Γράφει η Ρίκη Ματαλλιωτάκη
Όταν έμαθα για τον θάνατο της σοκαρίστηκα…
Το ήξερα βέβαια πως η κοπέλα πάλευε με την καταραμένη αρρώστια όμως δεν ήθελα να το πιστέψω και ήλπιζα… όπως ποτέ δεν θες να πιστέψεις πως θα πλησιάσει το κακό για τους ανθρώπους που αγαπάς και εκτιμάς και πάντα ελπίζεις…
΄Το ίδιο λοιπόν συνέβη και τώρα, ήλπιζα πως η Κατερίνα, η γλυκιά Κατερίνα θα ξεγλιστρούσε με την κομψή επιτηδειότητα και τη χάρη που την διέκρινε του χάρου και όλο ετούτο δεν θα απόμενε στη ζωή της παρά σαν ένα κακό όνειρο… ενας εφιάλτης που βασάνισε αλλά πάει, έφυγε.
Μόνο που δυστυχώς δεν έγινε έτσι όπως επιθυμούσαμε κι εγώ μα και οι υπόλοιποι φίλοι της, και βέβαια η οικογένεια της, το κορίτσι μας έφυγε αφήνοντας μόνο καλές αναμνήσεις πίσω του….
Την Κατερίνα την γνώρισα απο μια κοινή μας φίλη, την Εύη την Γαρεδάκη, που μου την σύστησε σαν το πλέον κατάλληλο άτομο για να παρουσιάσει το τότε τελευταίο βιβλίο μου, κι όπως είπε κι η ίδια όταν το παρουσίαζε ¨" με την Ρίκη τη Ματαλλιωτάκη μας χωρίζει μονάχα ένα τα… Μαλλιωτάκη εγώ, Ματαλλιωτάκη εκείνη…"
Αχ βρε Κατερίνα, πόσο ζεστή θέση κρατάς στην καρδιά μου που δεν λέει να την παγώσει το ψύχος του θανάτου…
Κι αν καθυστέρησα λίγο να σου γράψω τα λόγια που σου όφειλα, δεν ήταν γιατί το αμέλησα, αλλά γιατί, αστείο αλλά αληθινό, δεν θυμόμουν που είχα καταχωνιάσει τις φωτογραφίες μας.
Τις έψαχνα όμως διαρκώς γιατί επιβάλλονταν να πω ότι ήσουν ένας ιδιαίτερος άνθρωπος… ένας άνθρωπος ευαίσθητος, μια καλλιτεχνική φύση, ένα λουλούδι που μύριζε κι έπρεπε να παραμείνει ανάμεσα μας για να μας μεταφέρει την μυρωδιά του….
Δυστυχώς δεν ήταν ούτε στο χέρι μας να σε κρατήσουμε ούτε και στο δικό σου να παραμείνεις…θα ζεις όμως για πάντα στις καρδιές μας μέχρι να έρθουμε κι εμείς εκεί ψηλά για να σε ανταμώσουμε…
Φύλαγε μας απο εκεί ψηλά Κατερίνα μου… κι εμάς, και τα παιδιά σου, κι όλο τον κόσμο!