Γράφει η Ρίκη Ματαλλιωτάκη…
Δεν είναι ένας, δεν είναι δυο, δεν είναι τρεις… αμέτρητοι είναι οι νέοι που χάνονται στα τροχαία πλέον που έχουν καταντήσει η μάστιγα της εποχής μας…
Δυστυχώς, η εποχή μας που τρέχει και καλπάζει, είναι μάλλον ο μοχλός που "αναγκάζει" τους νέους- γιατί νέοι κατά το πλείστον είναι αυτοί που χάνονται- να τρέχουν έχοντας άλλοι εθιστεί με την ταχύτητα και άλλοι έχοντας την ψευδαίσθηση ότι τρέχοντας θα φτάσουν γρηγορότερα στο προορισμό τους.
Μόνο που δυστυχώς, και στη μια περίπτωση και στην άλλη δεν βγαίνουν τα κουκιά σύμφωνα με τους υπολογισμούς τους.
Δείτε Επίσης
Στη μεν πρώτη γιατί ο εθισμός, σε κάθε του μορφή σημαίνει καταστροφή, και στη μεν δεύτερη γιατί , αλίμονο, η τρέλα της νιότης δεν λαμβάνει σοβαρά υπόψη κουβέντες, σαν εκείνη για παράδειγμα των αρχαίων μας προγόνων που συνιστούσε σοφά "Το του ποδός μεν βραδύ, το του δε νου ταχύ", "Σπεύδε βραδέως" ή την επίσης γεμάτη σοφία λαική ρύση "πηγαίνω σιγά γιατι βιάζομαι".
Αλίμονο όμως, είπαμε, η νιότη δεν λογαριάζει κάτι τέτοια, η νιότη ειναι ατρόμητη και δεν υπολογίζει, η νιότη λογαριάζει τα άλογα του αυτοκινήτου της μονάχα και τα κυβικά της μηχανής της… μόνο που ξεχνά πως γελά καλύτερα όποιος γελά τελευταίος.
Και στην συγκεκριμένη περίπτωση αυτός που γελά δεν είναι άλλος απο το χάρο, κι αυτός που κλαίει δεν είναι άλλος απο μια χαροκαμένη μάνα…
Λιγοότερη ταχύτητα λοιπόν και περισσότερη προσοχή θαρρώ δεν έβλαψε κανένα…
