Τέσσερις γυναίκες ηρωίδες βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή του καθήκοντος, στη σιδηροδρομική τραγωδία στα Τέμπη. Μία αστυνομικός, μία πυροσβέστης, μία διασώστρια του ΕΚΑΒ και μία εθελόντρια της Ελληνικής Ομάδας Διάσωσης.
Οι τέσσερις γυναίκες, η Αθανασία, η Κλεοπάτρα, η Ζωγραφιά και η Κατερίνα βρέθηκαν στην αιματοβαμμένη κοιλάδα στα Τέμπη και άφησαν για πάντα εκεί ένα κομμάτι του εαυτού τους!
Η αστυνομικός, η πυροσβέστης, η διασώστρια του ΕΚΑΒ και η εθελόντρια της Ελληνικής Ομάδας Διάσωσης κλήθηκαν να επιτελέσουν το καθήκον τους, βλέποντας να εκτυλίσσεται μπροστά τους μία από τις μεγαλύτερες τραγωδίες της σύγχρονης ιστορίας της χώρας μας.
Αντίκρυσαν εικόνες που θα μείνουν για πάντα χαραγμένες στο μυαλό τους, είδαν συγγενείς των θυμάτων να λυγίζουν μπροστά τους, είδαν νέους μέσα στα αίματα, είδαν γονείς να ψάχνουν τα παιδιά τους. Όμως στάθηκαν όρθιες, μέχρι την τελευταία στιγμή, να βοηθήσουν με όποιο τρόπο μπορούσαν.
Δείτε Επίσης
Το thestival.gr συνομίλησε μαζί τους με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας.
Τέμπη: «Προσπαθούσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου – Πόνος και θλίψη»
Η Αθανασία Βουρλάκη, Αστυνόμος Α’ που υπηρετεί στο Τμήμα Τροχαίας Λάρισας δέχθηκε τηλεφώνημα από τον διοικητή της στη μία τα ξημερώματα της 1ης Μαρτίου. Τής ανέφερε ότι υπήρχε περιστατικό με σύγκρουση τρένων με νεκρούς, τραυματίες και ακρωτηριασμένους.
Αμέσως φόρεσε την στολή της και πήγε στο Γενικό Νοσοκομείο Λάρισας, εκεί όπου τα ασθενοφόρα κατέφθαναν το ένα μετά το άλλο. Στο νοσοκομείο κατέγραφε τα στοιχεία των τραυματιών της μοιραίας αμαξοστοιχίας.
Γονείς τη ρωτούσαν αν στη λίστα με τους τραυματίες που κρατούσε στα χέρια της ήταν και το δικό τους παιδί. Σε κάποιους είπε ναι, σε κάποιους όχι…
«Στο Γενικό Νοσοκομείο της Λάρισας έρχονταν τα ασθενοφόρα με τραυματίες. Αντικρύσαμε σκληρές εικόνες, νέοι άνθρωποι με αίματα, χτυπημένοι. Λίγο αργότερα άρχισαν να φτάνουν γονείς και συγγενείς στο νοσοκομείο με δάκρυα στα μάτια, με απέραντο πόνο αλλά με υπομονή. Αυτό που θα κρατήσω στη σκέψη μου είναι η αξιοπρέπειά τους και η αγωνία τους. Να υπομένουν καρτερικά το κάθε ασθενοφόρο και να στέκονται όρθιοι, μήπως μέσα σε αυτό ήταν το δικό τους παιδί. Με ρωτούσαν ‘πείτε μου σας παρακαλώ στην κατάστασή σας υπάρχει το όνομα του παιδιού μου’, αν πρόκειται δηλαδή για τραυματία. Σε κάποιους είπα ναι, ήταν πράγματι. Σε κάποιους άλλους δεν είπα ναι» περιγράφει συγκινημένη και η φωνή της σπάει.
