Πριν από λίγες μέρες δημοσιεύθηκε το περίφημο πόθεν έσχες των Βουλευτών της περιόδου 2019-2020. Πολλά έχουν γραφτεί για το θεσμό τούτο , αλλά κατά τη γνώμη μου το βασικό κοινωνιολογικό συμπέρασμα και φέτος είναι μόνο ένα :
Υπάρχουν πολλοί πλούσιοι βουλευτές στην Ελλάδα ( από όλους τους πολιτικούς χώρους) , οι οποίοι με τα εισοδήματα τα οποία δηλώνουν βρίσκονται εξωφρενικά μακριά από την οικονομική κατάσταση του μέσου Έλληνα.
Έτσι, ενδεικτικά ο ηγέτης της «Ελληνικής Λύσης» κ. Κυριάκος Βελόπουλος δηλώνει ο ίδιος τραπεζική κατάθεση 124.000 ευρώ και η σύζυγος του 434.000 ευρώ στο γερμανικό ίδρυμα της Deutsche Bank (« ΤΑ ΝΕΑ»).
Επίσης, οι δήθεν «μαρξιστές» της προηγούμενης αριστερής (;) κυβέρνησης λατρεύουν το χρήμα και ζουν σε ένα όμορφα και αγγελικά πλασμένο κόσμο με τις παχυλές καταθέσεις , τα ακίνητα , τα ομόλογα κλπ.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο ο ευρωβουλευτής Παπαδημούλης δηλώνει συνολικές καταθέσεις 985.000 ευρώ!
Επίσης και ο άλλος «μαρξιστής» (!) πρώην Υπουργός Οικονομικών κ. Τσακαλώτος διαθέτει μερίδια αμοιβαίων κεφαλαίων πολλών χιλιάδων ευρώ.
Επιπλέον η σημερινή Υπουργός Παιδείας κ. Κεραμέως διαθέτει καταθέσεις περίπου 1.000.000 ευρώ από κοινού με συγγενικά της πρόσωπα («ΤΑ ΝΕΑ»).
Στο ίδιο μήκος κύματος πορεύονται και άλλοι, όπως ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ-Κινήματος Αλλαγής κ. Ανδρουλάκης που δηλώνει καταθέσεις 523.000 ευρώ ή ο κ. Ιωάννης Βαρβιτσιώτης από το χώρο της ΝΔ, που παρά τις διευκρινήσεις που έκανε, διαθέτει αναμφίβολα μια τεράστια ακίνητη περιουσία.
Μετά από όλα αυτά θέλω να διατυπώσω δύο παρατηρήσεις:
Καταρχήν , γιατί ορισμένοι -ακόμη και σήμερα- δεν φέρνουν τις καταθέσεις τους στην Ελλάδα, ώστε να στηρίξουν τα ελληνικά Τραπεζικά Ιδρύματα;
Έπειτα υπάρχει και ένα άλλο εκρηκτικό πρόβλημα. Ποιο;
Όταν ένας πολιτικός, ιδίως της Αριστεράς, ζει άνετα με διακόσιες χιλιάδες ευρώ τον χρόνο, τότε του είναι πολύ δύσκολο να αντιληφθεί στοιχειωδώς τις αγωνίες και το δράμα του εργαζόμενου στο super market, που παίρνει 500 ευρώ τον μήνα ή ή του συνταξιούχου που δυσκολεύεται να αγοράσει το κρέας ή το ψάρι !
Επομένως, είναι αναγκαίο ο ανωτέρω πολιτικός που εκπροσωπεί (δήθεν) τα φτωχότερα κοινωνικά στρώματα να κάνει συνεχείς ανατροπές στο μοντέλο της ζωής του.
Ωστόσο, αυτό συνήθως δεν γίνεται και έτσι δυστυχώς οι εκλεγμένοι κοινοβουλευτικοί μας εκπρόσωποί με το πέρασμα του χρόνου ενδιαφέρονται κυρίως για την επανεκλογή ή την «τσέπη τους»!
Διαβρώνοντας θανάσιμα την πίστη προς τη δυτική δημοκρατία και τις αξίες της.
Το συμπέρασμα; Ένα ευρύτερο εξωκοινοβουλευτικό όργανο είναι απαραίτητο να ελέγχει αν ένας βουλευτής έγινε -ανήθικα και παράνομα – πλουσιότερος από την πολιτική ή εν πάση περιπτώσει με ποιο τρόπο απέκτησε τα παχυλά εισοδήματα τα οποία δηλώνει!
Διαφορετικά θα ήταν καλύτερο να καταργηθεί η θεσμική τούτη υποκρισία, η οποία απλώς δείχνει, ότι οι βουλευτές συμπεριφέρονται ως μια ανεξέλεγκτη αριστοκρατική ελίτ άλλης εποχής !
Γρηγόρης Καλφέλης
Καθηγητής της Νομικής Σχολής του Α.Π.Θ
kalfelis@law.auth.gr
