Οι εκδικητές νικούν τους εχθρούς τους με ανώτερη σωματική δύναμη, όπως όταν ο Αχιλλέας σκοτώνει τον Έκτορα σε μια απλή μάχη για να εκδικηθεί τον θάνατο του συντρόφου του Πάτροκλου- ή με τη χρήση τεχνάσματος και εξαπάτησης, όπως όταν η Μήδεια σκοτώνει τον Κρέοντα και την κόρη του χρησιμοποιώντας δηλητηριασμένα ρούχα για να εκδικηθεί τον Ιάσονα, τον άπιστο σύζυγό της.
Πώς όμως θα μπορούσε να εκδικηθεί ένα άτομο που στερείται σωματικής δύναμης, μαγικών ικανοτήτων ή ακόμα και υποστηρικτικών φίλων;
Οι γυναίκες χαμηλού κύρους, χωρίς ισχυρούς οικογενειακούς δεσμούς, ήταν από τις πιο αδύναμες στην αρχαία κοινωνία, αλλά διέθεταν ένα ισχυρό όπλο για να εξασφαλίσουν τον αφανισμό ενός μισητού εχθρού: το κουτσομπολιό.
Το άσκοπο κουτσομπολιό ή η φήμη προσωποποιείται από τους αρχαίους ποιητές. Στο ομηρικό έπος, η φήμη λέγεται ότι είναι ένας αγγελιοφόρος του Δία, που σπεύδει μαζί με τα πλήθη των στρατιωτών καθώς συγκεντρώνονται, προκαλώντας μια εικόνα του τρόπου με τον οποίο τρέχει ανάμεσα στους ανθρώπους από στόμα σε στόμα, διαδίδοντας την πληροφορία μέσα στα πλήθη.
Δείτε Επίσης
Ο Ησίοδος το παρουσιάζει επίσης ως κατά κάποιο τρόπο θεϊκό, αλλά εξίσου ως κάτι που πρέπει να προσέχουμε, ως μία «άτακτη, ελαφριά και εύκολα αναγεννώμενη, αλλά δύσκολα υποφερτή και δύσκολα απαλλαγμένη».
Από όλα τα κοινωνικά στρώματα
Ο Αθηναίος ρήτορας του τέταρτου αιώνα Αισχίνης αναφέρεται σε κουτσομπολιά για ιδιωτικά θέματα που διαδίδονται φαινομενικά αυθόρμητα στην πόλη. Οι αρχαίοι άνθρωποι από όλα τα κοινωνικά στρώματα, άνδρες και γυναίκες, ελεύθεροι και δούλοι, νέοι και γέροι, θεωρούνταν ότι επιδίδονταν στο κουτσομπολιό, εξασφαλίζοντας το γρήγορο πέρασμά του σε όλες τις γωνιές της πόλης. Η τάση για κουτσομπολιό από ένα τεράστιο φάσμα μελών της κοινωνίας άνοιγε αγωγούς μεταξύ των πιο χαμηλών και των πιο ισχυρών, των πιο αδύναμων και των πιο ισχυρών.
Ενώ ο Αριστοτέλης υποδηλώνει ότι το κουτσομπολιό ήταν συχνά μια ασήμαντη, ευχάριστη ενασχόληση, καθιστά επίσης σαφές ότι το κουτσομπολιό μπορούσε να έχει κακόβουλη πρόθεση, όταν το έλεγε κάποιος που είχε αδικηθεί.
Αυτή η αξιολόγηση των λέξεων ως όπλων στα χέρια του αδικημένου είναι ιδιαίτερα σημαντική όταν σκεφτόμαστε πώς οι Αθηναίοι χρησιμοποιούσαν το κουτσομπολιό στα δικαστήρια της Αθήνας, επειδή οι αρχαίες δικαστικές υποθέσεις βασίζονταν σε μεγάλο βαθμό στην αξιολόγηση του χαρακτήρα των εμπλεκομένων στην υπόθεση και όχι σε αδιάσειστα αποδεικτικά στοιχεία. Ελλείψει επαγγελματιών δικαστών, ο στόχος των ομιλητών ήταν να δυσφημίσουν τον χαρακτήρα των αντιπάλων τους στα μάτια των ενόρκων, παρουσιάζοντας παράλληλα τους εαυτούς τους ως έντιμους πολίτες. Τη δύναμη του κουτσομπολιού φοβόντουσαν οι αρχαίοι διάδικοι, γι’ αυτό και περιέγραφαν προσεκτικά πώς οι αρνητικές ιστορίες που μπορεί να είχαν ακούσει οι ένορκοι γι’ αυτούς δεν ήταν αληθινές και είχαν διαδοθεί σκόπιμα από τους δόλιους αντιπάλους τους.
Εκπαιδευμένοι στη δυσφήμιση
Από τους αρχαίους ρήτορες μαθαίνουμε ότι οι δημόσιοι χώροι, όπως τα καταστήματα και οι αγορές, ήταν χρήσιμοι χώροι για τη διάδοση ψευδών φημών που αποσκοπούσαν στην απαξίωση ενός αντιπάλου λόγω του πλήθους που συγκεντρώνονταν εκεί.
Σε μια περίπτωση, που κατέγραψε ο Δημοσθένης, ο Διόδωρος ισχυρίζεται ότι οι εχθροί του διέδιδαν ψευδείς πληροφορίες στέλνοντας εκπαιδευμένους στη δυσφήμιση στις αγορές με την ελπίδα να επηρεάσουν την κοινή γνώμη υπέρ τους. Ο ίδιος ο Δημοσθένης κατηγόρησε τον αντίπαλό του, Μειδία, ότι διέδιδε κακόβουλες φήμες.
