«Είναι βαφτισµένος. Τον λένε Μήτσο». To σημείωμα ήταν καρφιτσωμένο πάνω σε ένα μωράκι 15 ημερών, ακουμπισμένο στα σκαλιά της Παντάνασσας τον Νοέμβριο του 1954.
Υστερα από 65 χρόνια, το 2019, θα συναντούσα αυτόν τον άνθρωπο, που υιοθετήθηκε το 1955 από Αμερικανούς, να αναζητεί ίχνη των βιολογικών του γονέων εκεί όπου έγινε η τελευταία τους συνάντηση: στη μεγάλη αυτή εκκλησία της αχαϊκής πρωτεύουσας.
Στο πλευρό του είχε μια Βελγίδα ελληνίστρια, την Γκόντα φαν Στιν, που τον βοηθούσε με τη γλώσσα αλλά και με τις επαφές που έκανε με διάφορες δημόσιες υπηρεσίες στην Ελλάδα, ψάχνοντας την οικογένειά του. Η Φαν Στιν ανακάλυψε τυχαία το θέμα των χιλιάδων υιοθεσιών Ελληνόπουλων στις ΗΠΑ κατά τον Ψυχρό Πόλεμο και συμπαραστεκόταν ενεργά σε όσους προσπαθούσαν να βγάλουν άκρη ερχόμενοι στη χώρα μας για τον σκοπό αυτό.
Ο «Μήτσος» είχε πάρει από τους θετούς του γονείς το όνομα Μέριλ Τζένκινς, ήξερε ότι ήταν υιοθετημένος από την Ελλάδα, αλλά ποτέ δεν είχε μπει στη διαδικασία να ψάξει τις ρίζες του, μέχρι που χήρεψε. Τότε, μαζί με το πένθος, τα ερωτήματα ποια ήταν η μητέρα του και γιατί τον εγκατέλειψε έγιναν βασανιστικά. Οι πολυετείς έρευνες με την Γκόντα είχαν αποβεί άκαρπες, αλλά τουλάχιστον κέρδισε την ηθική υποστήριξη δεκάδων άλλων υιοθετημένων Αμερικανών που είχαν ελληνική καταγωγή.
Διαβάστε τη συνέχεια ΕΔΩ