Το τελευταίο χρονικό διάστημα, η αδιανόητη και αρπακτική συμπεριφορά και τακτική της Αγκυρας απέναντι στη χώρα μας εστιάζεται στην προσπάθεια αμφισβήτησης του ισχύοντος καθεστώτος από το 1923 και το 1947 των νησιών μας του Ανατολικού Αιγαίου και της Δωδεκανήσου, με επιμέρους έμφαση στην αποστρατιωτικοποίησή τους, επικαλούμενη αστήριχτες νομικά διεκδικήσεις και προσπαθώντας να εκμεταλλευτεί την ευρύτερη διεθνή κατάσταση, στο πλαίσιο του πολεμοχαρούς αναθεωρητικού νεο-οθωμανικού μοντέλου.
Στο πλαίσιο αυτό κινείται και το χθεσινό δημοσίευμα της φιλοκυβερνητικής εφημερίδας «Σαμπάχ», σύμφωνα με το οποίο ο Eρντογάν σκοπεύει να θέσει το θέμα της αποστρατιωτικοποίησης στη Σύνοδο του ΝΑΤΟ, προσκομίζοντας μάλιστα και έγγραφα τα οποία, κατά τη γνώμη του, αποδεικνύουν το βάσιμο των τουρκικών ισχυρισμών.
Επιδίωξη της Αγκυρας είναι να πειστούν οι Σύμμαχοι ότι η Ελλάδα παραβιάζει όρους των Συνθηκών της Λωζάννης (1923) και των Παρισίων (1947), χαρακτηρίζοντας ως πρόκληση την επίσκεψη Ελλήνων αξιωματούχων στα νησιά (δηλαδή σε ελληνικό έδαφος)! Πληροφορίες του υπογράφοντα από την Αγκυρα αναφέρουν ότι προς τα τέλη του καλοκαιριού προτίθενται να συγκαλέσουν οι Τούρκοι διεθνές συμπόσιο για τα νησιά μας και το καθεστώς τους!
Τα ελληνικά επιχειρήματα είναι ακλόνητα, διαχρονικά και επαρκέστατα, ως και νομικά κατοχυρωμένα. Η Αγκυρα εντάσσει τις αμφισβητήσεις της στο πλαίσιο του χώρου που, πέραν όλων των άλλων, στοχεύει επιπρόσθετα στην πρόκληση κρίσεων μέσα στην Ατλαντική Συμμαχία.
Δείτε Επίσης
Ανεξάρτητα των άρθρων των Συνθηκών της Λωζάννης και των Παρισίων, κάθε κράτος-μέλος του ΟΗΕ καλύπτεται πλήρως από το αδιαμφισβήτητο και νόμιμο δικαίωμα της αυτοάμυνας, που είναι κατοχυρωμένο στον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ και συγκεκριμένα στο άρθρο 51. Δηλαδή, αν κάποια χώρα διαπιστώσει ότι γειτονική της (ή ευρύτερα) έχει προχωρήσει στην υιοθέτηση μέτρων, κινήσεων και επιλογών που είναι επιθετικού προσανατολισμού και απειλητικής μορφής, έχει το αναφαίρετο δικαίωμα της προάσπισης του εθνικού εδάφους, θαλάσσης και αέρα. Δηλαδή ενισχύει τα αποτρεπτικά και αμυντικά μέτρα της.
Ειδικότερα, η Ελλάδα από το 1974, και συγκεκριμένα από την τραγική εμπειρία της Κύπρου, που έμεινε ανοχύρωτη, ειδικά μετά την εγκληματική απόφαση της δικτατορίας να αποσύρει την ελληνική μεραρχία από τη νήσο που είχε αποστείλει η κυβέρνηση της Ενωσης Κέντρου το 1964, έχει προχωρήσει στην ενίσχυση των λεγόμενων Ανωτέρων Διοικήσεων Ταγμάτων Εθνοφυλακής.
