Ένα προσκυνητάρι στην κορυφή ενός λόφου έξω από τον Δοξαρά, φθαρμένο από την σκουριά μισού αιώνα που απλώνεται πάνω του.
Αυτό είναι το απομεινάρι μιας άλλης μεγάλης σιδηροδρομικής τραγωδίας, που συγκλόνισε την Ελλάδα πενήντα ένα χρόνια πριν από την τραγωδία των Τεμπών που έχει βυθίσει στο πένθος όλη την Ελλάδα.
Δεν ήταν τέλη Φλεβάρη, ήταν 16 Ιανουαρίου του 1972, έκανε τσουχτερό κρύο και έπεφτε χιονόνερο από το πρωί, όταν άρχισε να γράφεται το χρονικό της φονικής σύγκρουσης.
Ένα χρονικό που αποτυπώνεται στο συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ του Γιώργου Τσακογιάννη «Δοξαράς: Το σιδηροδρομικό δυστύχημα» όπου περιγράφεται διεξοδικά το τραγικό συμβάν.
Η μηχανή ντίζελ Alco -ό,τι καλύτερο και γρηγορότερο διέθεταν τότε οι Ελληνικοί σιδηρόδρομοι- ανέμενε υπομονετικά τους δύο μηχανοδηγούς στη μία το μεσημέρι εκείνης της Κυριακής για να ξεκινήσει προς Αθήνα.
Μόλις έφυγε από τη Θεσσαλονίκη κουβαλώντας την αμαξοστοιχία Α2, άρχισε η αντίστροφη μέτρηση για τα όσα έμελλε να συμβούν σε λίγες ώρες, τότε που όλες οι εντολές ήταν χειρόγραφες και δεν υπήρχε ασύρματη επικοινωνία.
Η γραμμή στο μεγαλύτερο μέρος της είναι μονή, κάτι που σημαίνει ότι θα πρέπει να γίνουν διασταυρώσεις με τα αντιθέτως κινούμενα τραίνα, οι οποίες είναι προγραμματισμένες να γίνουν σε συγκεκριμένους σταθμούς.
Δύο από αυτούς, ο σταθμός των Ορφανών και αυτός του Δοξαρά, θα αποδειχθούν οι καθοριστικοί παράγοντες για την μοιραία κατάληξη μετά από μια αλληλουχία λαθών και ατυχίας.
Η Α2 ταξιδεύει προς την Αθήνα, έχοντας καθυστερήσει 20 λεπτά, ενώ από την Αθήνα ανεβαίνει η αμαξοστοιχία 121, γνωστή ως «Πόστα», που κάνει συνεχείς στάσεις σε κάθε σταθμό μέχρι την Θεσσαλονίκη.
Άλλα δύο τραίνα συνωστίζονται κοντά στους δύο σταθμούς, οι σταθμάρχες διαφωνούν για τις προτεραιότητες και το ποια τραίνα θα σταματήσουν. Την λύση καλείται να δώσει ρυθμιστής κυκλοφορίας από την Αθήνα τον οποίο καλεί ο σταθμάρχης Ορφανών, οποίος αποφασίζει η στάση της Α2 να γίνει στο Δοξαρά.
Λέει στο σταθμάρχη να διώξει την «Πόστα», λέγοντας του ότι θα ενημερώσει ο ίδιος τον συνάδελφο του στο Δοξαρά, μόνο που πλέον είναι αργά.
Ο τελευταίος δεν απαντάει στο τηλέφωνο, γιατί έχει βγει και διώχνει την υπερταχεία Α2 προς Αθήνα, η οποία σύντομα αναπτύσσει ταχύτητα 100 χιλιομέτρων/ώρα και στις πέντε παρά δέκα το απόγευμα συγκρούεται μετωπικά με την «Πόστα».
Δεκαεννιά άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους και τριάντα οχτώ τραυματίζονται βαριά μέσα σε μια κόλαση από φωτιά και συντρίμμια, ενώ ένας βοσκός ειδοποιεί για βοήθεια εκείνο το κρύο απόγευμα που ο χρόνος σταμάτησε πάνω σε μια μονή σιδηροδρομική γραμμή.
