Είναι μία φράση που ακούμε συχνά. «Κάνε το χόμπι σου επάγγελμα, και δε θα χρειαστεί να δουλέψεις ποτέ σου».
Μία πρόσφατη έρευνα του Bankrate αποκάλυψε πως σχεδόν το 40% των Αμερικανών έχουν, εκτός από την κύρια δουλειά τους, μία δεύτερη δουλειά, εν μέρει για το επιπλέον εισόδημα και εν μέρει για να απασχολούνται σε αυτήν, σαν να είναι χόμπι.
Ωστόσο, ως χόμπι θεωρείται μία δραστηριότητα που γίνεται στον ελεύθερο χρόνο κάποιου και αποσκοπεί στην ψυχαγωγία, τη χαλάρωση και τη διασκέδασή του. Σε περίπτωση που από ένα τέτοιο χόμπι βγαίνουν χρήματα, η φύση του μεταβάλλεται εκ των πραγμάτων και γίνεται ακόμα μία δουλειά.
Σύμφωνα με την ίδια έρευνα, που δημοσιεύτηκε τον περασμένο Μάιο, το 50% των Millenials και το 53% των μελών της Generation Ζ έχουν κι από ένα τέτοιο χόμπι – δουλειά, που ουσιαστικά αποτελεί την εξασφάλισή τους πως αν προκύψει κάποιο έκτακτο έξοδο, θα μπορέσουν να το καλύψουν με αυτά τα χρήματα. Κατά μέσο όρο το εισόδημα από αυτή τη δραστηριότητα είναι 800 δολάρια, ενώ υπάρχει και ένα 15% των ατόμων που βγάζουν ακόμα παραπάνω χρήματα.
Ο ιστορικός Harry Baker, μιλώντας στο Insider, εξήγησε αυτο το φαινόμενο με βάση την τρέχουσα παγκόσμια οικονομική κρίση, φέρνοντας και ως παράδειγμα την περίοδο της οικονομικής ύφεσης τη δεκαετία του 1930, όταν πολλοί άνθρωποι με κανονικές δουλειές αναλάμβαναν στον ελεύθερό τους χρόνο εργασίες που δεν είχαν καμία σχέση με το επάγγελμά τους και απλώς τους εξασφάλιζαν επιπλέον χρήματα. Σύμφωνα με τον ίδιο, ένας στους τρεις ενήλικες Αμερικανούς που έχουν μία δεύτερη δουλειά υποστηρίζει πως τη χρειάζεται για να ζήσει, ενώ το 27% την κάνει για να μπορεί να ξοδεύει σε αγαθά που δεν είναι πρώτης ανάγκης.
Παρά το γεγονός ότι οι δεύτερες δουλειές δεν είναι πρωτόγνωρο φαινόμενο, ειδικά στις εποχές οικονομικής αστάθειας ή αβεβαιότητας, ο Baker έδωσε έμφαση στην αίσθηση της κανονικότητας που ενέχει πλέον μία δεύτερη δουλειά, ακόμα και για ανθρώπους που δεν αντιμετωπίζουν οικονομικό πρόβλημα. Με απλά λόγια, ακόμα και να μην χρειάζεται κάποιος τα χρήματα, ίσως να αισθάνεται πως πίσω από τη φιλοσοφία του χόμπι πρέπει να μπει και ο οικονομικός παράγοντας, αφήνοντας στην άκρη τη διασκέδαση και ό,τι άλλο μπορεί να προσφέρει ένα χόμπι.
Η οικονομική πλευρά των χόμπι φαίνεται πως θα συνεχίσει να κυριαρχεί, καθώς πλέον είναι δύσκολη η διατήρηση των ωραρίων (και εξαιτίας της τηλεργασίας), συνεπώς ο μέσος άνθρωπος μπαίνει σε μία διάθεση που του επιβάλλει με κάποιο τρόπο να συνεχίσει να δουλεύει, ακόμα και στο πλαίσιο της διασκέδασής του. Και αυτό που τον επιβαρύνει περισσότερο, ψυχολογικά και πρακτικά, είναι ότι αν π.χ. κάποιος φτιάχνει χειροποίητα πράγματα και τα πουλάει online, αναγκάζεται να τηρεί βιβλία και να κάνει ό,τι είναι απαραίτητο φορολογικά, ώστε να είναι νόμιμος, συνεπώς έχει μία ακόμα κανονική δουλειά, την οποία ωστόσο θεωρεί προσοδοφόρο χόμπι.
Η δουλειά μας δεν πρέπει να είναι το χόμπι μας, το λέμε συχνά, αλλά δεν πρέπει να ισχύει και το αντίθετο. Πρέπει να καταλάβουμε πως, αν έχουμε την οικονομική δυνατότητα, πρέπει να αξιοποιούμε έστω ένα μικρό μέρος του ελεύθερου χρόνου μας κάνοντας κάτι που μας αρέσει, ό,τι κι αν είναι αυτό, χωρίς να προσπαθούμε να το μετατρέψουμε και σε κάτι ακόμα. Ας ξεκινήσουμε παραδοσιακούς χορούς, πλέξιμο, μαθήματα ζαχαροπλαστικής, τρέξιμο, οτιδήποτε μάς ικανοποιεί ως δραστηριότητα, αλλά παράλληλα δε μας εξαναγκάζει να το εκμεταλλευτούμε και με άλλο τρόπο. Εξάλλου, είναι το ίδιο γνωστό και το ρητό πως «αν κάνεις το χόμπι σου δουλειά, δε θα έχεις ούτε δουλειά, ούτε χόμπι», κι αυτό είναι κάτι που δεν επιθυμούμε.