«Από κάποια στιγμή και μετά έφερναν μόνο σορούς σε σάκους, νεκρούς. Βέβαια δεν υπήρχαν στοιχεία πάνω τους, δεν μπορούσαμε να ταυτοποιήσουμε τις σορούς. Λύγισα και εγώ όπως όλοι, γιατροί, αστυνομικοί. Προσπαθούσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου. Πόνος. Ήταν τα παιδιά μας και είναι τα παιδιά μας» σημειώνει και προσθέτει: «Προσωπικά υποκλίνομαι στον απέραντο πόνο των συγγενών με σεβασμό. Ήταν σαν να έβλεπα το παιδί μου».
«Σκηνικό πολέμου – βομβαρδισμένο τοπίο»
Η Ανθυποπυραγός, Κλεοπάτρα Χατζηρούφα, στις 13 Απριλίου του 2003 είχε βρεθεί στο φρικτό τροχαίο δυστύχημα στα Τέμπη όταν λεωφορείο με μαθητές που επέστρεφε στο Μακροχώρι Ημαθίας από σχολική εκδρομή συγκρούστηκε με νταλίκα, με αποτέλεσμα 21 αγγελούδια να χάσουν την ζωή τους.
Είκοσι χρόνια μετά, ήρθε για δεύτερη φορά αντιμέτωπη με μια συγκλονιστική τραγωδία. Από την πρώτη στιγμή βρέθηκε στο σημείο του πολύνεκρου σιδηροδρομικού δυστυχήματος στα Τέμπη, όταν η φωτιά έκαιγε ακόμη τα βαγόνια του Intercity 62.
«Δυστυχώς για δεύτερη φορά στην επαγγελματική μου σταδιοδρομία έπρεπε να προσφέρω τις υπηρεσίες μου σε ένα δύσκολο και απαιτητικό περιστατικό. Βρέθηκα στο τόπο του σιδηροδρομικού δυστυχήματος στα Τέμπη από τις πρώτες στιγμές. Αν θα μπορούσα να περιγράψω την εικόνα με απλά λόγια, θα την περιέγραφα σαν σκηνικό πολέμου – βομβαρδισμένο τοπίο.
Ήταν νύχτα και όταν φτάσαμε, υπήρχε φωτιά στα βαγόνια και ήδη κάποιοι πυροσβέστες επιχειρούσαν για την κατάσβεσή της, και άλλοι πυροσβέστες πραγματοποιούσαν απεγκλωβισμούς και μεταφορά των τραυματισμένων στα ασθενοφόρα.
Πρέπει να επισημάνω ότι υπήρχε γιγαντιαία κινητοποίηση της Υπηρεσίας μας και άριστη συνεργασία μεταξύ όλων των συναδέλφων των εμπλεκόμενων φορέων. Όταν καλούμαστε να πάμε σε ένα οποιοδήποτε συμβάν, όλοι άνδρες ή γυναίκες, λειτουργούμε ισότιμα και προσφέρουμε τον καλύτερό μας εαυτό», αναφέρει και εκφράζει τα συλλυπητήριά της στους συγγενείς όσων χάθηκαν.
«Σε κάθε περιστατικό ακολουθούμε το σχετικό πρωτόκολλο ενεργειών. Δρούμε με επαγγελματισμό από την πρώτη στιγμή μέχρι την αποχώρησή μας. Οι εικόνες και τα συναισθήματα έρχονται περισσότερο μετά την αποχώρησή μας από τον τόπο του συμβάντος. Είναι διάχυτη η θλίψη για κάθε παρόμοιο περιστατικό. Ως Πυροσβέστρια, Μάνα αλλά και Γιαγιά, αισθάνομαι σε μεγάλο βαθμό τον πόνο και σας ευχαριστώ για την ευκαιρία που μου δίνετε να εκφράσω, μέσω υμών, τα ειλικρινή μου συλλυπητήρια στους οικείους των θυμάτων», σημειώνει η Κλεοπάτρα Χατζηρούφα.
«Παραλάβαμε τραυματία που είχε αφήσει πίσω την κοπέλα του σοβαρά τραυματισμένη»
Στον τόπο της τραγωδίας έφτασαν ταυτόχρονα πέντε ασθενοφόρα του ΕΚΑΒ. Σε ένα από αυτά επέβαινε η 48χρονη διασώστρια, Ζωγραφιά Κυριακού.
