«Η δουλειά μας είναι μια πάρα πολύ σκληρή δουλειά. Δηλαδή, πεθαίνει ο γονιός μας κι εμείς πρέπει να βρισκόμαστε στο θέατρο. Εγώ ευχόμουν ο πατέρας μου να πεθάνει δευτερότριτο για να μη δουλεύω και να είμαι στην κηδεία του. Προχθές συνάντησα στην παράσταση της κυρίας Ντενίση μια συνάδελφο ηθοποιό, την οποία σέβομαι και θαυμάζω πάρα πολύ, η οποία είχε χάσει τον άντρα της τέσσερις μέρες κι έπαιζε», είπε αρχικά η Λουκία Πιστιόλα.
Και θέλησα να κάνω κάτι που θα διεύρυνε τους δικούς μου ορίζοντες τους θεατρικούς, όχι από φιλανθρωπία. Και πήγα στο ψυχιατρείο των φυλακών Κορυδαλλού, έναν πολύ δύσκολο χώρο, όπου έκανα δύο χρόνια να ανεβάσω παράσταση μαζί τους. Έπρεπε να τους πλησιάσω, να τους γνωρίσω, να με εμπιστευτούν και να “ανοίξουν”. Κι εκεί βρήκα τον παράδεισό μου», είπε επίσης η Λουκία Πιστιόλα.