Τα απανωτά χτυπήματα στο συνειδητό και το υποσυνείδητο, μέσω των συνεχών αποκαλύψεων κρουσμάτων σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών, κρατούν το πανελλήνιο σοκαρισμένο επί μακρόν.
Μια άρρωστη, φρικώδης και πέρα από κάθε λογική «μόδα» έχει εγκλωβίσει όλους μας σε μια μαρτυρική παρακολούθηση ανείπωτων περιστατικών με πρωταγωνιστές ανηλίκους, θύματα του πατέρα και της μάνας, του θείου και του παππού, του «καλού Σαμαρείτη» της γειτονιάς, του προσώπου υπεράνω πάσης υποψίας. Και την ώρα που η φρίκη ξεχειλίζει από τα ανακριτικά γραφεία και τις δικογραφίες μέχρι τους τηλεοπτικούς δέκτες και τις ιστοσελίδες, κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει με σαφήνεια το πώς φτάσαμε σε αυτό το σημείο.
Μέσα από την ειδησεογραφία, τις συνεχείς ενημερώσεις και τις εκστρατείες ευαισθητοποίησης, το πιο υποψιασμένο περιβάλλον, τα στόματα των θυμάτων ανοίγουν πιο εύκολα. Κάποιος μέσα στην οικογένεια ή στο σχολείο θα παρατηρήσει κάτι στη συμπεριφορά του παιδιού που θα τον κάνει να ψάξει τη γενεσιουργό αιτία. Και αυτό ίσως είναι το θετικό στην όλη υπόθεση, καθώς όλα τα άλλα μόνο ως αρνητικά μπορούν να χαρακτηριστούν.
Στον μαγικό κόσμο του διαδικτύου, στις νέες πύλες επικοινωνίας και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, που κατορθώνουν να μειώσουν αποστάσεις και διαφορές, να ψυχαγωγήσουν και να επιμορφώσουν, να αποκαλύψουν μελανά σημεία και να γνωστοποιήσουν επιτεύγματα και βήματα προόδου, υπάρχει δίπλα και παράλληλα ένα σκοτεινό μονοπάτι που οδηγεί σε επίσης σκοτεινές σκέψεις και κάποιες φορές σε αποτρόπαιες πράξεις. Με μια απλή περιήγηση στις αθέατες πλευρές του κυβερνοχώρου μπορείς να βρεις πόρτες που, ενώ θα έπρεπε όχι απλώς να είναι κλειδωμένες αλλά να μην υπάρχουν, είναι ορθάνοιχτες.
