Της Ρίκης Ματαλλιωτάκη
Όχι φυσικά…δε ζούμε στην Αμερική, στο νησί της Κρήτης ζούμε όμως απ΄ ότι δείχνουν τα πράγματα αυτό δεν εμποδίζει το φαινόμενο της χρήσης και της διακίνησης σκληρών ναρκωτικών να έχει μια συνεχή αύξηση…να παίρνει όλο και πιο τρομακτικές διαστάσεις, και τους ανθρώπους που μοιράζουν θάνατο να αποκτούν όλο και περισσότερο θράσος φτάνοντας στο σημείο να διακινούν πια τις ουσίες στο φως της μέρας και στα μάτια του κόσμου.
Το ότι βέβαια η αστυνομία δεν κάθεται με σταυρωμένα χέρια και η σύλληψη πολλών εξ αυτων αποτελεί επιτυχία των διωκτικών αρχών, και για να είμαστε ειλικρινείς πολύ μεγάλη, αυτό δε το αμφισβητεί κανείς.
Δυστυχώς όμως το θέμα είναι πως δεν υπάρχει μέρα που να μη μας κατακλύσουν τέτοια φαινόμενα…μέρα που να μη ακούσουμε ή να μη διαβάσουμε «συνελήφθη ο τάδε μεγαλέμπορος…» «συνελήφθη ο δείνα μεγαλέμπορος…», κι όσο κι αν η Δίωξη αλλά και όλες οι υπόλοιπες αρχές έχουν άκρως ευαισθητοποιηθεί απέναντι σε τούτη τη μάστιγα των καιρών μας και προσπαθούν να γεμίζουν τις φυλακές με τέτοιου είδους άτομα- κατακάθια της κοινωνίας, οι άνθρωποι αυτοί μοιάζουν να είναι σαν τη Λερναία Ύδρα…Ένα συλλαμβάνεις δέκα φυτρώνουν κι αυτό προφανώς συμβαίνει επειδή καμιά αρχή δεν είναι δυνατόν να φτάσει μέχρι το τελευταίο σκαλί της πυραμίδας που βρίσκονται οι μεγάλοι- μεγάλοι έμποροι που προσφέρουν το θάνατο στα παιδιά μας.
Τι και ποιον να πρωτοπρολάβει και η αστυνομία αφού καλώς ή κακώς η Κρήτη με το πολυπρόσωπο πλέον πληθυσμό της αλλά και τα τόσα παράλια που τη περικυκλώνουν έχει πια καταντήσει ένα ξέφραγο αμπέλι για το καθένα ασυνείδητο που αποφασίζει να φέρει και να πουλήσει μέσα της το «κόσμο των ψευδαισθήσεων» με αποτέλεσμα να μην υπάρχει γειτονιά της πόλης μας που να μη πλήττεται από αυτή τη μάστιγα.
Με αφορμή λοιπόν τη χθεσινή παγκόσμια ημέρα κατά των Ναρκωτικών το ακόλουθο κείμενο:
Βάση της δραστηριότητας των υπηρεσιών και των στατιστικών σίγουρα τα τελευταία χρόνια παρατηρείται μια αύξηση του φαινομένου διακίνησης ναρκωτικών στη πόλη μας και σίγουρα κανείς δεν αμφισβητεί πως υπάρχει μια έξαρση στο πρόβλημα. Σε κάθε περίπτωση πάντως δεν είναι δυνατόν να συγκριθούμε ποσοστιαία ούτε σε χρήση ούτε σε διακίνηση με κάποιες άλλες πόλεις, όμως και το Ηράκλειο είναι μια μεγαλούπολη, η τρίτη ή τέταρτη πόλης αν δεν κάνω λάθος σε ολόκληρη την Ελλάδα, και λογικά όπου υπάρχουν πολλοί άνθρωποι υπάρχουν και τα ανάλογα προβλήματα.
Το ότι μπορεί τώρα το πρόβλημα να φαίνεται μεγαλύτερο στο Ηράκλειο από ότι στις υπόλοιπες πόλεις της Κρήτης, αυτό συμβαίνει επειδή στη πόλη μας λειτουργεί το τμήμα Δίωξης Ναρκωτικών ενώ στις άλλες πόλεις λειτουργούν μόνο ομάδες Δίωξης, οπότε κι εδώ έχουμε τις μεγαλύτερες υποθέσεις.
Ωστόσο οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι ναι μεν υπάρχει πρόβλημα όμως και πάλι η κατάσταση δεν είναι ανεξέλεγκτη επειδή υπάρχει έντονη δραστηριότητα όλων των υπηρεσιών, και όχι μόνο της Δίωξης, που έχουν δώσει πολύ μεγάλο βάρος στο θέμα «ναρκωτικά» και ειδικά «διακίνηση» και κάνουν τη δουλειά τους όσο μπορούν και όσο γίνεται πιο καλύτερα.
