Τελικά δεν είναι δύσκολο σε τούτη τη χώρα να διχαζόμαστε και να κινδυνολογούμε ακόμη και για θέματα ήσσονος σημασίας. Τελευταία αφορμή, η είδηση της ανταλλαγής με τη Γερμανία οχημάτων μεταφοράς προσωπικού. Τι ακριβώς ανακοινώθηκε; Ότι θα ανταλλάξουμε κάτι σαπάκια σοβιετικής κατασκευής με σαπάκια γερμανικής. Τα πρώτα η Γερμανία θα τα δώσει στην Ουκρανία για να τα χρησιμοποιήσει στον πόλεμο με τη Ρωσία.
Καταρχάς να επισημάνουμε το επικοινωνιακό – και όχι μόνον – φάουλ της κυβέρνησης να πληροφορηθούμε το ανωτέρω γεγονός από το Γερμανό καγκελάριο και όχι από τα αρμόδια Ελληνικά χείλη. Προφανώς σε λίγα κράτη του κόσμου θα συνέβαινε τέτοιο ατόπημα και δυστυχώς σε αυτά συμπεριλαμβάνεται και το ελληνικό.
Από εκεί και πέρα πόση σχέση με την πραγματικότητα μπορεί να έχουν όσα αναφέρει ή υπονοεί στην κριτική της η αξιωματική αντιπολίτευση; Όντως αφήνουμε αφύλακτα τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου, βορά στις επιδιώξεις των επιθετικών γειτόνων; Συντελείται άλλη μια «προδοσία», ενώ ταυτόχρονα συμμετέχουμε πιο ενεργά στον πόλεμο της Δύσης με τη Ρωσία;
Πρώτα πρώτα η απάντηση στο τελευταίο ερώτημα έχει δοθεί από την ιστορία. Η Ελλάδα εμμέσως συμμετέχει στο συγκεκριμένο πόλεμο, όπως όλες οι πολιτισμένες χώρες του δυτικού κόσμου, αποστέλλοντας στρατιωτική και ανθρωπιστική βοήθεια στην Ουκρανία. Και ορθώς πράττει γιατί οποιαδήποτε επικράτηση αναθεωρητικής πρακτικής – όπως είναι εξαιρετικά πιθανό να επισυμβεί εάν λάβουμε υπόψη και τις δηλώσεις Κίσινγκερ – θα είναι εξαιρετικά επιζήμια για τον ελληνισμό που αντιμετωπίζει ήδη παρόμοιο πρόβλημα στην Κύπρο και είναι πιθανό να αντιμετωπίσει στη Θράκη.
Στο δεύτερο ερώτημα η απάντηση είναι κάπου στη μέση. Τα περιλάλητα οχήματα μεταφοράς προσωπικού BMP-1 – άπαντες συνομολογούν – ότι είναι τεχνολογικά απαρχαιωμένα έχοντας ήδη συμπληρώσει μισό αιώνα ζωής! Κάποτε ήταν εξαιρετική επιλογή, όπως ίσως ήταν για κάποιες χώρες – ανάμεσά τους και η Ελλάδα – το επίσης σοβιετικής κατασκευής αστικό όχημα Lada! Σήμερα τα Lada έχουν εξαφανιστεί από τους δρόμους. Τα BMP-1 όχι. Προφανώς γιατί δεν είχαμε τη δυνατότητα να τα αντικαταστήσουμε αγοράζοντας άλλα και όχι διότι έτσι επιθυμούσαμε.
Τα γερμανικά Marder που θα λάβουμε υστερούν από άποψη πυροβόλου (τα τελευταία φέρουν στον πυργίσκο τους πυροβόλο 20 χιλιοστών ενώ τα σοβιετικά πυροβόλο 73 χιλιοστών), είναι μιας δεκαετίας περίπου πιο σύγχρονα, ενώ έχουν τη δυνατότητα να φέρουν και εκτοξευτή αντιαρματικών πυραύλων Milan που κατά τους επαΐοντες είναι ιδιαίτερα χρήσιμο για τον ελληνικό στρατό.
Αυτό που θα έπρεπε όλους να προβληματίσει δεν είναι ο χρόνος ανταλλαγής (ανακοινώθηκε ότι η ανταλλαγή θα γίνει ταυτόχρονα) αλλά ο χρόνος λειτουργικής τους ένταξης στις ένοπλες δυνάμεις. Λίγα γράφηκαν για το διάστημα που θα απαιτηθεί τα συγκεκριμένα οχήματα να καταστούν επιχειρησιακά (δηλαδή να γίνουν τυχόν επισκευές, μετασκευές και εκπαίδευση του προσωπικού) όπως επίσης και για το απόθεμα ανταλλακτικών που θα υπάρχει για τα νέα οχήματα σε σχέση με αυτά που θα δώσουμε.
Προφανώς η ανωτέρω κίνηση εντάσσεται σε ένα πλέγμα διπλωματικών πρωτίστως και όχι στρατιωτικών κινήσεων. Από την ανταλλαγή δεν προκύπτει υστέρηση του αξιόμαχου των ενόπλων δυνάμεων και ούτε φυσικά πρόκειται για superdeal. Σαπάκια ανταλλάσσουμε και αυτό έπρεπε να μας προβληματίζει, καθώς καταδεικνύει την οικονομική μας αδυναμία. Εάν είχαμε πόρους με την ανταλλαγή θα παίρναμε τα πλέον σύγχρονα πληρώνοντας προφανώς και τη διαφορά. Τα περί «προδοσίας», όμως, κουράζουν και πόρρω απέχουν από την πραγματικότητα.
