17 Ιανουαρίου, μέρα του Αγίου Αντωνίου, μέρα χαράς, μέρα γιορτής. Οι άνθρωποι μαζεύονται σε σπίτια, τρώνε, πίνουν και διασκεδάζουν. Δυστυχώς όμως, αυτό δεν ισχύει για όλους, ένας δικός μας Αντώνης σήμερα δεν θα γιορτάσει, γιατί δεν είναι πια στη ζωή.
Ο Αντώνης Παπαδάκης, ήταν ο Αντώνης ολόκληρου του Μαλεβιζίου και αυτό γιατί ήταν πάντα εκεί για όλους, όταν τον χρειάζονταν έδινε ακόμη και την ψυχή του για κάθε άνθρωπο που βρίσκονταν σε ανάγκη.
Δύο είναι τα συστατικά, από τα οποία αποτελείται ο άνθρωπος, το σώμα και η ψυχή. Το σώμα γήινο, υλικό και φθαρτό, γι’ αυτό και θνητό. Η ψυχή πνευματική και αθάνατη και στην περίπτωση του Αντώνη Παπαδάκη, η μεγάλη του ψυχή θα ζει για πάντα σε όσα έκανε για το χωριό του τη Δαμάστα αλλά και για ολόκληρο το Μαλεβίζι.
Ο Αντώνης ήταν από εκείνη την «πάστα» των ανθρώπων που έχουν κερδίσει ένα ιδιαίτερο μέρος στη ζωή μας, γιατί έδωσαν βοήθεια σε αρκετούς ανθρώπους όταν το χρειαζόταν, ήταν πάντα εκεί κατά τη διάρκεια των δύσκολων χρόνων ή απλά επειδή μεγάλωσαν μαζί του, δίνοντάς μας την αγάπη του άνευ όρων.
Φτωχός ήταν κάποτε ο Αντώνης, φτωχός ξεκίνησε κάποτε, χαμένος μέσα στο πλήθος. Κανείς δεν τον γνώριζε. Πέρασαν τα χρόνια, άρχισε να ξεχωρίζει με την δουλειά του και την προσωπικότητα του και να δημιουργεί. Πολλοί τότε άρχισαν να τον θυμούνται και ύψωναν ψηλά το κεφάλι για να τους προσέξει και να τον χαιρετίσουν.
Λένε πως το κάθε καράβι που διασχίζει τον ωκεανό μέχρι να φτάσει σε λιμάνι, το ακολουθούν χιλιάδες γλάροι και το συνοδεύουν και του κρατούν συντροφιά, όχι γιατί το αγαπούν αυτό ή το πλήρωμα του, αλλά περιμένουν μήπως πετάξουν στην θάλασσα λίγο φαί μετά το δείπνο ή το πρόγευμα για να φάνε.
Έτσι δυστυχώς γίνεται και με τους ανθρώπους σαν τους γλάρους είναι ακολουθούν το πλοίο, όταν έχει φαγητό και φεύγουν όταν το φαγοπότι τελειώσει, οι άνθρωποι ξεχνάμε πολύ εύκολα το καλό που δεχθήκαμε…..
Καλό παράδεισο φίλε Αντώνη….
