Σήμερα θα σας πάω πίσω στο χρόνο γιατί δεν πρέπει να ξεχνούμε τη διαχρονική προσφορά ορισμένων Ελληνίδων αδελφών μας, οι οποίες άφησαν παρακαταθήκη αγωνιστικότητας για ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ της κατεχόμενης μας πατρίδας.
15 Ιουλίου 1998 ημέρα Τετάρτη, έλαβε χώρα στο Λονδίνο ένα σεμινάριο διοργανωθέν από την αντι-διζωνική οργάνωση στο Λονδίνο «Λόμπυ για την Κύπρο». Θέμα οι παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Κύπρο. Κύριες ομιλήτριες η Κερυνειώτισσα Έλλη Σταύρου και η Καρπασίτισσα Ελένη Φωκά. Η αίθουσα κατάμεστη από κόσμο. Με την κραυγαλέα όμως απουσία των «ηγετών» της Ομογένειας και της Εκκλησίας.Επειδή οι οργανωτές ήσαν εναντίον της ΔΔΟ. Ενώ όλοι είχαν προσκληθεί…
Σήμερα γράφω για την αγαπημένη μου Έλλη Σταύρου και στο επόμενο για την αγαπημένη μου Ελένη Φωκά. Η ομιλία της ακολουθεί.
Η Έλληαντιπροσώπευσε το προσφυγικό σωματείο «Αδούλωτη Κερύνεια» και το «Αντικατοχικό Κίνημα» στο οποίο πρωτοποριακά από το 1996 συμμετείχε μέχρι την καταπολέμηση και κλείσιμό του (2003). Κάθε Σαββατοκύριακο στο οδόφραγμα του «Λήδρα Πάλας». Διαφωτίζοντας ακούραστα και αποτελεσματικά ξένους τουρίστες.
Σύμφωνα με στοιχεία του ιδίου του κατοχικού καθεστώτος η επιτυχία των γυναικών του οδοφράγματος αντικατοπτρίζεται στο ότι συνέτειναν (μεταξύ1996-98) να στερήσουν στους Αττίλες εισόδημα £2 εκατομμυρίων λιρών από τον τουρισμό…
«Προσκυνώ τις πληγές σου Κερύνεια μου…
«…Προσκυνώ τις πληγές σου Κερύνεια μου.
Προσκυνώ μα δε γονατίζω!
Γιγαντώνω την πεθυμιά μου να΄λθω κοντά σου!
Θα΄λθω…θα΄λθω κοντά σου.
Κερύνεια αγαπημένη”!
Είναι με ιδιαίτερη χαρά που επικοινωνώ μαζί σας. Σας μεταφέρω αγαπημένα μου αδέλφια εγκάρδιους χαιρετισμούς απ΄όλους τους συμπατριώτες μας και τα ειλικρινή συγχαρητήρια για την προσφορά σας στην πολύπαθη πατρίδα.
Απόδημοι αδελφοί μας, φίλοι της Κύπρου,
Διάφορες οι συνθήκες της ζωής σας, σας οδήγησαν μακριά απ΄την ιδιαίτερη σας πατρίδα, την αγαπημένη μας Κύπρο. Μέσα στις ψυχές σας όμως κρατείτε άσβεστη τη φλόγα της αγάπης σας γι΄αυτήν. Ούτε οι μακρινές αποστάσεις, ούτε οι οποιεσδήποτε συνθήκες της ζωής κατόρθωσαν να σβήσουν μέσα σας αυτή την αγάπη. Απόδειξη αυτής της αγάπης σας αποτελούν οι συνεχείς σας αγώνες και οι αντικατοχικές σας εκδηλώσεις ενάντια στην τουρκική εισβολή. Για 24 χρόνια η αγαπημένη μας πατρίδα συνεχίζει να βρίσκεται κάτω από την τουρκική κατοχή και τα στρατεύματα του Αττίλα και οι έποικοι μολύνουν και βεβηλώνουν τα ιερά χώματα και τα προσκυνήματά μας, λεηλατούν τα σπίτια και τις περιουσίες μας και καταστρέφουν τις αρχαιότητες μας και την πολιτιστική μας κληρονομιά.
