Γράφει η Ρίκη Ματαλλιωτάκη
Δεν υπάρχει, λένε, μεγαλύτερος πόνος από τον πόνο του γονιού που χάνει το παιδί του…
Μοιάζει σαν να σου ξεριζώνουν τα σωθικά, σαν να σου κόβουν χέρια πόδια, σαν να σου αφαιρούν το μυαλό… με λίγα λόγια ένα κενό κουφάρι απομένεις από κι έπειτα που αν αισθάνεσαι κάτι αυτό δεν είναι τίποτα άλλο πλην μόνο ο πόνος αφού όλα σου τα υπόλοιπα συναισθήματα έχουν νεκρωθεί.
Ο Θεός να μην τ' αξιώνει γονιού να χάνει το παιδί του… χίλιες φορές προτιμότερο να φεύγει ο ίδιος, όπως εξάλλου είναι και το σωστό, όπως ορίζει η φύση.
Αφορμή για τις παραπάνω σκέψεις μου δόθηκε για μια ακόμα φορά από τον πρόωρο θάνατο του άτυχου κοριτσιού, της μόλις 37 χρονών συντοπίτισσας μας Αγάπης Παπάζογλου και οι δυο λιτές λέξεις με τις οποίες την αποχαιρετά ο άτυχος πατέρας της, Νικόλαος Παπάζογλου.
"Καλό ταξίδι κόρη μου…"
Δυο λόγια σκέτα, χωρίς φανφάρες, γιατί έτσι ακριβώς είναι και ο μεγάλος πόνος, χωρίς λόγια και χωρίς φανφάρες…
Στύβω λοιπόν το μυαλό μου να βρω κι εγώ άλλες δυο κουβέντες να τις γράψω μπας και μερώσουν λίγο το μέγιστο πόνο του… να γράψω όμως τι;
Πως τους καλούς κι αυτούς που αγαπά ο Θεός τους παίρνει νέους;
Πως πάει στην αληθινή ζωή;
Μπα… ότι κι αν πω μου φαίνεται να μοιάζει σαν να τον κοροιδεύω… δεν απομένει λοιπόν άλλη λέξη παρά μονάχα μία, που κι αυτή βέβαια μου ακούγεται σαν ειρωνεία αλλά δυστυχώς δεν έχω άλλη:
Υπομονή… υπομονή… υπομονή…