Η διάταξη των ΑΔΤΕ είναι αμυντική και είναι η «μέρα με τη νύχτα» η διαφορά της με τις ισχυρές αποβατικές δυνάμεις της λεγόμενης 4ης Στρατιάς του Αιγαίου, η οποία διαθέτει λίαν υπολογίσιμες εκπαιδευτικές δυνάμεις, αλλά ιδιαίτερα επιθετικού προσανατολισμού (αποβατικές) από τα Στενά και το Αδραμύττιο μέχρι τη Μαρμαρίδα (έναντι Δωδεκανήσου) και την Αττάλεια. Μη λησμονούμε ότι το 11ο κατοχικό σώμα στρατού (μεραρχίες 28 και 39 σε Κερύνεια και Μόρφου) στην Κύπρο ανήκει στη Στρατιά του Αιγαίου, η οποία πραγματοποιεί ασκήσεις που δίνουν έμφαση κυρίως σε επιχειρήσεις κατά νήσων ή νησιωτικού συμπλέγματος. Μάλιστα, τα κατοχικά στρατεύματα η Αγκυρα τα εμφανίζει ως Ειρηνευτική Δύναμη Κύπρου.
Συνδυαζόμενη με την απαράδεκτη για σύμμαχο χώρα στο ΝΑΤΟ απειλή πολέμου (casus belli), ως και την ευρύτερη αναθεωρητική τάση της Αγκυρας ως προς το εδαφικό και νομικό καθεστώς των ελληνικών νησιών που ορίζεται από διεθνείς Συνθήκες και το Διεθνές Δίκαιο γενικότερα, υποχρεώνει και απόλυτα νομιμοποιεί τη χώρα μας να προβεί στην αναγκαία αμυντική προπαρασκευή που θα της επιτρέψει να ασκήσει (εάν παραστεί ανάγκη και διαπιστωθεί επικείμενη στρατιωτική απειλή) το δικαίωμα της νόμιμης άμυνας, το οποίο προβλέπεται από το άρθρο 51 του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, και να προστατεύσει τα ελληνικά νησιά από το τριεθνές του Εβρου μέχρι τη Στρογγύλη του συμπλέγματος Μεγίστης στην Ανατολική Μεσόγειο.
Τα επιχειρήματά μας είναι πολύ ισχυρά και διεθνώς κατοχυρωμένα αναφορικά με το καθεστώς των νησιών μας από τη Λήμνο και τον Αϊ-Στράτη μέχρι το Καστελλόριζο.
Η Τουρκία είναι η μόνη χώρα που επικαλείται και απαιτεί διαχρονικά την αποστρατιωτικοποίηση των «νήσων του Ανατολικού Αιγαίου».
Οσον αφορά στη στρατιωτικοποίηση, το καθεστώς των ελληνικών νησιών του Αν. Αιγαίου διέπεται από διεθνείς Συνθήκες.
Το καθεστώς των νήσων Λήμνου και Σαμοθράκηςδιέπεται από τη Σύμβαση της Λωζάννης για τα Στενά του 1923, η οποία αντικαταστάθηκε με τη Σύμβαση του Mοντρέ του 1936 που ρυθμίζει και το θέμα των τουρκικών Στενών. Κάποτε, οι Τούρκοι στα Στενά είχαν αναπτύξει και αμερικανικά τακτικά πυρηνικά όπλα (επί Ψυχρού Πολέμου). Αυτό μνημονεύεται στο προοίμιό της και αντικατέστησε στο σύνολό της την προαναφερόμενη Σύμβαση της Λωζάννης.
Η αποστρατιωτικοποίηση των ελληνικών νησιών Λήμνου και Σαμοθράκης -η οποία μαζί με την αποστρατιωτικοποίηση των Δαρδανελίων, της Θάλασσας του Μαρμαρά και του Βοσπόρου, καθώς επίσης και των τουρκικών νησιών Ιμβρου (Gokceada), Τενέδου (Bozcaada) και Λαγουσών (Tavcan), αρχικώς προβλέπετο από τη Σύμβαση της Λωζάννης για τα Στενά του 1923, ωστόσο καταργήθηκε από τη Σύμβαση του Mοντρέ του 1936-, η οποία, όπως ρητά μνημονεύεται στο προοίμιό της αντικατέστησε στο σύνολό της την προαναφερόμενη Σύμβαση της Λωζάννης.
