Γράφει η Ρίκη Ματαλλιωτάκη
"Απού να σε ξεράσει η γης σαν τον Καϊάφα…"
Η παραπάνω φράση είναι κάτι που ακούμε εμείς οι Κρητικοί πολύ συχνά να λέγεται όταν κάποιος μισεί κάποιον μέχρι θανάτου… να σε ξεράσει η γης… δεν υπάρχει φρικτότερο!
Τόσο φρικτό δηλαδή που θέλεις να πιστεύεις πως είναι μια έκφραση που δεν μπορεί να ξεπεράσει το λόγο για να φτάσει στην πράξη, επομένως δεν υπάρχει και ποτέ περίπτωση να συμβεί.
Να όμως που κάποτε συνέβη κι αυτό… τουλάχιστον στην κρητική παράδοση συνέβη θες γιατί η φαντασία του Κρητικού είναι μεγάλη και αρέσκεται στο να φτιάχνει θρύλους και παραδόσεις, θες γιατί η δίψα του για δικαιοσύνη είναι επίσης μεγάλη, συνέβη κι αυτό και δεν ήταν δυνατόν παρά να αφορά έναν απο τους ανθρώπους που συνετέλεσαν στο μεγαλύτερο έγκλημα των αιώνων:
Τη σταύρωση του Θεανθρώπου!
Δείτε Επίσης
Ποιος ήταν λοιπόν αυτός που θάφτηκε και τον ξέρασε η γης και μάλιστα όχι μια αλλά εφτά φορές;
Μα ποιος άλλος από τον Αρχιερέα των Ιουδαίων Ιωσήφ Καϊάφα (18-36 μ.Χ.) που ήταν πρόεδρος του Μεγάλου Συνεδρίου την εποχή που συνέβησαν τα γεγονότα της δίκης και της Σταύρωσης του Χριστού καθώς επίσης και δεύτερος στην ιεραρχία μετά τον Ρωμαίο διοικητή και γαμπρός του Άννα μπεν Σεθί, της πανίσχυρης ιερατικής οικογένειας της Ιερουσαλήμ.
Κι επειδή, αν και θρησκευτικός αρχηγός των Εβραίων, ποτέ δεν τους προστάτευσε απέναντι στις ρωμαϊκές αυθαιρεσίες, όταν ο Καϊάφας πληροφορήθηκε ότι εμφανίστηκε στην Ιερουσαλήμ ένας νέος Μεσσίας από τη Γαλιλαία, μια περιοχή γνωστή για τις εξεγέρσεις της, ο αρχιερέας ανησύχησε και διέταξε να τον φέρουν ενώπιόν του.
Ο Ιησούς οδηγήθηκε πρώτα στην οικία του Άννα, πρώην αρχιερέα, ο οποίος όμως δεν μπόρεσε να αποσπάσει από τον Ιησού τίποτε το επιβαρυντικό και έπειτα στην οικία του Καϊάφα.
Ήταν αυτός που με κυνισμό προσέδωσε πολιτικό χαρακτήρα στη δίωξη του Ιησού “συμβουλεύσας τοις Ιουδαίοις ότι συμφέρει έναν άνθρωπο απολέσθαι υπέρ του λαού. (Ιωάννης ΙΗ, 14).
Στο Μεγάλο Συνέδριο, που ήταν το ανώτατο εβραϊκό δικαστήριο, ο Καϊάφας κατέβαλε λυσσώδη προσπάθεια να ενοχοποιήσει τον Ιησού και έφτασε στο σημείο να διαρρήξει τα ιμάτιά του.
Σύμφωνα λοιπόν και με τα ευαγγέλια, μετά την Ανάσταση του Χριστού ο τότε Ρωμαίος αυτοκράτορας Τιβέριος κάλεσε τον Πόντιο Πιλάτο και τον Καϊάφα στη Ρώμη για να απολογηθούν. εδώ όμως επεμβαίνει η παράδοση και ο θρύλος μας λέει πως το πλοίο που τους μετέφερε ναυάγησε στα ανοιχτά της Κρήτης και για το μεν Πιλάτο δεν μας αναφέρει τίποτα, για δε τον Καϊάφα όμως μας πληροφορεί πως κατάφερε να φτάσει στην Κρήτη, μα ήταν τόσο άρρωστος και τόσο εξασθενημένος που πέθανε μόλις πάτησε στα χώματα της.
