Γράφει η Ρίκη Ματαλλιωτάκη
Γυναικοκτονία, δεν μου αρέσει ο όρος, ανθρωποκτονία θα το προτιμούσα αλλά αφού έτσι τον αποκαλούν όλοι ετσι θα τον αποκαλέσω κι εγώ… γυναικοκτονίες λοιπόν, 13 μέσα σε ένα χρόνο, τρομακτικό νούμερο αν το συγκρίνεις με τη μικρή χώρα μας, κι αφού ακόμα δεν έχει τελειώσει το έτος αυτό σημαίνει πως περίπου δύο γυναίκες σκοτώνονταν ανά μήνα σε κάποιο σημείο της Ελλάδος.
Αν σκεφτούμε όμως πως κανείς άνθρωπος δεν γεννιέται δολοφόνος, κι ότι όλοι μας γεννιόμαστε λευκές σελίδες, τότε κάποιος πρέπει να φταίει… και ποιος άλλος μπορεί να φταίει για το γέμισμα αυτών των σελίδων παρ’ εκτός από το περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνει κανείς;
Και λέγοντας περιβάλλον δεν εννοούμε ασφαλώς μονάχα το σπίτι-αν κι αυτό βέβαια φέρει τη μεγαλύτερη ευθύνη- λέγοντας περιβάλλον εννοούμε το κάθε τι που περιβάλλει την ύπαρξη μας από την ώρα που θα πατήσουμε το πόδι μας στη γη μέχρι και τη στιγμή που θα την αποχαιρετήσουμε για τας αιωνίους μονάς.
Και μας περιβάλλουν πολλά:
Μας περιβάλλει ο γονιός, μάνα και πατέρας, μας περιβάλλουν οι παπουδογιαγιάδες, μας περιβάλλει το σχολείο, μας περιβάλλει η γειτονιά πρώτα κι η κοινωνία αργότερα, τους άντρες ο στρατός, χιλιάδες και χιλιάδες πράγματα μας περιβάλλουν και όλα, τουλάχιστον μέχρι πρότινος συνέκλιναν προς την κακοποίηση των γυναικών.
Όταν, για παράδειγμα, μαλώνει ο αδελφός με την αδελφή και η μάνα απέναντι φωνάζει «κάνε στην άκρη εσύ που είσαι κορίτσι…» όταν αντί υποχωρεί κι αντί για βιβλίο αγοράζει στον κανακάρη της όπλο… όταν στα πρώτα χρόνια της εφηβείας το αγόρι έχει δικαίωμα να καθυστερήσει στην βραδινή του βόλτα, το κορίτσι όμως όχι… όταν ο παππούς και η γιαγιά του δινουν κρυφά λίγο παραπάνω χαρτζιλίκι γιατι είναι αγόρι κι έχει παραπάνω ανάγκες… όταν η κοινωνία επικεντρώνει το συναίσθημα της αιδούς μονάχα στο θηλυκό, όταν η ηθική και η εντιμότητα αφορούν αποκλειστικά το γυναικείο φύλο… όταν από παιδί σε γαλουχούν πως είσαι το αδύναμο μέρος και ο άλλος είναι ο δυνατός… όταν τα περισσότερα διδακτικά βιβλία είναι γραμμένα από άντρες για άντρες… όταν, όταν, όταν, όταν… λογικό δεν είναι να δημιουργηθεί ο άντρας θύτης και η γυναίκα θύμα;
Τώρα θα πεις σε μια κοινωνία σαν της Κρήτης που τρέφεται ακόμα με μαντινάδες του τύπου «Απού ‘χει δυο αγαπητικιές έχει χαρά μεγάλη, αν τα χαλάσει με τη μια φεύγει και πάει στην άλλη» και η λέξη «αντρειά» κρατά την πρώτη θέση στο λεξιλόγιο της, η ώρα για να αντιμετωπιστεί η γυναίκα σαν ισότιμο άτομα βρίσκεται ακόμα μακριά.
Κάτι πρέπει να κάνουμε ωστόσο για να επισπεύσουμε τον ερχομό της, για να εξοστρακίσουμε το καρκίνωμα των γυναικοκτονιών, και η αρχή ας γίνει από τους νέους και το περιβάλλον τους… ας απωθήσουν κάθε τι το αντίθετο από αυτό που τοποθετεί τη σύντροφο τους, και τη γυναίκα γενικότερα, χαμηλα, ας σταθούν δίπλα, δίπλα και όμοιος με όμοιο…γιατί μόνο αν η γυναίκα αντιμετωπιστεί κάποτε σαν ισότιμο πλάσμα, τότε μόνο θα έλθει και η ισορροπία, όχι μόνο στην κοινωνία, αλλά, κι αυτό είναι ακόμα πιο σημαντικό, περισσότερο στις ψυχές μας.