Το δικαίωμα της Ελλάδας να εξοπλίσει τη Λήμνο και τη Σαμοθράκη αναγνωρίσθηκε από την Τουρκία, σύμφωνα και με την επιστολή που απηύθυνε στον Ελληνα πρωθυπουργό στις 6 Μαΐου 1936 ο τότε Τούρκος πρέσβης στην Αθήνα, Roussen Esref, κατόπιν οδηγιών της κυβέρνησής του. Η τουρκική κυβέρνηση επανέλαβε αυτή τη θέση όταν ο τότε υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας, Rustu Aras, απευθυνόμενος προς την Τουρκική Εθνοσυνέλευση με την ευκαιρία της κύρωσης της Συμβάσεως του Mοντρέ, αναγνώρισε ανεπιφύλακτα το νόμιμο δικαίωμα της Ελλάδας να εγκαταστήσει στρατεύματα στη Λήμνο και τη Σαμοθράκη.
Το καθεστώς των νήσων Λέσβου/Μυτιλήνης, Χίου, Σάμου και Ικαρίας διέπεται από τη Συνθήκη Ειρήνης της Λωζάννης του 1923.
Οσον αφορά στα ανωτέρω νησιά, πουθενά στη Συνθήκη Ειρήνης της Λωζάννης δεν προβλέπεται ότι αυτά θα τελούν υπό καθεστώς αποστρατιωτικοποίησης.
Η ελληνική κυβέρνηση ανέλαβε μόνον την υποχρέωση, σύμφωνα με το άρθρο 13 της Συνθήκης Ειρήνης της Λωζάννης, να μην εγκαταστήσει εκεί ναυτικές βάσεις ή οχυρωματικά έργα.
Ενώ η Ελλάδα έχει μέχρι σήμερα εφαρμόσει με συνέπεια τις παραπάνω διατάξεις, η Τουρκία, παρά το γεγονός ότι υποχρεούται σύμφωνα με το ίδιο άρθρο να μην επιτρέπει στα στρατιωτικά της αεροσκάφη να υπερίπτανται του εναέριου χώρου των εν λόγω ελληνικών νησιών, έχει επανειλημμένως παραβιάσει και συνεχίζει να παραβιάζει τις σχετικές νομικές της υποχρεώσεις επί 4 δεκαετίες.
Το καθεστώς των Δωδεκανήσων διέπεται από τη Συνθήκη Ειρήνης των Παρισίων του 1947.
Τα Δωδεκάνησα παραχωρήθηκαν στην Ελλάδα «κατά πλήρη κυριαρχία» από τη Σύμβαση Ειρήνης των Παρισίων, μεταξύ Ιταλίας και Συμμάχων, τον Απρίλιο του 1947.
Οσον αφορά στους τουρκικούς ισχυρισμούς για αποστρατιωτικοποίηση των Δωδεκανήσων, σημειώνεται ότι:
Η Τουρκία δεν αποτελεί συμβαλλόμενο μέρος σε αυτήν τη Συνθήκη του 1947, η οποία, επομένως, αποτελεί «res inter alios acta» γι’ αυτήν, δηλαδή ζήτημα που αφορά άλλα κράτη. Σύμφωνα, δε, με το άρθρο 34 της Συνθήκης της Βιέννης για το Δίκαιο των Συνθηκών, «μια συνθήκη δεν δημιουργεί υποχρεώσεις ή δικαιώματα για τρίτες χώρες» εκτός των συμβαλλομένων.
Συμπερασματικά, οι θέσεις και τα επιχειρήματά μας είναι πολύ ισχυρά από νομικής και διεθνολογικής διάστασης, αλλά η Τουρκία εκτιμάται ότι θα συνεχίσει την προκλητική συμπεριφορά της, όπως κάνει με τις συνεχείς παραβιάσεις επί 40 χρόνια του εθνικού εναέριου χώρου μας, των θαλάσσιων ζωνών και του FIR Αθηνών.