Τα πράγματα βέβαια είναι δύσκολα γιατί το πρόβλημα, αλλού μικρότερο κι αλλού μεγαλύτερο, έχει εξαπλωθεί σχεδόν σε όλες τις συνοικίες-Καμίνια, Δειλινά, Κατσαμπάς, Μασταμπάς,Πατέλλες, Μπεντεβή- μια και οι χρήστες επιλέγουν κατά διαστήματα μια περιοχή για να κάνουν τη μικροδιακίνηση που γίνεται μεταξύ τους και τη χρήση τους, μετά πάνε σε άλλη και ούτω καθεξής…επιλέγουν τρόπους μεταφοράς που θεωρούν ότι δίνουν μικρότερο στόχο γιατί κατά την άποψη τους υπάρχουν λιγότερες πιθανότητες να τους γίνει κάποιος έλεγχος, όμως κι η αστυνομία με τη σειρά της προσπαθεί όσο γίνεται πιο πολύ να τους αντιμετωπίσει.
Πέρα ωστόσο από την αντιμετώπιση της αστυνομίας θα μου επιτρέψετε να τονίσω πως η λύση του προβλήματος βρίσκεται άλλού…
Από το σπίτι και το σχολείο ξεκινά η λύση του προβλήματος.
Δυστυχώς, όσο μεγάλη ευαισθησία κι αν δείχνουν οι κάθε είδους διωκτικές αρχές για την αντιμετώπιση του προβλήματος που αγγίζει τα όρια της κατάρας της εποχής μας, για να απαλλαγούμε από αυτό θα πρέπει αλλού να αναζητήσουμε τη λύση του.
Και η λύση για να προστατευτεί ο καθένας βρίσκεται αλλού κι εγώ σε αυτό θα ήθελα να αναφερθώ για να μάθει επιτέλους ο κόσμος ότι το κακό ξεκινάει πάνω απ΄ όλα από το σπίτι και το σχολείο.
Γι΄ αυτό ακριβώς χρειάζεται η συμπαράσταση από τους δυο αυτούς σημαντικούς και καθοριστικούς στη ζωή ενός παιδιού παράγοντες, ενημέρωση και προστασία από τους γονείς σε ότι αφορά τη σχέση μεταξύ γονέων παιδιών και καλή σχέση μεταξύ καθηγητών και μαθητών μια και τα ναρκωτικά στα στέκια και στις καφετέριες που συχνάζουν τα παιδιά, βρίσκονται σε πληθώρα, ένας θα βρεθεί να τα παρασύρει και δεν είναι καθόλου δύσκολο ένας ανήλικος ή ακόμα και ένας ενήλικας να παρασυρθεί και έστω να δοκιμάσει και καθόλου απίθανο μετά από αυτή τη δοκιμή να συνεχίσει τη χρήση.
Και επειδή το πρόβλημα δεν μπορεί να είναι ποτέ μόνο της διπλανής πόρτας άρα κανείς δεν μας αποκλείει ότι ανά πάσα ώρα και στιγμή μπορεί να χτυπήσει και τη δικιά μας, συγκεκριμένες συμβουλές για να αποφύγει κάποιος το κακό και να προστατεύσει το παιδί του είναι να κινητοποιηθεί αμέσως μόλις το δει να αλλάζει η συμπεριφορά του. Δε μπορεί ένα παιδί που μέχρι χθες ήταν ήρεμο και κάποια στιγμή είναι μέσα στα νεύρα, που έχει προκλητική συμπεριφορά , που δεν θέλει να μιλήσει με κανένα να περάσει απαρατήρητο.
Οι γονείς, πριν είναι αργά αμέσως πρέπει να σκεφτούν ότι κάτι δε πάει καλά με το παιδί τους, γιατί το να υπάρχει ένας τοξικομανής μέσα στο σπίτι είναι ότι χειρότερο…πραγματικά είναι κατάρα αφού δεν υποφέρει μόνο ο χρήστης αλλά μαζί του και όλη η υπόλοιπη οικογένεια…ψυχολογικά, οικονομικά, κοινωνικά μια κι εκτός από κατάρα είναι επίσης και στίγμα αφού τις περισσότερες φορές ο γονιός ντρέπεται αυτό ακριβώς το στίγμα και για να το αποφύγει δεν αναφέρει όχι μόνο σε δικούς του ανθρώπους αλλά ακόμα και σε κάποιο ανάλογο φορέα ότι το παιδί του είναι χρήστης.
Τελικά βέβαια έτσι κι αλλιώς δεν το αποφεύγει, απλά αυτό το κάνει όταν το παιδί του έχει προχωρήσει κι έχει πλέον μπει για τα καλά στο χώρο των ουσιών, ενώ όμως αν ο γονιός έβρισκε το θάρρος να το αναφέρει πριν το εθισμό, τότε σίγουρα τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα.
Δυστυχώς , μέχρι πρότινος τουλάχιστον δεν υπήρχε κατάλληλη πληροφόρηση, δεν υπήρχε ουδεμία κατάλληλη συζήτηση ούτε με το οικογενειακό ούτε με το σχολικό περιβάλλον, τελευταία όμως διαπιστώνουμε πως πολλά έχουν αλλάξει.
Ας ευχηθούμε ωστόσο να αλλάξουν ακόμα περισσότερα, κι ακόμα περισσότερα, να φτάσουμε κάποτε στο σημείο να εξαλείψουμε παντελώς τούτη την λαίλαπα της εποχης μας.
