Οι περισσότεροι άνθρωποι στη χώρα μας είναι φτωχοί. Όμως, η απλή υπενθύμιση αυτού του γεγονότος δεν σημαίνει πολλά…
Η χώρα μας χαρακτηρίζεται από ένα παράδοξο.
Η πλειοψηφία των ανθρώπων πιστεύει ότι είναι «μεσαία τάξη».
Ενώ στην πραγματικότητα είναι φτωχοί.
Γιατί το ζευγάρι που βγάζει 2000 ευρώ το μήνα φτωχό είναι, εάν πρέπει να πληρώσει ενοίκιο – και ας φαντάζει «επαρκές» το καθαρό εισόδημα 28.000 ευρώ το χρόνο.
Και εάν πρέπει να πληρώσει φροντιστήρια για τα παιδιά, θα πρέπει να ζητήσει και δανεικά.
Γιατί δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι είμαστε μια χώρα που σχεδόν τα πάντα κοστίζουν όσο στη Δυτική Ευρώπη, με τη διαφορά ότι δεν παίρνουμε μισθούς Δυτικής Ευρώπης.
Ακόμη και αυτό που ήταν κάπως καλύτερο στην Ελλάδα σε σχέση με άλλες χώρες, δηλαδή το κόστος κατοικίας, αρχίζει και αυξάνεται.
Και τα πράγματα μπορούν να γίνουν ακόμη χειρότερα, εάν συνεχιστεί ο πληθωρισμός, ιδίως σε βασικά είδη.
Ωστόσο, επειδή στην ζωή και την πολιτική δεν μετράει μόνο αυτό που όντως είναι οι άνθρωποι, αλλά και αυτό που νομίζουν ότι είναι, οι άνθρωποι ούτε σκέφτονται ως να είναι φτωχοί, ούτε συμπεριφέρονται ανάλογα.
Θέλουν να πιστεύουν ότι είναι «μεσαία τάξη».
Θέλουν να πιστεύουν ότι δεν είναι φτωχοί.
Τους ενοχλούν αυτοί που τους θυμίζουν ότι είναι φτωχοί.
Τους ελκύουν αυτοί που τους αντιμετωπίζουν ως μεσαία τάξη.
Αυτοί, δηλαδή, που τους αντιμετωπίζουν ως κάτι διαφορετικό από αυτό που όντως είναι.
Και αυτό φάνηκε και στις εκλογές.
Σημαίνει αυτό ότι η λύση είναι γενικά τα κόμματα να μην λένε την αλήθεια όταν απευθύνονται στους ψηφοφόρους;
Όχι! Σημαίνει ότι τα κόμματα πρέπει να γνωρίζουν και ποια είναι η αντικειμενική κατάσταση των ψηφοφόρων και ποια είναι η αντίληψη (ή ακόμη και η ψευδαίσθηση) που έχουν για την κατάστασή τους, για να μπορούν να τους κερδίσουν.
Και σήμερα δεν μπορείς να κερδίσεις του φτωχούς απλώς με το να τους θυμίσεις ότι είναι φτωχοί.
Πρέπει να μιλήσεις για τις πραγματικές αγωνίες τους: για το πώς αισθάνονται «μεσαία τάξη», αλλά ταυτόχρονα δεν είναι βέβαιοι ότι θα βγάλουν τον επόμενο μήνα· για το πώς τη μια πιστεύουν ότι «στο τέλος θα τη βολέψουν» και την άλλη τους πιάνει το άγχος· για τα όνειρα που κάνουν ότι «τα πράγματα θα πάνε καλά» και όλες τις συνθήκες που δείχνουν το ακριβώς αντίθετο· για την αγωνία τους (ακόμη και εάν δεν το ομολογούν) για τον μισθό, για τα δίδακτρα των παιδιών, για τη φορολογία, για το κόστος ζωής, για το μέλλον της νεολαίας που φαντάζει όλο και πιο αβέβαιο.
Πρέπει να μιλήσεις για την αγωνία τους, αλλά και για την ελπίδα τους.
Πρέπει να μην τους μαυρίσεις την ψυχή, ακόμη και εάν θες να «γκρεμίσεις ψευδαισθήσεις», αλλά να τους δώσεις ξανά προοπτική να πιστέψουν.
Κανείς δεν κέρδισε επειδή απλώς έδειξε στους φτωχούς ότι είναι φτωχοί.
Κέρδισε – στο τέλος της μέρας – αυτός που τους εξήγησε γιατί εκτός από φτωχοί είναι και δυνατοί.
in.gr
