Εκατοντάδες χρόνια πέρασαν για να αποκτήσουν επίθετα οι Τούρκοι (με την προϋπόθεση ότι θεωρούμε την Τουρκία συνέχεια της Οθωμανικής αυτοκρατορίας) και να εναρμονιστούν με κάτι τόσο απλό που υπήρχε στον υπόλοιπο κόσμο χρόνια πριν.
Ήταν η 21η Ιουνίου του 1934 οπότε ο Κεμάλ, θέλησε να εκσυγχρονίσει τη χώρα του και να την φέρει πιο κοντά στα δυτικά πρότυπα όταν ψηφίστηκε ο περίφημος «νόμος του Επωνύμου».
Με τον νόμο αυτόν όλοι οι Τούρκοι πρέπει να φέρουν τα επώνυμα τους, επιπλέον του ονόματος τους, και το επώνυμο έπρεπε να ακολουθεί το σωστό όνομα σε υπογραφή, ομιλία και γραφή.
Μάλιστα μετά την ψήφιση του νόμου, το τουρκικό κοινοβούλιο απένειμε στον Μουσταφά Κεμάλ το τιμητικό επώνυμο Ατατούρκ (Πατέρας των Τούρκων). Θα μπορούσε όλο αυτό να είναι μια πράξη ανάπτυξης σε μια υπανάπτυκτη χώρα και να την πάει μπροστά.
Παγίδες
Όμως στην συγκεκριμένη περίπτωση ο «νόμος του Επωνύμου» έκρυβε σοβαρές παγίδες για τις άλλες εθνότητες που ζούσαν αιώνες στα εδάφη της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και μετά της Τουρκίας.
Σε κάποιο άρθρο του νόμου λοιπόν αναφερόταν ότι: «τα ονόματα μπορεί να μην σχετίζονται με την στρατιωτική τάξη και την πολιτική διοίκηση, σε φυλές, ξένες εθνότητες, ούτε μπορεί να είναι προσβλητικά ή γελοίά. Η χρήση των «ιστορικών ονομάτων» χωρίς τα κατάλληλα γενεαλογικά αποδεικτικά στοιχεία, απαγορεύονταν επίσης.»
Τι σήμαινε στην πράξη αυτό; Ότι όσα επίθετα περιείχαν έστω και συνειρμό ξένων εθνοτήτων, πολιτισμών, φυλών και θρησκειών, ήταν απαγορευμένα. Για παράδειγμα εάν ένας Έλληνας Τούρκος πολίτης είχε επίθετο που τελειώνει σε «–δης», ή σε «-πούλος» ή σε «-ακης» αυτό απαγορευόταν.
Ομοίως εάν ένας αρμένιος που ζούσε στην Τουρκική επικράτεια το επίθετο του τελειώνε σε «-ιάν», αυτό απαγορευόταν. Το ίδιο ίσχυε και για τους σλάβους που ζούσαν στην Τουρκία και τα επίθετα τους τελείωναν σε «-οφ» ή σε «ιτς». Όλα αυτά ήταν απαγορευμένα.
Επίσης σε άλλο σημείο, ο νόμος ανέφερε πως «επιβάλλεται οι πολίτες να επιλέγουν μόνο Τουρκικά επίθετα». Ως αποτέλεσμα αυτού ήταν, πολλοί Έλληνες, Βούλγαροι, Αλβανοί, Βόσνιοι, Εβραίοι, Άραβες, Αρμένιοι, Ασσύριοι, Γεωργιανοί και Κούρδοι αναγκάστηκαν, υποχρεώθηκαν, να υιοθετήσουν επώνυμα μιας πιο τουρκικής απόδοσης.
Μάλιστα, αναγκάστηκαν να αντικαταστήσουν για παράδειγμα την κατάληξη «-ίδης» (γιος του) με το τουρκικό «-όγλου» (Καζαντζόγλου, Μήτρογλου, Μουρατόγλου, κλπ.).
Και μην φανταστείτε ότι ο Κεμάλ σκέφτηκε κάτι το μεγαλειώδες που εφάρμοσε. Ουσιαστικά αντέγραψε αντίστοιχο νόμο του φασίστα Μπενίτο Μουσολίνι, του 1926, όταν ήταν πρωθυπουργός του Βασιλείου της Ιταλίας.
Τότε ο Μουσολίνι υποχρέωσε με νόμο τις εθνότητες που ζούσαν στην Ιταλική επικράτεια να κάνουν το επίθετο τους περισσότερο… Ιταλικό. Τι και εάν ήταν Κροάτες, Ελβετοί, Σλοβένοι.