Και ο Καλλίμαχος λέγεται ότι επανειλημμένα έλεγε στα πλήθη που συγκεντρώνονταν στα εργαστήρια μια θλιβερή ιστορία για τη σκληρή μεταχείρισή του από τον αντίπαλό του. Σε αυτές τις περιπτώσεις, η πρόθεση των κουτσομπόληδων είναι να διαδώσουν ψευδείς πληροφορίες στην πόλη για να δημιουργήσουν μια εντύπωση για τα εμπλεκόμενα πρόσωπα που θα τους βοηθήσει να κερδίσουν τις δικαστικές τους υποθέσεις.
Ο ρόλος των αντρών συγγενών για τις γυναίκες
Τα δικαστήρια στην Αθήνα ήταν προνόμιο των ανδρών, οπότε οι γυναίκες έπρεπε να βασίζονται σε άνδρες συγγενείς για να ενεργούν για λογαριασμό τους. Ωστόσο, οι αρχαίες πηγές καθιστούν σαφές ότι η ικανότητα των γυναικών να κουτσομπολεύουν θα μπορούσε να αποτελέσει χρήσιμο εργαλείο για την επίθεση σε έναν εχθρό.
Προκειμένου να καταδείξει τον κακό χαρακτήρα του αντιπάλου του στο δικαστήριο, ο ομιλητής του «Κατά Αριστογείτονος Α’» περιγράφει ένα περιστατικό που αφορούσε τη βίαιη και αχάριστη συμπεριφορά του Αριστογείτονα απέναντι σε μια αλλοδαπή γυναίκα με το όνομα Ζομπία, η οποία προφανώς τον είχε βοηθήσει όταν βρισκόταν σε δύσκολη θέση, αλλά, μόλις ανέκτησε τις δυνάμεις του, την κακοποίησε σωματικά και απείλησε να την πουλήσει στη σκλαβιά.
Επειδή ήταν μη πολίτης, η Ζομπία δεν είχε πρόσβαση στις επίσημες νομικές οδούς στην Αθήνα.
Ωστόσο, έκανε χρήση των ανεπίσημων διαύλων λέγοντας στους γνωστούς της για την κακομεταχείρισή της. Παρά το φύλο της και τη χαμηλή της θέση, η χρήση του κουτσομπολιού από τη Ζομπία για να παραπονεθεί για τον τρόπο με τον οποίο της φέρθηκε ο Αριστογείτων σήμαινε ότι η φήμη του ως αναξιόπιστου και καταχρηστικού διαδόθηκε στην πόλη.
Αυτό το κουτσομπολιό χρησιμοποιήθηκε στο δικαστήριο από έναν άνδρα διάδικο προκειμένου να επιδείξει τον κακό χαρακτήρα του Αριστογείτονα σε ένα σώμα ενόρκων που αποτελούνταν από άνδρες. Έτσι, το κουτσομπολιό των γυναικών μπορούσε να χρησιμοποιηθεί αποτελεσματικά για να δυσφημιστεί ο χαρακτήρας ενός αντιπάλου στο δικαστήριο – και μια γυναίκα χαμηλού κύρους, χωρίς πρόσβαση σε νομικούς τρόπους τιμωρίας, μπορούσε, μέσω του κουτσομπολιού, να επιτύχει μια μορφή εκδίκησης και να κερδίσει το δίκιο της.
Όσοι δεν είχαν πρόσβαση στις επίσημες νομικές οδούς
Οι Αθηναίοι γνώριζαν πολύ καλά την υπολογισμένη χρήση του κουτσομπολιού για να εξαπολύουν επιθέσεις εναντίον των εχθρών τους και το χρησιμοποιούσαν προσεκτικά στη ρητορική για να ρίχνουν σπόντες για τους αντιπάλους τους στα δικαστήρια.
Η παρουσία σε νομικές υποθέσεις γυναικείων κουτσομπολιών, συμπεριλαμβανομένων των κουτσομπολιών που διαδίδονταν από μέλη της κοινωνίας χαμηλού κύρους, καταδεικνύει ότι οι Αθηναίοι δεν έκαναν διακρίσεις ως προς την πηγή, αλλά εκμεταλλεύονταν όλα τα είδη κουτσομπολιών στην προσπάθειά τους να νικήσουν τους αντιπάλους τους.
Μέσω της μελετημένης χρήσης του κουτσομπολιού, οι γυναίκες, οι μη πολίτες ή οι δούλοι που δεν είχαν πρόσβαση σε επίσημες νομικές οδούς χειρίζονταν ένα ισχυρό όπλο στις προσπάθειές τους να επιτύχουν εκδίκηση εναντίον εκείνων που τους αδίκησαν.
*Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο aeon.co
*Η Fiona McHardyis είναι καθηγήτρια Κλασικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο του Roehampton στο Λονδίνο. Είναι συγγραφέας του βιβλίου «Η εκδίκηση στον αθηναϊκό πολιτισμό» (2008) και συνεπιμελήτρια με τη Lesel Dawson του βιβλίου «Η εκδίκηση και το φύλο στην κλασική, μεσαιωνική και αναγεννησιακή λογοτεχνία» (2018).
