«Ο ουρακοτάγκος "Ταρζάν" ήταν το “αστέρι” του Ζωολογικού Κήπου της Κοπεγχάγης και ο καλύτερος φίλος του ήταν ο Κάι Πέντερσεν, ο φύλακας που τον φρόντιζε από πολλά χρόνια»
To τραγικό περιστατικό, το περασμένο Σάββατο, της θανάτωσης του «Μπαζού», του χιμπατζή που ζούσε στο Αττικό Ζωολογικό Πάρκο, έφερε και πάλι στο φως ένα ζήτημα που συζητάμε πολύ πιο σπάνια και επιφανειακά, απ’ ότι επιβάλλεται:
Το πότε ως ανθρωπότητα θα κατανοήσουμε ότι καμία ανάγκη για εκπαιδευτική και επιστημονική έρευνα – πόσο μάλλον επιχειρηματικό συμφέρον, δεν δικαιολογεί τη διατήρηση του βάρβαρου θεσμού του εγκλεισμού άγριων ζώων μέσα σε κλουβιά και πίσω από κάγκελα ζωολογικών πάρκων.
Ο διαχρονικός αντίλογος των ιδιοκτητών και των υποστηρικτών των ζωολογικών πάρκων είναι πως τα περισσότερα ζώα που φιλοξενούνται στις εγκαταστάσεις αυτές, δεν βρίσκονται σε αιχμαλωσία καθώς έχουν γεννηθεί μέσα στα πάρκα αυτά και τις περισσότερες φορές οι πρόγονοί τους, επί σειρά γενεών έχουν επίσης γεννηθεί όχι στην άγρια φύση αλλά σε συνθήκες περιορισμού.
Βέβαια, ο αντίλογος στον αντίλογο είναι η συμπεριφορά και το γεμάτο θλίψη βλέμμα των έγκλειστων ζώων .
Όπως επίσης, μεγάλος αντίλογος είναι και η περιγραφή των τελευταίων στιγμών του «Μπαζού» δια στόματος των ίδιων των υπευθύνων του Αττικού Ζωολογικού Πάρκου:
«Έγινε εκείνη τη μέρα μία μεγάλη διαμάχη μέσα στην ομάδα των χιμπατζήδων, και με κάποιον τρόπο βγήκε εκτός χώρου. Πέρασε σε ένα σημείο τα ηλεκτροφόρα καλώδια, μέσα στον πανικό του δεν αντέδρασε στην ηλεκτρική περίφραξη και πέρασε εκτός του χώρου»
Η πραγματικότητα
Όσο και αν θέλουμε να πείσουμε και να πειστούμε ότι τα άγρια ζώα εξοικειώνονται με τις συνθήκες μιας περιορισμένης ζωής, όσο και αν θέλουμε να πιστεύουμε ότι τα ζώα αυτά αποδέχονται μια τέτοια παρά τη φύση τους συνύπαρξη με τον ανθρώπινο πολιτισμό, συχνά πυκνά εκείνα θα μας αποδεικνύουν ότι η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική.
Αυτό ακριβώς απέδειξε, με τον πιο σκληρό μάλιστα τρόπο,το 1969, ο ουρακοτάγκος με το όνομα Ταρζάν, που ζούσε στον Ζωολογικό Κήπο της Κοπεγχάγης, στη Δανία.
Το περιοδικό «ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ» είχε παρουσιάσει το απίστευτο αυτό τραγικό περιστατικό:
«ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ», 24.1.1969, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» & «ΤΑ ΝΕΑ»
«Ο ουρακοτάγκος Ταρζάν ήταν το “αστέρι” του Ζωολογικού Κήπου της Κοπεγχάγης (…) και ο καλύτερος φίλος του ήταν ο Κάι Πέντερσεν, ο φύλακας που τον φρόντιζε από πολλά χρόνια. (…)
»Κατά τον Σβεντ Άντερσεν, διευθυντή του Ζωολογικού Κήπου, κανένας δεν ήξερε τον Ταρζάν καλύτερα παρά ο Πέντερσεν. Ο φύλακας υπηρετούσε 35 χρόνια στον Ζωολογικό Κήπο και είχε την εποπτεία του Οίκου των Πιθήκων, όταν έφθασε ο ουραγκοτάγκος το 1952.
