Γράφει η Ρίκη Ματαλλιωτάκη….
Σαν ψέματα μου φαίνεται… το κορμί μου μουδιασμένο, στα μάτια μου σκαλωμένα δάκρυα που δεν με αφήνουν να χτυπήσω το πληκτρολόγιο με άνεση, και το μυαλό μου σκαλωμένο στην ιδέα πως όχι, δεν γράφω για σένα Μιχάλη…
Όχι, κάποιο αστείο παιχνίδι μου παίζει η μοίρα, και τα λόγια τούτα προορίζονται για κάποιον άλλον… κάποιον που τέλειωσε τη ζωή του κανονικά, όπως πρέπει να την τελειώνουν όλοι… όχι, όχι, δεν γράφω για σένα μωρέ Μιχάλη, μωρέ γελαστέ μου Μιχάλη, έτσι θέλω να πιστεύω αλλά… αλλά η ζωή δεν μου έκανε το χατίρι και χθες συμπληρώθηκαν κιόλας σαράντα ημέρες απο το τόσο βιαστικό φευγιό σου.
Γιατί ναι, βιάστηκε πολύ να φύγεις Μιχάλη μου, και μαζί δεν πήρες μόνο το κορμί σου, πήρες και τη ζωή της αγαπημένης μάνας σου, πήρες και το δικαίωμα των παιδιών σου να λένε την ιερή λέξη ¨πατέρας" πήρες και το δικαίωμα της πιστής κι αφοσιωμένης γυναίκας σου, της Όλγας, στην συντροφικότητα… πήρες και τη χαρά των αδελφών σου, που θα αργήσουν πολύ- ισως και ποτέ- να γελάσουν ξανά με την ψυχή τους… στέρησες κι απο μας τους φίλους σου το αγαπημένο και γελαστό πρόσωπο σου, και φεύγοντας πήρες μαζί σου και τη νιότη μας Μιχάλη γι' αυτό και πίστεψε με, τα βγαλμένα απο τα φύλα της καρδιά μου τούτα λόγια δεν είναι ένας τυπικός επικήδειος… θέλω απλώς να σου πω πως, κράτα μας χώρο, κάποια στιγμή θα ανταμώσουμε και θα γελάσουμε ξανά Μιχάλη μου…
