρώτο σεισμό φυσικά γιατί όπως όλοι μας, έτσι κι αυτοί πίστεψαν πως έστω και φονικός, ήταν ένα φαινόμενο περαστικό που ήρθε κι έφυγε.
Όσο περνούν οι μέρες όμως και η γη της Κρήτης κουνιέται καθημερινά και ακατάπαυστα σε ένα χορό που θυμίζει χορό του παραλόγου, όσο μέρα με την μέρα και ώρα με την ώρα, οι σεισμοί,. ας είναι και μετασεισμοί, αντί να λιγοστέψουν αυξάνονται, αν έχω δει κι αν έχω δει χθεσινούς άθεους μα σταυροκοπιούνται με χέρια και με πόδια, να τινάζονται με το παραμικρό και να φωνάζουν για να κατασιγάσουν την οργή του Θεού -που σ΄ αυτήν πιστεύουν πως οφείλεται ο σεισμικός παροξυσμός "Θεέ ,μου βόηθα μας", Παναγιά μου Μεγαλόχαρη κάνε το θαύμα σου" το έλεος σου δείξε Χριστέ μου" να τάζουν λαμπάδες στο μπόι τους κι άλλα διάφορα που μέχρι χθες αν τα άκουγαν από άλλα στόματα θα γελούσαν και θα κορόιδευαν…
Τελικά τι να πω; Μα τι άλλο απο το ότι ο φόβος ξεγυμνώνει τον άνθρωπο… μόνο που δυστυχώς ξεχνάμε πως εκεί που τρέχουμε και ζητάμε το έλεος φοβούμενοι, θα έπρεπε να πηγαίνουμε απλώς για να αποτίνουμε ένα ευχαριστώ για την κάθε επιπλέον μέρα μας κι η οποία πρέπει να κατανοήσουμε πως για κανένα δεν είναι δεδομένη….