» “Ο Ταρζάν και ο Πέντερσεν ήσαν πολύ φίλοι. Συνήθιζαν μάλιστα να χορεύουν συχνά μαζί μέσα στο κλουβί”, λέγει ο κύριος Πέντερσεν».
«ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ», 24.1.1969, Ιστορικό Αρχείο
H μεγάλη αλλαγή
«Ο Ταρζάν είχε ζευγαρωθή με την Σούμα, η οποία τον Ιανουάριο του 1959 γέννησε έναν αρσενικό πίθηκο».
Δυστυχώς λίγες ημέρες αργότερα και το μικρό και η μητέρα του, η Σούμα, πέθαναν.
»Ο Πέντερσεν έπρεπε να βγάλη και τα δύο πτώματα από το κλουβί. Ο Ταρζάν, που τον είχε βάλει σ’ ένα άλλο κλουβί, τον είδε να βγάζη τα πτώματα. Και από εκείνη τη στιγμή ο ουραγκοτάγκος δεν ήταν πια ο ίδιος.
»Έγινε δύσθυμος και δύστροπος. Φαινόταν να έχη ένα παράπονο κατά των ανθρώπων. Νόμιζε ότι ο Πέντερσεν τον είχε προδώσει παίρνοντας από κοντά του την οικογένειά του.(…)
»Όταν παρατηρήθηκε η αλλαγή που είχε γίνει στον Ταρζάν, η υπηρεσία του Ζωολογικού Κήπου διέταξε τους φύλακες και ιδιαίτερα τον Πέντερσεν να μη τον πλησιάζουν. Και δεν επιτρεπόταν σε κανένα να μπαίνει στο κλουβί όταν ήταν μέσα ο Ταρζάν.
»Η διάθεση του Ταρζάν φάνηκε να καλυτερεύη στις αρχές του 1968, όταν τον ζευγάρωσαν και πάλιν. Αλλά ο δρ. Μύλλερ φρονεί ότι αυτό ακριβώς το νέο ζευγάρωμα υπεκίνησε την επίθεση κατά του Πέντερσεν:
“Ο Ταρζάν φαινόταν να θυμάται πώς είχαν απομακρύνει την πρώτη σύντροφό του. Πιθανότατα να νόμισε ότι ο Πέντερσεν ήταν αντεραστής του. Η ζήλεια του, μαζί με τη μνησικακία που έτρεφε τόσον καιρό, ίσως να προκάλεσαν την επίθεση”
Η επίθεση
»Μια μέρα ο Πέντερσεν στεκόταν έξω από το κλουβί και έρριχνε φουντούκια στον Ταρζάν και τη σύντροφό του. Και ξαφνικά, ενώ οι θεατές έβγαζαν φωνές φρίκης, ο Ταρζάν δάγκωσε τον Πέντερσεν στο μπράτσο.
»Ο Πέντερσεν αγωνίσθηκε έξαλλα να ξεφύγη, αλλ’ ο πίθηκος δεν τον άφηνε. Και μόνον έπειτα από μερικά λεπτά έφθασαν φύλακες και ανάγκασαν, εξακοντίζοντας με δύναμη νερό, τον Ταρζάν να οπισθοχωρήση.
»Ο Πέντερσεν, αιμόφυρτος, μετεφέρθη στο νοσοκομείο. Οι γιατροί αγωνίσθηκαν να τον σώσουν, αλλά εκδηλώθηκε δηλητηρίαση του αίματος και ο ατυχής φύλακας πέθανε έπειτα από δύο εβδομάδες. Λίγο πριν πεθάνη, ο Πέντερσεν είπε: “Δεν αισθάνομαι κανένα μίσος για τον πίθηκο”.
»Η υπηρεσία του Ζωολογικού Κήπου αποφάσισε να μη σκοτώση τον Ταρζάν, αλλά έβαλε διπλά κάγκελα στο κλουβί του».
