Είναι εύκολο να παίρνουμε θέση στις αντιπαραθέσεις για τη μοναρχία, το θέμα είναι τι λέμε για το σήμερα
Δεν θέλω καθόλου να υποτιμήσω τις αντιπαραθέσεις για τον ρόλο της μοναρχίας στην Ελλάδα.
Έχει τρομάξει το μάτι μου με το πώς διάφοροι υποτίθεται «φιλελεύθεροι» και «κεντρώοι» είναι έτοιμοι να υπερασπιστούν τον αποδεδειγμένα άθλιο ρόλο που έπαιξε και ο Κωνσταντίνος Γλύξμπουργκ και η δυναστεία στην οποία ανήκε.
Ούτε μου αρέσουν τα διάφορα προεκλογικά παιχνίδια που αντικείμενο έχουν το κυνήγι της ψήφου της «σκληρής δεξιάς» και που μοιάζουν κάποιες φορές με ξαναγράψιμο της ιστορίας.
Όμως, ας είμαστε σοβαροί: αυτή τη στιγμή στη χώρα μας δεν τίθεται θέμα επιστροφής της μοναρχίας. Ακόμη και από όσους είναι νοσταλγοί της.
Με αυτό δεν εννοώ ότι έχουν λυθεί όλα τα προβλήματα σε σχέση με τη δημοκρατία στον τόπο μας.
Το ακριβώς αντίθετο: πιστεύω ότι σήμερα η δημοκρατία αντιμετωπίζει πραγματικές και πολύ σοβαρές απειλές.
Απλώς δεν πιστεύω ότι αυτές είναι ότι θα αποκτήσουμε ξανά βασιλική οικογένεια, ούτε καν ότι θα ξυπνήσουμε μια μέρα και θα ακούσουμε εμβατήρια και ανακοινωθέντα σε καθαρεύουσα.
Οι απειλές για τη δημοκρατία σήμερα δεν αφορούν τη μορφή, αλλά την ουσία.
Δηλαδή, εάν κάτω από το τυπικό θεσμικό κέλυφος μιας «φιλελεύθερης δημοκρατίας», θα συνεχίσουν να αναπτύσσονται δυναμικές που την κάνουν «πουκάμισο αδειανό».
Είτε οι δυναμικές που αφορούν τους περιορισμούς που συνεπάγεται η συμμετοχή μας στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, όπως οδυνηρά διαπιστώσαμε στην περίοδο των Μνημονίων, όταν αποδείχτηκε ότι η βούληση των δανειστών και των ευρωπαϊκών θεσμών ήταν πάνω από τη λαϊκή δημοκρατία.
Είτε οι δυναμικές που καταγράφονται όχι μόνο στη χώρα μας αλλά και παγκοσμίως που κάνουν τις δημοκρατίες και τις δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις να λειτουργούν ολοένα και περισσότερο ως μηχανισμοί εξισορρόπησης ιδιωτικών συμφερόντων, παρά ως έκφραση της «λαϊκής βούλησης».
Και όλα αυτά την ίδια ώρα που είναι παγκόσμιο φαινόμενο η προσπάθεια των μηχανισμών και υπηρεσιών ασφαλείας να αποκτήσουν ολοένα και περισσότερες δυνατότητες επιτήρησης της ζωής μας στο όνομα της «δημόσιας τάξης».
Όλα αυτά σημαίνουν ότι όντως πρέπει σήμερα να συζητάμε για τη δημοκρατία.
Τη σημερινή δημοκρατία και τις σημερινές απειλές σε βάρος της.
Μικρή σημασία έχει το να λέει κανείς «τα σωστά» για τη μοναρχία.
Το ζήτημα είναι εάν κάποιος έχει να πει κάτι για το πώς θα γίνει ξανά πράξη η λαϊκή κυριαρχία, για το πώς οι εκλογές δεν θα είναι απλές εναλλαγές διαχειριστών της ίδιας πολιτικής, για το πώς θα κυβερνούν οι εκλεγμένες κυβερνήσεις και όχι οι «χορηγοί» τους, για το πώς θα ελεγχθεί το ελληνικό και παγκόσμιο «παρακράτος» των υπηρεσιών ασφαλείας, για το πώς τελικά ο πολίτης θα νιώθει ότι έχει πραγματικό λόγο για το προς τα πού θα πάνε τα πράγματα.
