Στο Zarpa Radio 89,6 και στην Ανδρονίκη Κοκοτσάκη μίλησε o τηλεοπτικός Ντόντο, Λευτέρης Κοκογιαννάκης σε μία συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης. Τα όσα ανέφερε τόσο για την τηλεοπτική του συμμετοχή στο “Κομάντα και δράκοι”, όσο και για τα χρόνια του στην ΕΛΕΠΑΠ Χανίων συγκινούν:
“Η συμμετοχή μου στο “Κομάντα και δράκοι” ήταν μία πολύ καλή εμπειρία. Ευχαριστώ την Αρχόντισσα Κοκοτσάκη και τον Θοδωρή Παπαδουλάκη που μου έδωσαν αυτή την ευκαιρία. Μπορεί να έχει τελειώσει η σειρά, αλλά διατηρώ φιλίες με τους περισσότερους ηθοποιούς, μιλάμε στο τηλέφωνο ή επικοινωνούμε μέσω των social media και νιώθω μεγάλη χαρά. Κάναμε κάτι μαζί, γνωριστήκαμε, αλλά δεν χωριστήκαμε, παραμένουμε φίλοι.
“Είχα και έχω όλο το συνεργείο κοντά μου. Οι άνθρωποι ήταν υπέροχοι, από τον οδηγό μας τον Αντώνη μέχρι τον Θοδωρή. Μου λείπουν όλοι οι συνεργάτες γιατί επτά μήνες που διήρκεσαν τα γυρίσματα ζήσαμε πολλά πράγματα μαζί και θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό. Η αλήθεια είναι ότι τώρα που τελείωσε η σειρά ξυπνάω το πρωί και νιώθω ότι κάτι μου λείπει! Πέρασα τόσο ωραία, δεν είχα και δε θα έχω κανένα παράπονο από κανέναν. Είμαι σε όλους ευγνώμων!
“Ο κόσμος που με συναντάει στον δρόμο μου δίνει συγχαρητήρια. Μου λέει «είστε φοβεροί, μπράβο σας». Τους ευχαριστώ πολύ γιατί αυτή η χαρά του κόσμου είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή. Χαρά μου και τιμή μου να με ακολουθεί το όνομα «Ντόντος» για πολύ καιρό. Επειδή τον «Ντόντο» και την σειρά την αγάπησα με όλη μου την ψυχή δεν ένιωσα καμία κούραση. Αν μου προτείνανε κάποιον αντίστοιχο ρόλο του Ντόντου στην τηλεόραση, τότε ναι θα σκεφτόμουν να συμμετάσχω σε κάτι καινούριο. Απέκτησα πολύ μεγάλη εμπειρία. Έχω διδαχτεί τόσα πολλά πράγματα, μικρά ή μεγάλα, από την συμμετοχή μου που τα έχω εντάξει στην καθημερινότητα μου.
“Υπάρχουν ανάλογοι «Ντόντοι» με εμένα. Δεν ξέρω πως σκέφτονται μερικοί άνθρωποι και πως πράττουν, δεν ξέρω αν έχουν αυτά τα χαρακτηριστικά. Είναι απαράδεκτο όμως να συμβαίνει. Όπως έχει ψυχή ο Ντόντος, έτσι έχει ψυχή και κάποιος άλλος.
Το μυστικό για να ανταπεξέρχομαι στις δυσκολίες της ζωής είναι το χαμόγελο
Στάθηκα τυχερός στην ζωή μου, γιατί έχω δύο γονείς που, από την αρχή μέχρι και σήμερα τους ευχαριστώ και είναι δίπλα μου σε κάθε βήμα. Στην ΕΛΕΠΑΠ ήμουν μέχρι τα είκοσι μου χρόνια. Είναι χρόνια που δε θα ξεχαστούν. Οι άνθρωποι εκεί δίνουν αγώνα καθημερινά για εμάς που έχουμε ιδιαιτερότητες. Τους αγαπώ πάρα πολύ. Είναι τόσα πολλά που έχω ζήσει εκεί και όλα αποτελούν ξεχωριστές κατηγορίες από μόνες τους. Άμα έχεις θέληση, δεν τα παρατάς ποτέ. Εγώ αυτό έχω μέσα μου: «Άμα έχω θέληση μπορώ». Είχα από πάνω μου όλους τους γιατρούς και πήγαινα τρεις φορές την εβδομάδα για θεραπείες. Πήγα από οκτώ μηνών κι έκανα εκεί και την πρώτη δημοτικού ώσπου ο δάσκαλος μου, ο Τάσος Πατσουράκης, πρότεινε στον πατέρα μου να γραφτώ σε κανονικό σχολείο, όπου και πήγα στο Δημοτικό σχολείο Σούδας.
Έχω σπουδάσει στο ΙΕΚ Χανίων τεχνικός πληροφορικής. Θα ήθελα να εργαστώ πάνω στον τομέα αυτό όταν δοθεί η κατάλληλη ευκαιρία όχι τόσο για τα χρήματα, αλλά πραγματικά έχω τρέλα με τους υπολογιστές! Κατά κάποιο τρόπο έχω κληρονομήσει την “τρέλα” του πατέρα μου για τα καράβια. Έτσι, με τους φίλους μου έχουμε φτιάξει ένα σάιτ το chaniaships.com, όπου ανεβάζουμε τα καθημερινά νέα του λιμανιού της Σούδας αλλά και όλης της Κρήτης.
Τέλος, θα ήθελα να ευχαριστήσω από καρδιάς τους δύο κολλητούς μου φίλους, τον Αργύρη και τον Σταμάτη που πάντα είναι δίπλα μου, από την πρώτη μέρα και με στηρίζουν!