Οι διακόσιες χιλιάδες πρόσφυγες εξακολουθούν να βρίσκονται μακριά από τα σπίτια και τις περιουσίες τους. Οι εγκλωβισμένοι αδελφοί μας καθημερινά υφίστανται το μαρτύριο του εξευτελισμού και η ανθρώπινη τους αξιοπρέπεια συνεχώς καταρρακώνεται από το βάρβαρο καθεστώς του Αττίλα. Το αναφαίρετο δικαίωμα του Ανθρώπου να ζήσει Λεύτερος στη δική του κατοικία με σεβασμό στα δικαιώματα του γείτονα του… Υπήρξε το λάβαρο όλων των επαναστάσεων των λαών και γι΄αυτά τα δικαιώματα όλων των ανθρώπων του κόσμου χωρίς καμιά διάκριση χύθηκαν ποταμοί αίματος. ΄Ολοι μας καταδικάζουμε έντονα κάθε χώρα που καταπατά αυτά τα ανθρώπινα δικαιώματα. Στο Συμβούλιο της Ευρώπης και σ΄όλα τα δικαστήρια ανθρώπινων δικαιωμάτων, πρωταγωνιστικό ρόλο κατηγορουμένου που αρνείται να πειθαρχήσει στις αποφάσεις και στα ψηφίσματα των Διεθνών Οργανισμών ήταν και παραμένει η Τουρκία.
Ειδικότερα γι΄αυτή την Προστασία των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων απευθυνόμαστε σε σας και σας ζητούμε συμπαράσταση. Εγκλωβισμένη και εγώ στο Dome (ξενοδοχείο) στην Κερύνεια έζησα προσωπικά τη θηριωδία του κατακτητή. Υπήρξα μάρτυρας εκατοντάδων βασανιστηρίων και κακοποιήσεων. Βιάστηκαν βάναυσα γυναίκες, όχι μόνο νεαρές, αλλά και δε θα ξεχάσω μια βρετανίδα που κατοικούσε στο ιδιόκτητό της σπίτι στα Φτέρυχα, σύζυγος ανώτερου αξιωματικού και ηλικίας πέραν των 80 χρόνων που την έφεραν στο ξενοδοχείο με ακατάσχετη αιμορραγία, αποτέλεσμα των τουρκικών περιποιήσεων και που σε λίγες μέρες πέθανε. Δεν χρειάζονται περισσότερα λόγια καθότι όπως γνωρίζετε υπάρχουν ήδη αρκετές καταδικαστικές αποφάσεις από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο…
Στο κατώφλι του 21ου αιώνα το Εxpress του μεσονυκτίου συνεχίζει το νοσηρό του ταξίδι σκορπίζοντας στο διάβα του τον όλεθρο και τη καταστροφή. Οι γυναίκες του Σαββάτου στη Κωνσταντινούπολη, οι Κούρδοι στο Βόρειο Ιράκ, οι Αλεβίτεςτης Μικράς Ασίας, ο Ελληνισμός της Κύπρου μας είναι οι οδοδείκτες της τουρκικής πορείας προς τον 21ον αιώνα, προς την Ευρώπη χωρίς σύνορα.
Πιστεύω απόλυτα ότι με την εμπειρία σας και τα δικά σας ανεπτυγμένα ανθρωπιστικά αισθήματα θα μεταφέρετε το μήνυμα μου σ΄όλα τα πλάτη και μήκη των δραστηριοτήτων σας και θα συμβάλετε τα μέγιστα για να αποδοθεί δικαιοσύνη στις χιλιάδες των εκτοπισμένων, των εγκλωβισμένων και ιδιαίτερα των αγνοουμένων.
