Γεννήθηκε στις 5 Μαΐου 1952 στο Ρέθυμνο. Σε μικρή ηλικία αναδείχτηκε πρωταθλητής Ελλάδος στην κατηγορία 52 κιλών. Συνολικά έχει κατακτήσει 6 Πανελλήνια Πρωταθλήματα.
Πήρε μέρος σε τέσσερις Ολυμπιάδες (1972 στο Μόναχο, 1976 στο Μόντρεαλ, 1980 στη Μόσχα, 1984 στο Λος Άντζελες). Το 1980, στους Ολυμπιακούς Αγώνες στη Μόσχα, κατέκτησε το χρυσό στην κατηγορία 62 κιλών της ελληνορωμαϊκής και έγινε ο πρώτος Έλληνας αθλητής που κατέκτησε χρυσό μετάλλιο στο άθλημα αυτό. Στην ίδια διοργάνωση, ο Γιώργος Χατζηιωαννίδης κατέκτησε το χάλκινο στην ελευθέρα πάλη.
Ηταν Ιούλιος του 1980 όταν ο Στέλιος Μυγιάκης ξεκινούσε τις προσπάθειές του στους Ολυμπιακούς αγώνες της Μόσχας στο άθλημα της Ελληνορωμαϊκής πάλης στην κατηγορία τω 62 κιλών.
Έχοντας κατακτήσει χρυσό ευρωπαϊκό και 4η θέση στο Παγκόσμιο της προηγούμενη χρονιά ο Έλληνας παλαιστής σίγουρα ήταν από τα δυνατά ονόματα της κατηγορίας, αλλά οι Ολυμπιακοί είναι το αποκορύφωμα του αγωνίσματος και το γεγονός ότι μέχρι τότε κανένας Έλληνας δεν είχε κατακτήσει Χρυσό μετάλλιο στο άθλημα είναι χαρακτηριστικό.
Δείτε Επίσης
Πως περιγράφει ο ίδιος το τουρνουά στο palema.gr και το blog της ΕΦΙΒΑ.
"Οι αναμετρήσεις στην Πρωτεύουσα της ΕΣΣΔ εξελίχθηκαν σε πολύ σκληρές μάχες καθώς τότε η Ανατολική Ευρώπη κυριαρχούσε απόλυτα στην Ελληνορωμαϊκή. Η κλήρωση, στον πρώτο μόλις αγώνα με έφερε αντίπαλο με τον Πολωνό Κάζιμιρς Λίπιεν, Χρυσό Ολυμπιονίκη το 1976 στο Μόντρεαλ. Τον κέρδισα και αυτή ήταν η πολύ καλή αρχή. Ο 2ος αγώνας ήταν σχετικά εύκολος με τον Αφγανό Γκουλάμ, ενώ ο τρίτος με τον σουηδό Μόληκβιστ, ήταν λίγο δύσκολος, αλλά τον κέρδισα και με 3 νίκες σερί είχα φθάσει ήδη ψηλά.
Τέταρτος αγώνας μου ήταν με ένα από τα φαβορί, τον Σοβιετικό (από το Τουρκμενιστάν) Μπόρις Κραμορένκο. Όμως είχα μπει πλέον στο χορό διεκδίκησης Μεταλλίου και αυτό με συνάρπαζε. Παρ' όλο ότι φαινόταν απίθανο να τον κερδίσω – μέσα στη Μόσχα – τα κατάφερα. Τον πήρα με "Καφακόλ". Στην άκρη του ταπί ήταν ο Πέτρος Γαλακτόπουλος που με μανατζάρισε. Από τη χαρά του κόντεψε να τρελαθεί.
Έφθασε ο τελικός. Απέναντί μου είχα τον Ούγγρο Ίστβαν Τοτ, που είχε ελαφρώς καλύτερη βαθμολογία από μένα και η ισοπαλία θα τον έβγαζε πρώτο. Ακόμη ήταν λογικό να τον ευνοεί κάπως ο διαιτητής που ήταν Τσέχος. Πρόεδρος των κριτών (και του ταπί) ήταν ο Ελβετός μετέπειτα Πρόεδρος της FILA Ραφί Μαρτινέτι. Να θυμίσω ότι τότε
Πρόεδρος της FILA ήταν ο Γιουγκοσλάβος Ερσεγκάν.
Τον Τοτ μέχρι τότε τον είχα κερδίσει 4 φορές σε 4 συναντήσεις, αλλά στη Μόσχα δεν πάλευε. Κοντράριζε με τους αγκώνες και κατέστρεφε το παιχνίδι. Γνώριζε πως εάν βγαίναμε και οι δυο εκτός – λόγω έλλειψης μαχητικότητας – θα ήταν Χρυσός. Σε κάποια στιγμή ο Τσέχος ζήτησε «πασσίφ» δηλαδή τεχνική ποινή εις βάρος του Τοτ.
Ο Πρόεδρος του ταπί δεν τη δέχθηκε. Όμως ο Τοτ συνέχισε την τακτική του. Ο Πέτρος ούρλιαζε: «Πασσίφ» – «Πασσίφ». Οι Έλληνες δημοσιογράφοι το ίδιο. Γινόταν χαμός. Ο Τσέχος ξαναζήτησε την ποινή και ο Πρόεδρος τη δέχτηκε. Ήταν λογικό να χάσει ο Ούγγρος λόγω παθητικού παιχνιδιού. Ο Κραμορένκο ήταν τρίτος, ο φοβερός Γιουγκοσλάβος Ιβάν Φίρτζιτς 4ος και το μεγάλο ταλέντο από τη Βουλγαρία, ο Παναγιώτ Κύρωφ 5ος με τον Πολωνό Λιπιέν τελικά 6ο. Αυτό δείχνει πόσο δυνατά ήσαν τότε τα Βαλκάνια στην Πάλη. Το βράδυ με τον Πέτρο Γαλακτόπουλο μεθύσαμε για τα καλά".
