Η ατάκα αυτή, εμβληματική για τη δεκαετία του '80 και του '90, αποτελεί έναν χρόνιο σύμβολο της εποχής που αγαπήσαμε πάνω απ'΄ όλες, της εποχής της νιότης μας,
Όχι όμως μόνο γι' αυτό αλλά και γιατί ήταν επίσης η εποχή που οι άνθρωποι ενώνονταν περισσότερο, αναζητώντας τη συντροφιά και την ανταλλαγή συναισθημάτων.
Ραντεβού στο ρολόι λοιπόν.
Κάθε συνάντηση έβγαζε ένα παιχνίδι αναταραχής στις καρδιές μας, αφού κρύβονταν πίσω από αυτή η ανυπομονησία για να δούμε τον αγαπημένο μας άνθρωπο.
Μιλάμε φυσικά για το Ηράκλειο του 1969 κι εντεύθεν, αν δεν κάνω λάθος λίγο πριν ανάψουν τα φανάρια στο Σταυρό της πόλης, το Μεϊντάνι.
Εκεί βρίσκουμε τον αξέχαστο Τροχονόμο Αποστόλη να ρυθμίζει την κυκλοφορία από τη βαρέλα, ο οποίος με το χαμόγελο και την καλοσύνη που τον χαρακτήριζε πάντα το πρόσωπο του είχε γίνει αγαπητό από όλους του Ηρακλειώτες
Ήταν ο ήρωας του δρόμου, ο φύλακας της τάξης, και το πρόσωπο που συνόδευε την καθημερινότητά των ανθρώπων τότε με την εξυπηρετική του παρουσία.
Στο Μεϊντάνι βέβαια υποθέτω πως άλλαξαν πολλά από το 1969 μέχρι την δεκαετία του '80 και του '90 που το θυμάμαι εγώ.
Έστω κι έτσι όμως οι συναντήσεις στο Ρολόι συνεχίζονταν, κι όλοι εμείς που γνωρίσαμε κι αγαπήσαμε εκείνη την προ ίντερνετ εποχή βρίσκαμε πάντα τρόπο να συναντιόμαστε…
Κι ο καιρός πέρασε, μεγαλώσαμε εμείς οι 20αρηδες και οι 30αρηδες του τότε, οι σημερινοί νέοι προφανώς δίνουν αλλού τα ραντεβού τους, το "Ραντεβού στο Ρολόι" όμως παραμένει πάντα ένα φλογερό σημείο στις καρδιές μας, ολοζώντανο, για να μπορεί να φέρνει πίσω τις στιγμές που διαμόρφωσαν ανεξίτηλα τη ζωή μας.