Το δράμα των αγνοουμένων μας είναι η πιο δραματική πτυχή του προβλήματος μας. Συνεχίζεται για 24 χρόνια χωρίς να διαφαίνεται η λύση του. Και μπροστά σ΄όλο το δράμα του λαού μας οι ισχυροί της γης αυτοί που υποκριτικά αυτοαποκαλούνται προστάτες των μικρών λαών και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων παραμένουν απαθείς και νίπτουν τα χέρια τους ως Πόντιοι Πιλάτοι.
Είναι για τους πιο πάνω λόγους που η έμπρακτη αγάπη και αδελφική σας συμπαράσταση δίνουν δύναμη στον Ελληνισμό της Κύπρου και ενισχύουν τον Αγώνα για Ελευθερία και Δικαίωση. Ο αγώνας πρέπει να συνεχίζεται ως ότου όλοι μας επιστρέψουμε στα δικά μας τα σπίτια που μας έκλεψαν οι έποικοι που κουβάλησε η Τουρκία για να αλλάξει τον δημογραφικό χαρακτήρα της περιοχής.
Πολύ εύστοχα ο Σεφέρης κάνει τον πόνο μας τραγούδι με τους πιο κάτω στίχους.
Τα σπίτια που είχα μου τα πήραν
Έτυχε νάναι τα χρόνια δίσεκτα πόλεμοι
χαλασμοί, ξενιτεμοί.
Κι, όσον μακριά και να κοιτάζω
βλέπω γονατιστούς ανθρώπους
λες να κάνουνε την προσευχή τους.
Αυτά τα λόγια του Σεφέρη δείχνουν την πορεία του Ελληνισμού δείχνουν τα δικά μας συναισθήματα που θέλουμε να ψηλώσουμε το κεφάλι. Τίποτα όμως δε μπορεί να γίνει αν οι μεγάλες δυνάμεις δεν πιέσουν την Τουρκία να σεβαστεί επιτέλους τα ανθρώπινα δικαιώματα…
‘Εξι χιλιάδες νεκροί, 1619 αγνοούμενοι. Γι΄αυτούς οι μαυροφορεμένες μάνες, αδελφές, σύζυγοι κλαίνε κάθε Σαββατοκύριακο και κάνουν τον πόνο τους τραγούδι και το μοιρολόγι τους ξεσχίζει τις καρδιές για την μεγάλη αδικία. 112 γυναίκες, 68 παιδιά από 3 χρονών τ΄άρπαξαν οι εισβολείς και δε ξέρουμε που τά΄χουν… Η λύση της δικοινοτικής και διζωνικής ομοσπονδίας είναι πολύ άδικη από την δική μας πλευρά είναι απαράδεκτη…Γι΄αυτό το λόγο επιμένουμε στην αρχή της πλειοψηφίας και αν εργασθούμε σωστά με εθνικό προσανατολισμό δεν έχει παρά να το επιτύχουμε.
Αδέλφια φίλοι της Κύπρου ενώσετε τα χέρια με τα δικά μας για να σηκώσουμε τον ήλιο της λευτεριάς πάνω από την σκλαβωμένη νήσο μας.Αυτό είναι το χρέος μας προς τους προγόνους μας προς όλους εκείνους που μέσα από αιώνες αγωνίστηκαν για την λευτεριά και την δημοκρατία των λαών.
Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή
θέλει νεκρούς χιλιάδες νάναι εις τους τροχούς
θέλει και ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους
το αίμα της ψυχής μας θα δώσουμε για να
πάψουμε να είμαστε πρόσφυγες στην ίδια μας την πατρίδα.
Τι κι άντ΄αστρα δεν μπορώ να τα μετρήσω
τι κιάν έφθασε στο κόκκαλο η βροχή
την καρδιά μου δεν μπορώ να ξεπουλήσω
κι άς την βάλουνε σε κάποια φυλακή!»
Φανούλα Αργυρού
Ερευνήτρια Δημοσιογράφος
(Από το βιβλίο της γράφουσας « Υποκρισία» Λευκωσία 1998).