«Την πρώτη φορά προσεγγίσαμε το σημείο από τον επάνω δρόμο. Παραλάβαμε τρεις τραυματίες από τα πίσω βαγόνια και τους μεταφέραμε στο νοσοκομείο. Ο ένας από αυτούς είχε αφήσει πίσω την κοπέλα του σοβαρά τραυματισμένη και μου περιέγραφε τι είχε συμβεί. Στα χέρια του είχε εγκαύματα. Μέχρι να επιστρέψουμε δεν είχαμε εικόνα της τραγωδίας» εξηγεί η κα Κυριακού και συνεχίζει:
«Ο καλύτερος σκηνοθέτης δεν θα είχε φανταστεί τέτοια σκηνικό. Ήταν βγαλμένο από κινηματογραφική ταινία. Δυστυχώς την δεύτερη φορά δεν πήραμε τραυματίες αλλά σορούς. Οι πυροσβέστες έβαζαν τις σορούς στους νεκρόσακους και εμείς τις παραλαμβάναμε. Ήταν δύσκολες ώρες. Κυριαρχούσε το συναίσθημα. Μου είναι δύσκολο να περιγράψω αυτό που βιώσαμε καθώς έχω παιδιά στην ηλικία των θυμάτων. Πρώτη φορά βρέθηκα σε τέτοιο δυστύχημα. Εύχομαι να είναι το τελευταίο. Έκλαψα πολλές φορές από τότε. Κανείς γονιός να μην χάνει το παιδί του».
«Εικόνες που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ»
Η 34χρονη Κατερίνα Γιασλά είναι μέλος της Ελληνικής Ομάδας Διάσωσης από το 2012. Το μοιραίο βράδυ βρέθηκε μαζί με τέσσερα μέλη της ΕΟΔ στο σημείο της σύγκρουσης.
«Φτάσαμε εκεί στη 1 τα ξημερώματα. Όλοι οι τραυματίες είχαν απομακρυνθεί. Αντικρίσαμε νεκρούς, διαμελισμένες σορούς. Εικόνες που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ. Η Πυροσβεστική είχε σβήσει την φωτιά. Αυτό που θέλαμε ήταν να βοηθήσουμε με όποιο τρόπο μπορούσαμε και επιχειρούσαμε με την ελπίδα να βρεθεί έστω και ένας ζωντανός. Ακολουθούσαμε τις εντολές των πυροσβεστών. Το πρώτο πράγμα που κάναμε ήταν να στήσουμε τη σκηνή της Πυροσβεστικής» λέει η κα Γιασλά φέρνοντας στο μυαλό της όσα έζησε τα ξημερώματα της 1ης Μαρτίου. Εξηγεί ότι είναι η πρώτη φορά που βρίσκεται ως διασώστρια σε τέτοιο συμβάν.
«Δεν άφησα τον εαυτό μου να επηρεαστεί από την εικόνα που έβλεπα γύρω μου. Ήμαστε σε ένα μέρος που έμοιαζε βομβαρδισμένο. Εκείνη τη στιγμή βρίσκεις τη δύναμη να αντέξεις. Ένιωθα ότι πρέπει να είμαι δυνατή για να προσφέρω. Όλοι έχουμε επηρεαστεί ψυχολογικά. Όλοι μας κλάψαμε μετά. Όσα ζήσαμε θα μείνουν μέσα μας χαραγμένα για πάντα. Εκείνες τις ώρες οι εθελοντές και οι επαγγελματίες ήμαστε μια γροθιά. Είναι πολύ δυνατό το συναίσθημα», αναφέρει συγκινημένη η Κατερίνα.
Ευχή και των τεσσάρων να μην ξαναζήσει η χώρα μία τραγωδία. Να μην χρειαστεί να θρηνήσει άλλη μάνα το παιδί της. Να μην χρειαστεί να θρηνήσει ξανά η Ελλάδα τα παιδιά της.
thestival.gr
