Η Jeanne Simmons είναι μία πρωτοπόρος στο χώρο της Τέχνης -ή και της Μόδας που κατασκευάζει ρούχα από φυσικά υλικά, όπως κλαδιά, άγρια λαχανικά και φλοιό δέντρων. Όταν τα φορά στο σώμα της χάνεται η διάκριση ανάμεσα στο φυσικό τοπίο και την ίδια, με άλλα λόγια γίνεται ένα με το φυσικό τοπίο. Είναι έργα προς έκθεση, αλλά ποιος ξέρει, μπορεί στο μέλλον να γίνουν συλλογές για πολυκαταστήματα.
Η Jeanne γεννήθηκε στο παράκτιο Νιου Χάμσαϊρ και μεγάλωσε σε ένα άθλιο σπίτι με τέσσερα αδέρφια. Αποφοίτησε από το Maine College of Art το 1991 με πτυχίο BFA στη Γλυπτική. Μετά την αποφοίτησή της, έλαβε υποτροφία στη Σχολή Ζωγραφικής και Γλυπτικής Skowhegan, όπου γνώρισε πολλούς λαμπρούς καλλιτέχνες. Δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει τη ζωή της πόλης, έτσι μάζεψε τα πράγματά της και εγκαταστάθηκε στο νησί Vashon, ένα νησί κοντά στην Ουάσιγκτον, όπου συνάντησε τον σύζυγό της, Gunter Reimnitz, ο οποίος είναι επίσης γλύπτης.
Η Jeanne και ο Gunter μετακόμισαν στο Port Townsend, κοντά στο Σηάτλ, το 1999, όπου μεγάλωσαν τα δύο όμορφα παιδιά τους. Η Jeanne εργάστηκε ως συνεργάτης υπηρεσιών νεολαίας σε τοπικές βιβλιοθήκες για 11 χρόνια. Η Jeanne άφησε τη δουλειά της στη βιβλιοθήκη το 2019, παράτησε τη σχολή της Βιβλιοθηκονομίας και ξαναπήδησε στην τέχνη. Σε ένα έργο της, μια φούστα από δαντέλα της Άννας συνδυάζεται με ένα λιβάδι, ενώ σε ένα άλλο έργο της, «extension» το αποκαλεί, έχει δημιουργήσει τρέσα από αποξηραμένη βλάστηση στα ξανθά μαλλιά ενός μοντέλου, δημιουργώντας μια πλεξούδα μακριά από τα πόδια που φαίνεται να αναδύεται από το έδαφος. Στο «Grass Cocoon» τυλίγεται το ανθρώπινο σώμα σε μια πράσινη θήκη. «Έτσι γιορτάζω και εμβαθύνω τη σύνδεσή μου με τον φυσικό κόσμο. Υποθέτω ότι έχω ανακαλύψει ότι ο καλύτερος τρόπος για να γίνω μέρος του τοπίου είναι να το φορέσω», υποστηρίζει η ίδια.
Η κυρία Simmons εδρεύει στον Βορειοδυτικό Ειρηνικό, ανάμεσα στα σύνορα Καναδά και ΗΠΑ, και στηρίζει την πρακτική της στην αίσθηση οικειότητας και ευκολίας με το περιβάλλον της, λέγοντας: «Γνωρίζουμε τα φυτά που αναπτύσσονται εκεί και τα πλάσματα που περιφέρονται. Μπορεί ακόμη και να αρχίσουμε να νιώθουμε ότι εμείς οι ίδιοι έχουμε γίνει μέρος αυτού του τόπου, και αυτό το συναίσθημα είναι που με συντηρεί και με εμπνέει».
Δείτε Επίσης
