Γιορτή της γυναίκας και θέλω να τοποθετηθώ συνειδητά πλέον ως προς την πρόληψη κατά του καρκίνου.
Χτες, έκανα την καθιερωμένη χημειοθεραπεία μου και μας μέτρησα. Ήμασταν πολλές κι έρχονται και καινούριες. Χωρίς πλέον τα θηλυκά μας χαρακτηριστικά. Χωρίς τα λαμπερά και καλοχτενισμενα ενίοτε μαλλιά μας, χωρίς φρύδια, χωρίς τσινορα .
Χλωμές, με μαύρους κύκλους, με μελανιασμένα χέρια από τις ενέσεις, άλλες αδυνατισμένες, Αλλοιωμένες, τρομοκρατημένες, συγκινημενες καθώς ανοίγουμε συζήτηση για τον αγώνα μας….τα Τέμπη εκεί, αγανάκτηση για αυτά τα παιδιά, όμως η συζήτηση δε βοηθά, χτυπούν τα μηχανήματα…Κι αναρωτιέμαι, που πήγε η πρόληψη μας;
Η δική μας….που ξεχαστηκαμε και δεν είδαμε τα σημάδια; Μεταξύ δουλειάς, παιδιών, συζύγων, γονιών, υποχρεώσεων, να θυμόμαστε λογαριασμούς, να θυμόμαστε υποχρεώσεις, έξοδα, έξοδα, έξοδα….κι ο καρκίνος σαράκι, μπαίνει κρυφά και ξεκινά να τρώει…κι εσύ λες " Τώρα τελευταία ψιλοκουραζομαι, βαριέμαι και λίγο…" και δεν πάει το μυαλό σου ότι δεν είναι κρίση και θα περάσει…
Δείτε Επίσης
Πριν φτάσουμε τα πράγματα εκεί, πριν γνωρίσεις από κοντά τους ήχους του μαγνητη, τη στριγκλη φωνή του αξονικού, το ζεστό αίμα που χύνεται από το λαιμό σου στην προσπάθεια να βάλεις port, τα διάφορα ενεσακια για να αποκαταστήσεις τις βλάβες της χημο, τους εμετούς, τις αφτρες, τη δισκοιλια, τη διάρροια, τους πυρετούς, μα κυρίως τον ΦΟΒΟ, κλείσε τα ραντεβού σου.
Τη μέρα της γυναίκας κλείσε πρώτα τον έλεγχο σου και μετά το μαγαζί που θα πας με τις φίλες σου! Για να μπορείς να πηγαίνεις κάθε χρόνο!!!