Μαθαίνουμε κι άλλα όμως για τον Ιουδαίο αρχιερέα τα οποία μάλιστα συνυπογράφει ο μεγάλος Έλληνας λαογράφος Νικόλας Πολίτης:
Μας λέει λοιπόν πως όταν οι Κρητικοί έμαθαν ποιος ήταν ο ξένος που πέθανε στη γη τους συνάχτηκαν για να αποφασίσουν όλοι μαζί τι θα κάμουν τούτο το καταραμένο κορμί.
Αποφάσισαν τελικά και με κατάρες και βλαστήμιες το έθαψαν σε ένα χωριό κοντά στην αρχαία Κνωσό, μόνο που… μόνο που εφτά φορές προσπάθησαν να τον θάψουν κι εφτά φορές έβρισκαν το κουφάρι του βγαλμένο έξω απο τον τάφο το επόμενο πρωί.
Ούτε η γη δεν τον χώνευε και τον ξερνούσε άλιωτο και μαύρο σαν τον Κάιν μέχρι που αποφάσισαν να τον παραχώσουν σε ένα μεγάλο λάκκο και από πάνω να ρίξουν τεράστιες πέτρες αντί να φτιάξουν άλλο μνήμα ώστε να μην μπορεί να βγει ποτέ ξανά.
Το σημείο αυτό ονομάστηκε “του Καγιάφα ο τάφος”, θεωρούνταν καταραμένο και οι περαστικοί για αιώνες έριχναν πέτρες πάνω του και ξεστόμιζαν αναθέματα.
Κι απο ξένους περιηγητές όμως, όπως ο Buondelmonti, Pococke και ο Pashley, που περιγράφουν την περιοδεία τους στο νησί κατά διαφορετικές χρονικές περιόδους (1414, 1742, 1837), μαθαίνομε ότι είδαν τον τάφο του Καϊάφα.
Και ο ιστορικός όμως Στέφανος Ξανθουδίδης σε μελέτη του αναφέρει ότι η παράδοση για τον Καϊάφα προέρχεται από βιβλίο με τον τίτλο: “Τα πεπραγμένα τω Πιλάτω”. Εκεί γράφεται ότι ο Καϊάφας πέθανε στο νησί μας, αλλά το σώμα του “ουδέ το σύνολον η γη υπεδέξατο”, αλλά έξω τούτον απέρριπτε.
Αποκαλύπτει επίσης ο Ξανθουδίδης ότι υπήρχε στην περιοχή και χωριό με το όνομα Καγιάφα, που πήρε το όνομά του από τον Ιουδαίο αρχιερέα.
Ο Παύλος Βλαστός μας πληροφορεί επίσης ότι ο τάφος του Καϊάφα καταστράφηκε το 1866, όμως τα ίχνη του σώθηκαν μερικές ακόμη δεκαετίες. Είναι η πιο θετική πληροφορία αυτή του Βλαστού, αφού αυτός πέθανε το 1926 σε ηλικία 90 ετών και υπήρξε και κάτοικος Ηρακλείου, γεγονός που μας κάνει να υποθέσομε ότι ο ίδιος σωζόταν μέχρι το τέλος του 19ου αιώνα, οπότε και καταστράφηκε προκειμένου να κατασκευαστεί ο δημόσιος δρόμος από το Ηράκλειο στις Αρχάνες και την Πεδιάδα.
Και η παράδοση λοιπόν μα και η ιστορία μας βεβαιώνουν πως ο αρχιερέας που δίκασε το Χριστό, βρήκε το τέλος που του άξιζε στο νησί μας.
