Δεν είναι τυχαίο το ότι ακόμη και σήμερα ο πιο αγαπημένος τρόπος ψησίματος του κρέατος στην Κρήτη είναι στα κάρβουνα, το «οπτόν» (=ψητό, ψημένο) ή οφτό, όπως λέγεται ακόμη
Οι βοσκοί του Ψηλορείτη και της Μαδάρας δεν συνηθίζουν να εφαρμόζουν άλλη μέθοδο για να μαγειρεύουν τα αρνιά και τα ρίφια τους και έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον η διαδικασία που ακολουθείται. Πολλές φορές θυμίζει τελετουργία. Ο πιο μικρός βοσκός αναλαμβάνει να καθαρίσει το χώρο από τους θάμνους και τις πέτρες, ύστερα ανοίγει ένα μικρό λάκκο στη γη μέσα στον οποίο ανάβει φωτιά και γύρω του τοποθετεί πέτρες, που θα στηριχτούν οι σούβλες.
Η διαδικασία αυτή θυμίζει την Ελληνική Αρχαιότητα. Οι αρχαίοι άνοιγαν τους ίδιους λάκκους που ονόμαζαν «βόθρους». Εκεί μέσα πρόσφεραν θυσίες στους θεούς του κάτω κόσμου! Γιατί, από εκείνα τα χρόνια το οφτό αρνί αποτελούσε την πρώτη γευστική προτίμηση των Ελλήνων και στα Βυζαντινά χρόνια το οφτό αρνί έχαιρε μεγάλης εκτιμήσεως. Το ίδιο και κατά την Ενετοκρατία. Στα τέλη της Ενετοκρατίας ο Κρητικός μοναχός Αγάπιος Λάνδος συνιστούσε το αρνί να τρώγεται μόνο αφού γίνει ενός έτους, με δεντρολίβανο και άλλα αρωματικά χόρτα.
Οι βοσκοί του Ψηλορείτη δεν περιμένουν τα κάρβουνα για να ψηθεί μ’αυτά το οφτό τους, όπως γίνεται στην υπόλοιπη Ελλάδα.
Η ιστορία του αντικριστού αρνιού στην Κρήτη
Απλώνουν μεγάλα κομμάτια σε τσίτες (σούβλες που φτιάχνουν εκείνη την ώρα) γύρω από τη φωτιά και όχι στα κάρβουνα, για να ψήνεται από τη θερμοκρασία της φλόγας που εκλύεται από το κάψιμο των ξύλων. Είναι δηλαδή, πολύ βιαστικοί. Οπως είναι βιαστικοί και όταν τρώνε. Δεν περιμένουν να ψηθεί τελείως το κρέας. Το τρώνε κάπως ωμό, ή μάλλον μισοψημένο. Η βιασύνη αυτή μπορεί να ερμηνευτεί εύκολα. Εχει τις ρίζες της στα χρόνια της σκλαβιάς. Το σούβλισμα απαιτούσε φωτιά και η φωτιά (με τον καπνό της) προδίδει τη θέση εκείνου που την ανάβει.
Οι χαϊνηδες, οι επαναστάτες του παλιού καιρού, έπρεπε να βιαστούν, επειδή ζούσαν συνεχώς κυνηγημένοι.
Αλλά και οι ίδιες οι σούβλες έχουν την καταγωγή τους στην αρχαιότητα. Δεν θυμίζουν, αλήθεια, τα δόρατα των πολεμιστών; Και οι πολεμιστές συνήθιζαν να ψήνουν το κρέας περασμένο στα δόρατά τους.
Οι βοσκοί της Μαδάρας ακολουθούσαν άλλη τακτική στο ψήσιμο του οφτού. Άνοιγαν ένα κάπως βαθύτερο λάκο της γη, άναβαν τη φωτιά και περίμεναν να μείνουν μόνο κάρβουνα. Οι Σφακιανοί δεν είχαν το φόβο των Τούρκων, επειδή οι κατακτητές δεν έμεναν ποτέ στα απάτητα βουνά και στα φαράγγια των Σφακιών δείτε που είναι τα Σφακιά κι έτσι δεν έψηναν ποτέ το κρέας με τη φλόγα των ξύλων, όπως και δεν έβαζαν πέτρες γύρω από το λάκκο του οφτού.
Ιδιαίτερη ήταν η φροντίδα που επεδείκνυαν όλοι οι κάτοικοι των ορεινών περιοχών και κυρίως των Σφακίων, στο ψήσιμο των άγριων ζώων, όπως των άγριων αιγών ή ακόμη και των αίγαγρων (τότε που ήταν ενδημικό αυτό το ζώο της Κρήτης και δεν κινδύνευε να εξαφανιστεί). Οι μερακλήδες Σφακιανοί, πάντως δεν έψηναν ποτό το αγρίμι στη σούβλα. Το κρέας του άγριου και περήφανου ζώου δεν γινόταν νόστιμο όταν μαγειρευόταν ως οφτό. Ήθελε τη φροντίδα της Σφακιανής γυναίκας.
